Δημοσιογραφική πρεμιέρα για τους “12 Ενόρκους”

Οι 12 ένορκοι μίλησαν στο Athens art theater και στην Άννα Χατζή για την παράσταση , την βία, τον ρατσισμό, τη θανατική ποινή και τους ρόλους τους.

Αναλυτικά:

Ο Βασίλης Παλαιολόγος

 για την θανατική ποινή και την εφαρμογή της είπε:
 έχουμε δει κατά καιρούς και στο παρελθόν να εφαρμόζεται η θανατική ποινή αλλά σε καμία περίπτωση με το πέρασμα των χρόνων δεν ήταν η αιτία για να διαπράξει κάποιος ένα έγκλημα. Όποιο έγκλημα και αν είναι αυτό. Για  τη στιγμή που φτάνει κανείς στο έγκλημα δε σκέφτεται αν θα υπάρξει θανατική ποινή ή όχι.Αυτό σημαίνει πως δεν είναι η λύση η θανατική ποινή για να συνετίσει τον κόσμο. 

για το μήνυμα της παράστασης δήλωσε: 
Σήμερα βιώνουμε κάθε είδος ρατσισμού σαν ανθρώπινες οντότητες και είναι πολύ σημαντικό μέσα από αυτή την παράσταση να δούμε τον ρατσισμό που μπορεί να υπάρξει σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και στο μέγεθος του, από ελάχιστο έως πάρα πολύ. Αυτά είναι μηνύματα που περνάει το έργο και δεν είναι τυχαίο ότι είναι ένα έργο το οποίο γράφτηκε στην Αμερική το 1954 την περίοδο που υπήρχε μια μεγάλη έξαρση στο ρατσισμό γενικότερα. Βέβαια το πιο σημαντικό για μένα μήνυμα είναι ότι πρέπει όλοι μας να πάρουμε θέση απέναντι στα πράγματα. Καλούμαστε να πάρουμε απόφαση για κάτι, η θέση που παίρνει ο καθένας είναι σημαντική γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο να είμαστε άβουλα όντα, να υπακούμε και να ακολουθούμε μια πεπατημένη χωρίς αυτό να βγάζει πουθενά. 

για τον ρόλο του ανέφερε: 
Ο ένορκος που υποδύομαι είναι ένας άνθρωπος οποίος χρησιμοποιεί πάρα πολύ τη λογική, αρκετά έξυπνος, βαθύτατα σκεπτόμενος και το πιο σημαντικό του προσόν είναι ότι ξέρει να παραδέχεται τα λάθη του για αυτό προς το τέλος , το βλέμμα παραδοχής ήταν για μένα πολύ σημαντικό , γιατί θα έφτανε σε ένα σημείο να ψηφίσει για την έκβαση με έναν τρόπο λάθος. Αλλά η σκέψη είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτού του ήρωα. Ο ένορκος 4 είναι ένας χρηματιστής που τρέχουν πολύ γρήγορα και είναι ιδιαίτερα σημαντικό για το πως μελετά όλα τα γεγονότα και πως φτάνει στο σημείο να παραδέχεται κάποια πράγματα που του αντικρούονται. 

ο Γιώργος Γιαννόπουλος 

για τον ρόλο του είπε:
ο ένορκος 10 είναι ένας ένορκος που στο τέλος και αυτός μεταλλάσσεται. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι έχουν μια πολυπλοκότητα μέσα τους και δεν κατατάσσονται σε καλούς ή κακούς. Έχω πει σε μια παλιά μου συνέντευξη ότι οι ταμπέλες είναι για τους δρόμους. Με αυτή την έννοια μπορεί αυτός ο τύπος να φαίνεται ρατσιστής αλλά μέσα από την όλη διαδικασία του ανοίγει ένα βήμα και ενδεχομένως μια άλλη λογική. Κλονίζεται και στο τέλος “τρώει” ρατσισμό . Η μαγκιά είναι αυτή , να βλέπουμε τα πράγματα με ανοιχτό μάτι, με ελευθεριά , να μην είμαστε κλειστοί. Η φοβερή ατάκα που λέει αυτός ο ήρωας ” να δούμε ποιος είναι τι”. Τι μας ενδιαφέρει ποιος είναι τι; Ο κάθε ένας έχει δικαίωμα στη ζωή να κάνει αυτό που θέλει. Πιστεύω πως πρέπει να είμαστε ανοιχτοί ως άνθρωποι και ως προσωπικότητες και αυτό προσπαθώ να προωθήσω μέσα από το ρόλο μου. 

