«ΡΟΛΟΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ ΜΕ ΙΝΤΡΙΓΚΑΡΟΥΝ»
Μετά από μία ακόμη συγκλονιστική της ερμηνεία, Η σπουδαία ηθοποιός Μπέτυ Αρβανίτη μίλησε στο «Athens Art Theater» και στην Άννα Χατζή για το νέο ρόλο της στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» , την συνεργασία της με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μαυρίκιο, τον συγγραφέα Τένεσι Ουίλιαμς και τα έργα του αλλά και τα νέα παιδιά με τα οποία συνεργάζεται.
Τρεις εξαιρετικές ερμηνείες στη σειρά. Μετά την «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη και τους «Βρικόλακες» του Ίψεν. Πως νιώθετε που ερμηνεύετε Τένεσι Ουίλιαμς;
Πρώτη φορά σε αυτό το θέατρο της «οδού Κεφαλληνίας» ερμηνεύω Τένεσι Ουίλιαμς. Ήταν κάτι που το ήθελα πάρα πολύ αλλά δεν είχαν βρεθεί οι κατάλληλες συνθήκες. Το θέατρο είναι συναντήσεις και από εκεί ξεκινάει. Δεν έχει καμία σημασία να παίζει κανείς μεγάλους ρόλους, αν δεν τους παίξει με κάποιους ανθρώπους οι οποίοι μπορούν να βοηθήσουν στο να φθάσουν κάπου. Γιατί το θέατρο είναι σύνολο. Είναι μία ιστορία πολλών και όχι του ενός. Εμένα με ενδιέφεραν πάντα οι συνεργασίες και οι συναντήσεις.
Πως είναι η συνεργασία σας με τον κύριο Μαυρίκιο;
Είναι πρώτη φορά που δουλεύουμε μαζί. Ήθελα πάρα πολύ καιρό να συνεργαστούμε. Τα καταφέραμε και μάλιστα σε έργο του «Τένεσι Ουίλιαμς» ο οποίος είναι ένας συγγραφέας που τον ξέρει τόσο πολύ βαθιά και έτσι μαζί φθάσαμε να κάνω και εγώ την κυρία Βέναμπλ.
Πως θα χαρακτηρίζατε το ρόλο σας;
Είναι ένας πάρα πολύ δύσκολος ρόλος , με πολλά επίπεδα αλλά είναι από τους ρόλους τους οποίους με ενδιαφέρουν, γιατί ακριβώς αυτό ψάχνω. Η πρωταγωνίστρια έχει φτιάξει και ζει σε μία πραγματικότητα δική της. Είναι ένας συγκλονιστικός ρόλος.
Υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο στη σχέση μητέρας και γιου στο έργο ;
Είναι ολέθρια αυτή η σχέση. Δεν είναι μόνο μητέρα και γιος. Αυτό είναι πολύ δύσκολο και πολύπλοκο. Αυτού του είδους οι ρόλοι με ενδιαφέρουν. Πως ένας άνθρωπος έχει την δική του πραγματικότητα η οποία είναι φοβερή, αλλά για αυτόν είναι αυτή. Αυτό με ιντριγκάρει. Με ενδιαφέρει να το πλησιάσω. Να δω πως γίνεται ο άνθρωπος να μπαίνει σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Όπως στην «φόνισσα». Εγώ είμαι είμαι πολύ περίεργη μητέρα, θα έλεγε κανείς «άρρωστη» αλλά όλο αυτό με αφορούσε και με ενδιέφερε μόνο και μόνο γιατί αυτή η διαδρομή του ανθρώπου είναι προς εξερεύνηση και έχει περισσότερο ενδιαφέρον από το να κάνει κανείς κάτι πιο βατό.
Τα έργα του Τένεσι Ουίλιαμς παίζονται ξανά και ξανά. Όπως το «Λεωφορείο ο πόθος». Πως θα σχολιάζατε τα έργα του;
Το «Λεωφορείο ο πόθος» έχει τόσο δυνατούς ρόλους και είναι τόσο σπουδαίο έργο το οποίο θα παίζεται πάντα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ερεθίζει τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες. Έτσι γίνεται , όταν παίζονται συνέχεια τα έργα, σημαίνει ότι δεν έχει δοθεί η απόλυτη απάντηση. Γιατί υπάρχουν πάρα πολλές εκδοχές και οπτικές. Το γεγονός ότι παίζονται είναι ότι τα ερωτήματα υπάρχουν και δεν έχουν απαντηθεί και ούτε πρόκειται να απαντηθούν σε τέτοια έργα.
Τα κείμενα είναι αυτά τα όποια απασχολούν τον κόσμο;
Έτσι νομίζω. Τα μεγάλα ερωτήματα δεν τελειώνουν . Υπάρχουν και θα υπάρχουν.
Τα νέα παιδιά με τα οποία συνεργάζεστε , πως τα βλέπετε;
Εγώ είμαι τόσο πολύ υπέρ των νέων παιδιών και είμαι πολύ ευτυχής που συνεργάζομαι με τόσο νέους και ταλαντούχους ανθρώπους. Πιστεύω σε αυτόν τον συνδυασμό , πεπειραμένων ανθρώπων με νεότερους. Έχουν και οι δύο να πάρουν. Ο συνδυασμός αυτός προχωράει την τέχνη.
