“ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ”
Η νέα , ταλαντούχα ηθοποιός Αριάδνη Καβαλιέρου η οποία εντυπωσίασε με την εμφάνιση της στην παράσταση “Ματωμένος γάμος” σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα και στην “10η εντολή” , μίλησε στο Athens Art Theater και την Άννα Χατζή για τις σπουδές της, την υποκριτική, το θέατρο, τις εμπειρίες της, τον ρόλο της στην 10η Εντολή του Πάνου Κοκκινόπουλου και τα επόμενα σχέδια της.
Πως πήγες από την βιολογία στην υποκριτική;
Λίγο τυχαία θα έλεγα. Από περιέργεια όταν σπούδαζα πήγα στην θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Εκεί κόλλησα, μου άρεσε και βρήκα ένα περιβάλλον ομάδας που ήμασταν όλη μέρα στο θέατρο. Μετά έδωσα εξετάσεις και φοίτησα στο Θέατρο Τέχνης.
Ήσουν παιδί της λογοτεχνίας;
Στο σχολείο ενώ ήμουν καλή μαθήτρια είχα άρνηση για τα θεωρητικά μαθήματα, τα σχολικά βιβλία μου δημιουργούσαν καταναγκασμό. Διάβαζα ούτως η άλλως γιατί οι γονείς μου έχουν βιβλιοπωλείο οπότε ήμουν από μικρή ανάμεσα σε βιβλία. Όταν μεγάλωσα πάντως κατάλαβα την ομορφιά της λογοτεχνίας.
Υπήρξε κάποιο πρότυπο το οποίο σε ώθησε στο θέατρο;
Δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο. Γνωρίζοντας όμως ανθρώπους αυτής της δουλειάς άρχισα να έχω, γιατί είδα ηθοποιούς που αγαπάνε τη δουλειά στην ουσία της, δουλεύουν παρά τις αντιξοότητες και δεν είναι αυτοσκοπός τους το κέρδος .
Θυμάσαι τον πρώτο σου θεατρικό ρόλο;
Ήταν στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου όπου είχαμε ανεβάσει το ”THE MAN WHO” του Peter Brook. Ήταν την ίδια περίοδο που είχε ανέβει και εδώ αυτό το έργο στο Θέατρο Πορεία. Ο ρόλος μου ήταν μια γυναίκα που είχε πρόβλημα με το σύστημα της ιδιοδεκτικότητας. Δεν μπορούσε δηλαδή να συντονίσει τα τμήματα του σώματός της μεταξύ τους.
Τι σε ιντριγκάρει περισσότερο στη δουλειά του ηθοποιού;
Η ομαδικότητα. Ο τρόπος που γίνεται μια πρόβα και η συνθήκη οικογένειας που τελικά λίγο ή πολύ δημιουργείται δεν τα συναντάς εύκολα και σε τέτοιο βαθμό σε άλλες δουλειές. Δημιουργείται κάτι ιδιωτικό και συνεργατικό που αν το πιστέψουμε και το εφαρμόσουμε γενικά στην κοινωνία πιστεύω θα αλλάξει ο τρόπος που βλέπουμε την καθημερινότητα και την ζωή μας γενικότερα.
Ρισκάρεις εύκολα;
Δεν ξέρω. Ζούμε σε μια χώρα που τίποτα δεν είναι σταθερό. Στην τέχνη το ρίσκο υπάρχει ούτως η άλλως. Και είναι κάτι που αποζητάς μέσα σου μάλλον. Εμένα δεν μου αρέσει η ασφάλεια όταν αυτή δεν εσωκλείει έστω και την ελάχιστη πιθανότητα ρίσκου. Αλλά μέχρι εκεί. Εννοώ ότι σήμερα είναι όλα τόσο αβέβαια και ρευστά που ρισκάρεις έτσι και αλλιώς ότι και να κάνεις.
Δύο θεατρικές παραστάσεις φέτος και ένας πρωταγωνιστικός ρόλος στη δημοφιλή σειρά «10η εντολή» . Νιώθεις ικανοποιημένη;
Ναι πολύ. Είμαι πολύ χαρούμενη που συμμετείχα σε παραστάσεις στο Θέατρο Τέχνης όπως και στο θέατρο Πόρτα και που δούλεψα με τον Γιάννη Κακλέα. Ήταν πολύ σημαντική εμπειρία και έμαθα πολλά πράγματα. Όπως και στην 10η εντολή. Με εμπιστεύτηκε ο Πάνος Κοκκινόπουλος για ένα δύσκολο ρόλο και με τον Χρήστο Γεωργίου που το σκηνοθέτησε δουλέψαμε πολύ ωραία.
Υπάρχει κάποια στιγμή σου στη μέχρι τώρα πορεία σου που να έχεις ξεχωρίσει;
Η γνωριμία και η συνεργασία με τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο στην ταινία ”Ο εχθρός μου” ήταν μια πολύ ωραία στιγμή. Ο Γιώργος έφτιαξε μια ομάδα που ήμασταν πολύ δεμένοι και κρατάμε όλοι ακόμα επαφή. Η ταινία αυτή ήταν σπουδαία εμπειρία για μένα.
Έχεις κάποια αδυναμία σε κάποιο ρόλο ή έργο;
Δεν ξέρω αν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο. Θεωρώ πάντως ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ένα έργο που γράφεται τώρα γιατί έχει την γλώσσα που μιλάμε τώρα, τον ρυθμό της κοινωνίας και είναι μια καταγραφή των καταστάσεων που ζούμε. Το είδα αυτό και στο ”Αλμανάκ” ότι ο κόσμος ταυτίζεται πολύ και τον ενδιαφέρει όταν βλέπει κάτι από την καθημερινότητα της ζωής του στο θέατρο.
Ετοιμάζεις τη νέα ερχόμενη σεζόν;
Αυτή τη στιγμή κάνω πρόβες για τη παράσταση ”ME LENE SANDRA” που σκηνοθετεί ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και θα ανέβει τον Νοέμβρη στο Θέατρο Τέχνης.