«ΝΙΩΘΩ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΠΑΡΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ»

Ο ξεχωριστός και ταλαντούχος ηθοποιός Γιώργος Βουρδαμης – Μαυρογέννης μίλησε στο Athens Art Theater και την Άννα Χατζή για την υποκριτική, την σκηνοθεσία, το Κ.Θ.Β.Ε, την παράσταση «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» στην οποία πρωταγωνιστεί σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου, το έργο και τον ρόλο του, την απληστία, το χρήμα, τον ρόλο της οικογένειας και τα νέα του σχέδια.

Τι σε ώθησε στην υποκριτική;
Δεν είμαι σίγουρος. Θα μπορούσα να πω, από μικρός είχα μια αγάπη για το θέατρο, αλλά νομίζω το κυριότερο είναι ότι είχα ανάγκη να εκφραστώ και το θέατρο μου έδινε φωνή. Η δημιουργικότητα του, η ομαδική του φύση, η εναλλαγή τόπων, προσώπων, συναδέλφων ικανοποιούσε το φόβο της στασιμότητας. Αλλά κατά βάθος βρέθηκα στο θέατρο κατά τύχη και αυτό έχει πλάκα.
               
Έχεις ασχοληθεί και με την σκηνοθεσία. Θα ήθελες να τα συνδυάζεις;
Έχω ασχοληθεί μόνο ερασιτεχνικά, αλλά είναι κάτι που ακολουθώ και μ’ ακολουθεί. Κατα βάθος νοιώθω, ότι όλα όσα προσπαθώ έχουν να  κάνουν με την προετοιμασία μου ως σκηνοθέτης. Δε ξέρω αν συνδυάζονται κι αν πρέπει να συνδυάζονται. Πάντα μου έλεγαν ότι έχω πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Είναι λίγο τρελό, αλλά νιώθω πιο πολύ σκηνοθέτης παρά ηθοποιός. Όσοι με ξέρουν προσπαθούν να με πείσουν  να δω ξεκάθαρα την διπολική διαταραχή μου.
 
 
Έχεις δουλέψει και στην Κ.Θ.Β.Ε. Θα ήθελες να βρεθείς ξανά στη Θεσσαλονίκη;
Ναι. Στην Θεσσαλονίκη ανέβηκα για πέντε μήνες για μια δουλειά και κάθισα σχεδόν δύο χρόνια. Την αγάπησα πάρα πολύ και επειδή ήταν από   τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα δέθηκα πολύ μαζί της. Νιώθω ότι    έχω πολλούς δικούς μου ανθρώπους πάνω. Αλλά μ’ έναν παράλογο τρόπο  η Θεσσαλονίκη παραμένει επαρχία για το θέατρο, συμβαίνουν λίγα πράγματα και τα περισσότερα προστατευμένα στο πλαίσιο του Κ.Θ.Β.Ε.  Δεν είναι κακό αυτό, αλλά μπορώ να σου πω πως ένιωθα λίγο πριν αποχωρήσω από το Κρατικό: ή θα παντρευτώ και θα κάνω παιδιά και θα ησυχάσω στο Κ.Θ.Β.Ε. ή θα έρθω στην Αθήνα για να κάνω θέατρο χωρίς καμιά σιγουριά. Δε ξέρω πως αλλάζει αυτό, αλλά είναι κρίμα για την Θεσσαλονίκη με τόσους ανθρώπους ταλαντούχους να βαλτώνει. Ελπίζω οι συνάδελφοι του βορρά να μην με παρεξηγήσουν…
 
Φέτος σε βλέπουμε σε ένα σπουδαίο έργο του Άρθουρ Μίλλερ «Ήταν όλοι τους παιδιά μου». Στο θέατρο «Εμπορικόν». Πως προέκυψε αυτή   η συνεργασία;
Ο σκηνοθέτης, ο Γιάννης ο Μόσχος είχε δει πέρσι τα ”Κύματα” στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και με κάλεσε για οντισιόν. Του άρεσα, μάλλον, και με πήρε.
 
Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση.
Ένα σπουδαίο κείμενο με πολύ καλή ομάδα συνεργατών και δυνατούς ηθοποιούς. Στην μεταπολεμική Αμερική του 1947, σ’ ένα προάστιο, μια αυτοδημιούργητη οικονομικά οικογένεια προσπαθεί να διαχειριστεί τα σημάδια που άφησε ο πόλεμος και να ζήσει. Το έργο ξεκινά ως ένα οικογενειακό δράμα και καταλήγει σε μια πολιτική τραγωδία. Το βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι ιδιωτικό συμφέρον ή κοινωνική ευθύνη; Κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους στο μέτωπο κόντρα στον φασισμό και  κάποιοι πίσω στην πατρίδα αισχροκερδούσαν. Αντιπαραβάλλονται τα οικονομικά οφέλη του πολέμου και οι θυσίες και τα όνειρα όσων πολέμησαν.

