“Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΣΤΙΚΤΟ , ΟΧΙ ΕΠΙΛΟΓΗ”

Ο ταλαντούχος ηθοποιός Βασίλης Τσιγκρισταρης μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για την υποκριτική, το θέατρο, τη συγγραφή, την παράσταση “Curing Room” σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά, στην οποία πρωταγωνιστεί, την συνεργασία του με τον σκηνοθέτη, το έργο και τη σημασία του, τη βία, την ανάγκη της ανθρώπινης επιβίωσης, τις ανθρώπινες σχέσεις και τα νέα του σχέδια για τη συνέχεια της σεζόν.

Από τη νομική πως κατέληξες στην υποκριτική;
Η υποκριτική υπήρχε μέσα μου πολύ πριν από την Νομική. Απ’όταν με θυμάμαι, και το λέω αλήθεια, ήθελα να κάνω αυτό. Νομίζω πως η ερώτηση θα έπρεπε να είναι «από την υποκριτική πώς κατέληξες στην νομική;» Και τότε θα απαντούσα ότι κάπως ήρθαν οι συνθήκες, το περιβάλλον και οι καλοί μου βαθμοί και μάλλον με λοξοδρόμησαν λίγο από την βαθιά μου θέληση, χωρίς βέβαια να μετανιώνω για τίποτα από αυτά που μου πρόσφερε η νομική και η δικηγορία. 

Ασχολείσαι παράλληλα με την συγγραφή. Έγραφες από παιδί κείμενα   και ιστορίες;
Ναι, και όμως. Συνέχεια.Αλλά τίποτα δεν το ολοκλήρωνα ουσιαστικά τότε. Όλα άρχιζαν μες στην φαντασία κι επειδή έπρεπε να γίνουν πιο συγκεκριμένα τρόμαζα. Είναι αυτή η τελειομανία που πολλές φορές σε κρατάει πίσω, αυτήν παλεύω ακόμα να την ξεπεράσω.

Είσαι άνθρωπος με φαντασία;
Σίγουρα. (γέλια). Αν και πιστεύω ότι οποιονδήποτε άνθρωπο και να ρωτήσεις, και δη καλλιτέχνη, δεν θα μπορούσε να απαντήσει κάτι άλλο. Πάντως, η αλήθεια είναι πως έχω τόση φαντασία που καμιά φορά φτάνω   και σε όρια αιθεροβασίας.

Τι είδους κείμενα σε ελκύουν;
Μμμ, δεν έχω συγκεκριμένη απάντηση σε αυτό. Κείμενα που μου λένε κάτι. Ωραία κείμενα. Πρωτότυπα κείμενα. Κείμενα που μου θυμίζουν κάτι. Κείμενα που με ταξιδεύουν. Κείμενα με χιούμορ. Κείμενα με αλήθεια. Με έχουν τραβήξει κείμενα πολλών και διαφόρων ειδών κατά καιρούς. Είμαι απλά ανοιχτός στο να διαβάζω κείμενα, βιβλία, έργα, και είναι και μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου.

Πρωταγωνιστείς στη νέα σκηνοθετική δουλειά του Δημήτρη Καρατζιά «Curing room». Πως προέκυψε η επιλογή του έργου;
Η επιλογή του έργου ήταν ξεκάθαρα του Δημήτρη. Εγώ απλά ενθουσιάστηκα όταν μου πρότεινε να είμαι. Θυμάμαι που του είχα πει στην πρώτη μας συνάντηση ότι ήταν επιτέλους ένα ωραίο κείμενο που μου πρότειναν. Νομίζω πως αυτή είναι η επιτυχία του Δημήτρη, πέρα από το ότι φυσικά είναι ένας πολύ καλός σκηνοθέτης, διαβάζει συνεχώς, μαθαίνει, ψάχνει, δεν επαναπαύεται σε κάτι σίγουρο, κάνει «προτάσεις» με τα έργα που ανεβάζει, τον θαυμάζω που είναι τόσο αεικίνητος στο ψάξιμο και τις αναγνώσεις έργων. Να αναφέρω οπωσδήποτε εδώ και την έξοχη μετάφραση του Αντώνη Γαλέου. Να μην ξεχνάμε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του μεταφραστή σε ένα ξένο έργο και στην συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να πούμε στον Αντώνη ένα μεγάλο ευχαριστώ για την τόσο σωστή και ωραία απόδοση.