για  και την βία στην Ελλάδα δήλωσε :
θα πω κάτι που θα φοβίσει το κοινό. Είμαστε ως χώρα ρατσιστές. Παράδειγμα , βρίζουμε τους πολιτικούς , δεν είναι όλοι οι πολιτικοί το ίδιο. επίσης έχουμε ζωόφιλους; Ξέρουμε το συγγνώμη, το παρακαλώ και το μπράβο; Αντίθετα οι Γερμανοί είναι αυτοί που κουβαλάνε κουλτούρα και πολιτισμό. Πήγα στο Βερολίνο για την ταινία : “μικρό ψάρι” και κατάλαβα τι σημαίνει πολιτισμός. Για αυτό προτείνω αυτή την παράσταση να τη δει ο κόσμο για να ανοίξουμε ως οντότητες και ως προσωπικότητες.

Ο Κώστας Αρζόγλου

για τον ρόλο του είπε:
είναι ο πρώτος που καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να καταδικαστεί ένας έφηβος ακόμα και αν είναι ένοχος όταν δεν είναι εκατό τα εκατό σίγουρη η αθωότητα του ή η ενοχή του. Στο έργο η ποινή είναι η ηλεκτρική καρέκλα και ο θάνατος. Το θέμα είναι ποιος μπορεί να πάρει την ευθύνη να στείλει κάποιον στη θανατική ποινή; Εδώ 12 άνθρωποι δεν μπορούν, με τους καυγάδες τους , τις διαφωνίες τους. Ποιος μπορεί να πάρει την ευθύνη να στείλει έναν άνθρωπο στο θάνατο;

για το μήνυμα της παράστασης δήλωσε :
Η παράσταση είναι το μήνυμα.Νομίζω ότι τα έργα που έχουν μήνυμα είναι κουτά.Σε μία παράσταση  το μήνυμα πρέπει να είναι διαχεόμενο . Αυτή είναι και η μαστοριά του έργου, ότι το μήνυμα διαχέεται παντού.Το μήνυμα δεν είναι ένα πράγμα , αν υπήρχε το μήνυμα ας το γράψουμε σε ένα βιβλίο να μην παιδευόμαστε.  

Ο Χριστόδουλος Στυλιανού

για τον ρόλο του είπε:
Δεν είμαι ένας αγχωμένος άνθρωπος , είμαι ο ένορκος που αγχώνεται με το αίσθημα της ευθύνης πολύ έντονα. Δεν είμαι αυτός ο άνθρωπος ο οποίος είναι σίγουρος ότι το παιδί είναι αθώο, δεν λέει ότι είναι αθώο, λέει ότι δεν ξέρει αν το παιδί είναι ένοχο. Αυτό με βάζει σε μια διαδικασία να σκέφτομαι ότι προσπαθώντας να πείσω με έναν ήπιο τρόπο τους άλλους , γιατί ο ρόλος τη φύση του είναι ευγενής. Ένας αρχιτέκτονας ευγενής ο οποίος φέρνει το καινούργιο στην εποχή εκείνη, προσπαθώντας με ένα μιλήχειο και δυναμικό τρόπο όταν χρειάζεται να τους πείσω ότι μπορεί να κάνουμε και λάθος. Είναι καλύτερα να πεις αθώος και να υπάρχει μια πιθανότητα να είναι αθώος , παρά να πεις ένοχος και να πεθάνει ένας ίσως αθώος άνθρωπος. 

για την αμφισβήτηση δήλωσε:
Οι μεγάλες επαναστάσεις από μία αμφισβήτηση ξεκίνησαν. Μην ξεχνάμε ότι το 1957 ήταν επαναστατικό αυτό το έργο για την εποχή. Μια ατάκα μέσα στο έργο λέει ότι “είχε μια δίκαιη δίκη” την οποία μπορεί να μην την είχε κάτω από άλλες συνθήκες. Φανταστείτε λοιπόν πως ήταν τότε. έμπαιναν και έλεγαν ένοχος και κατέληγαν στην ηλεκτρική καρέκλα χωρίς να το ψάξουν πάρα πολύ.Αυτή η αμφισβήτηση λοιπόν ήταν επαναστατική , όπως όλες οι επαναστάσεις μέχρι σήμερα οι οποίες έχουν γίνει από μία αμφισβήτηση .

για την βία σήμερα ανέφερε:
έχει πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι στην ταινία του 1957 οι ρατσιστές είναι μαύροι. Το μήνυμα της παράστασης είναι η αντιμετώπιση της βίας η οποία αυξάνεται και την βιώνουμε και θα την βιώνουμε συνεχώς. Δε νομίζω ότι το ανθρώπινο είδος θα αλλάξει ποτέ. Είμαστε γεννημένοι έτσι και δεν πιστεύω ότι είμαστε και το πιο εξελιγμένο είδος.

Ο Μανώλης Ιωνάς:

για τη φετινή συνεργασία του με την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη είπε:
Είναι σημαντικό κομμάτι ότι η Κωνσταντίνα αλλά και όλοι μας το κάναμε με πολύ αγάπη. Το σημαντικό λοιπόν για το θέατρο είναι να κάνουμε πράγματα τα οποία εννοούμε, να τα αγαπάμε και να μην τα πράττουμε διεκπαιρεωτικά. Είχα παρακολουθήσει τη δουλειά της Κωνσταντίνας πέρυσι , γιατί διαχειρίζομαι το θέατρο και είδα πως δούλευε και αγαπούσε τους ηθοποιούς και τη δουλειά της και όταν μου έκανε την πρόταση δε το σκέφτηκα καθόλου. Της είπα “Κωνσταντίνα εν λευκώ έρχομαι γιατί θέλω να περνάω καλά στις δουλειές.”