Σε τι ρόλο σε βλέπουμε;
Ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι ένας νέος από πλούσια οικογένεια, βετεράνος του Β’ παγκοσμίου πολέμου, που αδυνατεί να δεχτεί το κόσμο γύρω του χωρίς κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, κουβαλώντας ιστορίες ηρωισμού και αδελφοσύνης και τις απώλειες των συντρόφων του θα αποφασίσει να ζήσει με οδηγό του και κινητήρια δύναμη τον έρωτα. Αλλά ένα ένοχο μυστικό από το παρελθόν, αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο του πατέρα του και τίποτα δε μπορεί να ξαναβρεί την ηρεμία μιας κανονικότητας.

Τι πιστεύεις ότι κάνει το έργο τόσο δυνατό και σπουδαίο;
Το έργο γράφεται το ’47. Δύο χρόνια μετά το τέλος του πολέμου. Η Αμερική νίκησε και εγκαθιδρύεται η παντοδυναμία της σε όλους τους τομείς. Πολιτική, οικονομία. Είναι στιγμή πάλι για το αμερικανικό όνειρο. Αλλά ο Μίλλερ αντιστέκεται στη λήθη. Κάποιες ηθικές αξίες γεννήθηκαν στον πόλεμο, κάποιοι τα κονόμησαν από τον πόλεμο, κάποιοι θυσιάστηκαν και κάποιοι κέρδισαν. Πως θα προχωρήσει αυτή η κοινωνία; Θα κυνηγάει το κέρδος ή θα επαναπροσδιορίσει την ηθική της; Ο Μίλλερ κριτικάρει κι αναρωτιέται για μια νέα γενιά που έρχεται από τον πόλεμο και ψάχνει να χτίσει το δικό της κώδικα για να ζήσει, σε επίπεδο δουλειάς, ηθικής, συναισθημάτων και μια παλιά γενιά που δεν νοιάζεται για τίποτα άλλο πέρα από το χρήμα. Πέρα όμως από το περιεχόμενό του, το έργο κατά τη γνώμη μου είναι και ένα διαμάντι δραματουργίας. Τόσο καλοστημένο, μοιάζει με σενάριο ταινίας, η πλοκή του προχωράει λέξη προς λέξη με ασύλληπτη ακρίβεια. Έχει λοιπόν ένα δυνατό περιεχόμενο και ένα  σπουδαίο φαίνεσθαι.

Τι μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο άπληστο;
Περίεργη ερώτηση. Πολύ φοβάμαι ότι ίδια η φύση του ανθρώπου κάνει τον άνθρωπο άπληστο. Τώρα βέβαια ο άνθρωπος έχει ήδη χτίσει μια κοινωνία βασισμένη στην απληστία, στο κέρδος, στο περίσσευμα και έτσι ένας άνθρωπος γίνεται άπληστος λόγω συνθηκών. Αυτό δεν μας αθωώνει όμως.

Τα αποτελέσματα της απληστίας μπορεί να αποβούν μοιραία;
Δεν μπορεί να αποβούν μοιραία είναι σίγουρα μοιραία. Δεν καταστροφολογώ, αλλά το μέλλον μοιάζει βέβαιο με αυτήν την πορεία. Ο άνθρωπος έχει γίνει κυρίαρχος των πάντων και έχει καταστρέψει  δυστυχώς τα πάντα. Δεν περνάω την πιο αισιόδοξη φάση της ζωής μου,   αλλά αφού μιλάμε σε οικουμενικό επίπεδο, πρέπει αυτός ο κόσμος να τελειώνει όπως τον ξέρουμε. Πρέπει να ξαναβρούμε τον τρόπο διαβίωσης του ανθρώπου πάνω στη γη απ’ την αρχή. Δε γίνεται αλλιώς.

Ο ρόλος της οικογένειας πόσο καθοριστικός είναι για τη διάπλαση       του χαρακτήρα ενός παιδιού;
Ο πατέρας μου μου έλεγε μια φράση πιο μικρός που μ’ αρέσει. Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει άντε λίγο παραπέρα. Βιολογικά δε ξέρω πότε σχηματοποιείται ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου, αλλά σίγουρα το οικογενειακό περιβάλλον παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο. Δε μπορώ  όμως να απαντήσω στο αν η οικογένεια είναι καθοριστικός παράγοντας στον κοινωνικό προσδιορισμό ενός ατόμου.

Η προσέγγιση της παράστασης απεικονίζει το σήμερα;
Θα ‘λεγα όχι. Χρησιμοποιεί στοιχεία εποχής, του ’47, μπλεγμένα με   διάφορα στοιχεία από διάφορες δεκαετίες του 20ού αιώνα για να απεγκλωβιστεί όμως με ένα τρόπο από την εποχή. Δεν είναι αναπαραστατική, αλλά δεν είναι και σημερινή οπτικά. Ο ίδιος δρόμος ακολουθήθηκε και στην υποκριτική νομίζω.

Ετοιμάζεις κάτι άλλο παράλληλα για τη συνέχεια της σεζόν;
Ετοιμάζω όπως κάθε χρόνο με παιδιά από την Νίκαια, η ερασιτεχνική σκηνοθεσία που λέγαμε, παραστάσεις για μετά το Πάσχα. Και θα ξανα παιχτούν από αρχές Φλεβάρη τα Κύματα της Βιρτζίνια Γουλφ σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά.

Φωτογραφίες: Μαριαννα Τζουβελέκη / Marianna Tzouveleki