Ένα σκληρό δράμα βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Είναι η πρώτη   φορά που ανεβαίνει στην Ελλάδα;
Ναι, γίνεται σε πανελλήνια πρώτη η παράσταση. Και ευτυχώς με μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών. Και πρώτα και κύρια ηθοποιών. Είναι μεγάλη μου χαρά να είμαι ανάμεσά τους. Και μάλλον η παράσταση εδώ γίνεται την σωστή στιγμή και συγκυρία. Σε μια εποχή που βρισκόμαστε σε έναν –όχι και τόσο- ψυχρό πόλεμο παγκόσμια και ειδικά στις δύσκολες συνθήκες που βιώνει η Ελλάδα. Τώρα αρχίζουν να διαφαίνονται πιο αρχέγονα ένστικτα στους «ανεπτυγμένους» ανθρώπους του πολιτισμένου κόσμου(αυτού του κόσμου που κάνει κάθε πόλεμο). Ταυτόχρονα, βρίσκω έναν τρομακτικό παραλληλισμό με τον εγκλεισμό αυτών των εφτά γυμνών στρατιωτών και τον εγκλεισμό που αρχίζουμε να νιώθουμε όλοι μέσω της εύκολης μετάδοσης πληροφορίας. Οι στρατιώτες κλείνονται μέσα σε τέσσερις τοίχους κι εμείς έχουμε κλειστεί σχεδόν ανυπεράσπιστοι, σχεδόν γυμνοί, μέσα στα ηλεκτρονικά δίκτυα.

Ο εγκλεισμός αυτών των ανδρών τι σκοπό έχει;
Καθαρά ιστορικά, μπορούμε να μιλήσουμε μόνο για θηριωδία και εκδικητικότητα. Μίσος. Δραματουργικά όμως, ο εγκλεισμός είναι η συνθήκη που κάνει αυτούς τους ανθρώπους να απογυμνωθούν, να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό (προσοχή, τον εαυτό τους και όχι την προσωπικότητά τους-που είναι αυτό που μας έχει φορεθεί). Για να το εξηγήσω αυτό, θεωρώ αριστουργηματικό τον τίτλο του έργου: The Curing Room. Δυστυχώς, δεν μπορεί να αποδοθεί επακριβώς στα ελληνικά. Είναι δωμάτιο θεραπείας, ωρίμανσης και σκλήρυνσης. Είναι το δωμάτιο που σκληραίνουν και ωριμάζουν τα κρέατα. Γίνεται συνεπακόλουθα το δωμάτιο που σκληραίνουν και ωριμάζουν οι άνθρωποι.(μεταφορικά και κυριολεκτικά)

Πόσο βίαιος μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος στην ανάγκη της επιβίωσης;
Το «βίαιος» είναι κάπως μικρό μπροστά στον υπερθετικό βαθμό που προστάζει η επιβίωση. Η επιβίωση είναι ένστικτο, όχι επιλογή. Όταν βρεθεί ένας άνθρωπος στην απόλυτη ανάγκη της επιβίωσης, θα τον δούμε να μεταλλάσσεται στην πιο ακραία του μορφή. Άρα τελικά να χρησιμοποιεί και την πιο ακραία βία, οποιασδήποτε μορφής κι αν είναι αυτή.