για το ρόλο του δήλωσε:
Μέσα από μια δύσκολη συνθήκη , ακόμα και ένας εργάτης ο οποίος θέλει να να μάθει το δίκιο και την αλήθεια όπως και οι υπόλοιποι φυσικά , αλλάζει και βλέπει αλλιώς τον κόσμο. Αυτό σε σχέση με τον ήρωα τον οποίο υποδύομαι. 

για το έργο ανέφερε:
γενικότερα το έργο δίνει αυτό το μεγάλο ερωτηματικό για όλους, τι είναι δίκιο και τι άδικο; Ειδικά σε μια ακραία συνθήκη όπως η συγκεκριμένη. Καθώς επίσης ποιος μπορεί τελικά να πάρει τη θέση του θεού. Γιατί τη ζωή την αφαιρεί μόνο ο θεός. Είναι πολύ δυνατό να βάλεις την υπογραφή σου, να συνηγορήσεις στο να πάει κάποιος στην ηλεκτρική καρέκλα. Μη ξεχνάμε ότι ακόμα και σήμερα σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου η θανατική ποινή είναι μία πραγματικότητα. Χιλιάδες άνθρωποι, κρατούμενοι  εκτελούνται. Αυτό είναι φοβερό

Ο Κώστας Τριανταφυλλόπουλος: 

για τον ρόλο του είπε:
είναι ένας ένορκος ο οποίος έχει ένα πρόβλημα με τον γιο του και πηγαίνει συχνά σε συμβούλια ενόρκων και αυτή τη φορά καλείται να αποφασίσει αν είναι ένοχος ή αθώος ένας έφηβος 16 ετών ο οποίος θα μπορούσε να ήταν ο γιος του. Εκεί αρχίζει το πρόβλημα, το συνειδησιακό του χαρακτήρα. Γίνεται μία πάλη με τους άλλους ενόρκους , μια διαδικασία ανταλλαγής απόψεων πάνω στο θέμα. Αυτός είναι ο τελευταίος ο οποίος επιμένει για την ενοχή του νέου και θα πρέπει να οδηγηθεί στην ηλεκτρική καρέκλα, αλλά στο τέλος αφού βρεθεί απομονωμένος , παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό, με τη συνείδηση του και προσαρμόζεται στην ετυμηγορία των υπολοίπων, προτείνει και αυτός ότι το παιδί είναι αθώο και έτσι έχουμε μία κάθαρση στο έργο. Είναι ένας ρόλος σύνθετος, βαθύς με μία καταγωγή στο αμερικάνικο θέατρο , όπου θα μπορούσε να είναι από τον Ονιλ και να φτάνει μέχρι τον Σέπαρντ. Υπάρχουν αυτοί οι χαρακτήρες , οι ρόλοι οι οποίοι είναι σπουδαίοι, δομημένοι με στέρεα υλικά και είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που συμμετέχω σε αυτόν τον θίασο και παίζω αυτό τον ρόλο.  

Για τις δυο θεατρικές δουλειές του και την εναλλαγή από την κωμωδία στο δράμα δήλωσε:
Έχει φοβερό ενδιαφέρον αυτή η εναλλαγή, αλλά η δουλειά του ηθοποιού είναι πάντα η ίδια. Αυτή την δουλειά προσπαθώ να την κάνω με την ίδια διαδικασία, την ίδια υπευθυνότητα , με το ίδιο πάθος και με τους ίδιους στόχους. Οι στόχοι πάντα είναι να είσαι αληθινός πάνω στη σκηνή και στο ένα είδος και στο άλλο. Βέβαια είμαι περισσότερος χαρούμενος που μου συμβαίνει αυτή η εναλλαγή γιατί έτσι δεν μπαίνουμε σε μια ρουτίνα , η οποία καιροφυλακτεί μονίμως στην Ελλάδα κυρίως για να χριστείς κωμικός, δραματικός και να είσαι μονομερής, αυτό το οποίο αποκαλούμε “μανιέρα”. Αυτό είναι κάτι εχθρικό για την ίδια την τέχνη, όχι μόνο του θεάτρου . Γενικά η μανιέρα , ο τρόπος αυτός να κάνουμε αυτό που έχουμε μάθει , η ευκολία  η οποία τείνει στο ετοιμοπαράδοτο είναι εχθρικό γιατί το κοινό και η τέχνη θέλουν συνέχεια να ανανεώνεσαι.

Ημερομηνία δημοσίευσης άρθρου: 28/10/2014