Σε τέτοιες καταστάσεις η λογική και τα συναισθήματα χάνονται;
Η λογική χάνεται σίγουρα, αλλά τα συναισθήματα όχι. Και ακριβώς επειδή υπερδιογκώνονται τα συναισθήματα, εξαφανίζεται η λογική.Κανείς μας δεν μπορεί να ορίσει τα συναισθήματά του. Απλά δεν ορίζονται.Νιώθουμε χωρίς να το ελέγχουμε. Ενώ η λογική είναι στον απόλυτο έλεγχό μας τον οποίο και χάνουμε όταν τα συναισθήματα αρχίσουν να οδηγούν την σκέψη μας και τις σωματικές μας λειτουργίες. Αυτό που λέμε «κοινή λογική» αποδεικνύεται ένα μεγάλο ψέμα.

Σε επηρεάζει ψυχολογικά ο ρόλος σου αλλά και η υπόθεση του έργου;
Σίγουρα πολύ. Όπως κάθε ρόλος. Αλλά μαζί με την υπόθεση του έργου, η επιρροή αυτή ήταν κάτι που χρειάστηκε χρόνο για να κατευναστεί σε όλους μας, όχι μόνο σε μένα. Τώρα πια έχουν μπει όρια και αυτό είναι που μας κρατάει υγιείς όταν έχουμε να αναμετρηθούμε με ένα τέτοιο έργο. Ήταν σημαντική βέβαια και η αντιμετώπιση και από την υπόλοιπη ομάδα και από τον σκηνοθέτη. Είμαι της γνώμης ότι δεν μπορείς να κάνεις σπουδαίο δράμα, εάν δεν έχεις χιούμορ. Κι αυτό είναι κάτι που βοηθάει.

Πιστεύεις στις ανθρώπινες σχέσεις και στην σπουδαιότητα αυτών;
Είναι το μόνο που μπορώ να πιστέψω πια. Έχοντας χάσει όλα αυτά τα «ιδανικά» και την «πίστη» των παλαιότερων γενεών, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το μεγάλο μου «πιστεύω»Είναι το δικό μου «ιδεώδες».Η σπουδαιότητα αυτών είναι για μένα αυταπόδεικτη. Μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις εξελισσόμαστε, προχωράμε ή και απλά υπάρχουμε.Αλλιώς τί; Αλλιώς πώς θα είμαι ζωντανός;Ευτυχώς που συνυπάρχουμε.Οι άλλοι επιβεβαιώνουν την αλήθεια μας (και δεν εννοώ λεκτικά εννοείται).

Ετοιμάζεις κάτι άλλο για τη συνέχεια της σεζόν;
Είμαι σε μια πολύ ευτυχή συγκυρία προσωπικά και ναι, ετοιμάζω δυο πράγματα ακόμα για αυτή την σεζόν Επειδή δεν ξέρω ακόμα αν μπορώ να τα ανακοινώσω, θα είμαι φειδωλός. Μπορώ να πω πως το ένα είναι και πάλι ένα εξαιρετικό κείμενο, ελληνικό αυτή την φορά, ενός σπουδαίου συγγραφέα με έναν τρομερά ταλαντούχο και ιδιαίτερο σκηνοθέτη.(Σίγουρα τους ξέρετε και τους δύο) Να πω επίσης εδώ και πως από 19 Ιανουαρίου βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία «Έτερος Εγώ» του Σωτήρη Τσαφούλια, στην οποία παίζω κι εγώ και η οποία βραβεύτηκε με το Βραβείο Κοινού Καλύτερης Ταινίας και το Βραβείο Επιτροπής Νεότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2016. Ταυτόχρονα, παίζεται ακόμα κάθε Κυριακή στο θέατρο Vault η παράσταση «Το ΓΙΑΤΙ των παιδιών φέρνει την ελπίδα», την οποία έχω σκηνοθετήσει με πολλή αγάπη και βασίζεται στο γνωστό ομώνυμο παιδικό βιβλίο του Βαγγέλη Ηλιόπουλου.