ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΣ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΗΘΟΠΟΙΟΣ
Ο αγαπημένος και ταλαντούχος ηθοποιός Χάρης Μαυρουδής μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για τη νεαρή του ηλικία, το θέατρο, την τηλεόραση, τους ρόλους του την επιτυχημένη παράσταση “12 Ένορκοι” η οποία συνεχίζει για 2η σαιζόν στο Θέατρο “Αλκμήνη”, την παιδική παράσταση “Σκύλος με σπίτι” και τα επόμενα του σχέδια.
Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική ;
Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που οι τέχνες ήταν παρούσες στην καθημερινή μου ρουτίνα! Θεατρικό παιχνίδι με τη μητέρα μου, μουσική από τον πατέρα μου, επισκέψεις σε θέατρα, συναυλίες, εικαστικά, κινηματογράφο… Από μικρός έλεγα πως θέλω να γίνω ηθοποιός, όπως άλλα παιδιά σήμερα λένε πως θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές… Αν αναζητήσω τη στιγμή που η σκέψη έγινε απόφαση, ήταν στην έκτη δημοτικού, τότε που με το σχολείο μου ανεβάσαμε τον «Οδυσσεβάχ» της Καλογεροπούλου στο θέατρο της ρεματιάς στο Χαλάνδρι! Από τότε πήρα την απόφαση.
Πολλοί και διαφορετικοί οι τηλεοπτικοί σου ρόλοι. Αγαπάς την τηλεόραση;
Αγαπώ την τηλεόραση και πολλούς από τους ρόλους που ερμήνευσα σε αυτήν. Μου έδωσε πολλές ευκαιρίες και χρήματα αλλά και ρόλους δύσκολους και προκλητικούς για έναν ηθοποιό. Υπήρξαν δουλειές οι οποίες με εξέλιξαν ως ηθοποιό και φυσικά τις εξαργύρωσα και με θεατρικές ευκαιρίες… Ποτέ δεν έκανα τηλεόραση μόνο για τα χρήματα και δούλεψα με σπουδαίους κινηματογραφιστές και συναδέλφους. Ξέρω όμως πως η τηλεόραση, για να μπορεί να είναι καλή θέλει να την υποστηρίξεις με πολλά χρήματα και αυτό τώρα δεν συμβαίνει. Ίσως για αυτόν τον λόγο έχω να την ανοίξω εδώ και περίπου τρία χρόνια…
Το γεγονός ότι ο πατέρας σου είναι ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, επηρέασε την πορεία σου στο χώρο;
Φαντάζομαι πως σε κάποιον βαθμό λειτούργησε θετικά! Όχι τόσο επειδή είναι γνωστός, όσο επειδή είναι αγαπητός με τη στάση, τις επιλογές και την πορεία του. Πιστεύω λοιπόν πως μου «έδινε» το τεκμήριο της ποιότητας και της συμπάθειας! Προσωπικά όμως έκανα μεγάλη προσπάθεια με συνέπεια, ώστε να μην ταυτιστώ μαζί του. Να τραβήξω τον δικό μου αυτόνομο δρόμο και νομίζω πως τα κατάφερα! Από την άλλη υπάρχουν και εμπόδια όταν «κουβαλάς» ένα όνομα. Νιώθεις πως πρέπει να αποδείξεις κάτι περισσότερο από άλλους και ξέρεις πως, παρά την προσπάθεια σου, πολλοί θα θεωρούν πως ό,τι έχεις κάνει, το οφείλεις σε προσωπικές χάρες. Όμως η αλήθεια είναι πως ποτέ μέχρι σήμερα δεν μου δόθηκε ρόλος από φίλο του.
Οι ρόλοι που ερμηνεύεις σε επηρεάζουν στην προσωπική σου ζωή;
Και ναι και όχι! Δεν κουβαλάω την παράνοια ή τα θέλω των ρόλων μου! Δεν φέρνω τη δυστυχία τους και τους φόβους τους στο σπίτι Αν ήταν έτσι θα ήμουνα ή στο ψυχιατρείο ή στις φυλακές… Όμως δημιουργώντας αυτούς τους διαφορετικούς χαρακτήρες, αυτές τις διαφορετικές ψυχολογίες, έμαθα να «διαβάζω» τους ανθρώπους! Έμαθα πολλά για τους άλλους! Έμαθα να σκέφτομαι και να προσαρμόζομαι ποικιλοτρόπως… Νοιώθω πιο σοφός! Και δούλεψα και πολύ με εμένα… Νομίζω πως με βοήθησαν να είμαι ισορροπημένος, να έχω καλύτερη αίσθηση του χιούμορ, να γίνω πιο κοινωνικός. Οπότε, με αυτήν την έννοια μπορείς να πεις πως με βοήθησαν, άρα με επηρέασαν αναφορικά με αυτό που είμαι σήμερα.
Τι είδος ηθοποιού θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου; (δραματικό, κωμικό , κτλ)
Δεν έχω καταλήξει ακόμα στο τι είδους ηθοποιός είμαι! Πιστεύω πως έχω την ίδια άνεση με την κωμωδία όπως και με το δράμα! Μου αρέσουν τα ωραία έργα και οι ρόλοι που έχουν να πουν κάτι ανεξάρτητα από το είδος! Νομίζω πως είμαι πιο πολύ κωμικός, τουλάχιστον νομίζω πως εκεί είναι οι ευκολίες μου, αλλά οι περισσότεροι σκηνοθέτες που έχουν δουλέψει μαζί μου, μου έδιναν δραματικούς ρόλους!
Ποια δουλειά σου μέχρι σήμερα πιστεύεις ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καριέρα σου μέχρι σήμερα;
Δεν το ξέρω! Όλες οι δουλειές μας είναι κρίκος σε μια αλυσίδα! Είναι δύσκολο να σου απαντήσω! Αν πρέπει να ξεχωρίσω, θα απαντήσω το «Ταξίδι που σκοτώνει», ένας πρωταγωνιστικός τηλεοπτικός ρόλος που μου άνοιξε τις πρώτες πόρτες… Η «Ερόικα» επίσης είναι μια δουλειά στην οποία έγινα καλύτερος ηθοποιός υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Πάνου Κοκκινόπουλου.
Πρωταγωνιστείς στην επιτυχημένη θεατρική παράσταση «12 ένορκοι» η οποία επαναλαμβάνεται φέτος στο θέατρο «Αλκμήνη».Κατά τη γνώμη σου , τι είναι αυτό που την κάνει τόσο ενδιαφέρουσα;
Τα θέματα που διαπραγματεύεται! Είναι ένα σπουδαίο κείμενο, το οποίο δίνει την ευκαιρία στους θεατές να παρακολουθήσουν 12 ανθρώπους τόσο διαφορετικούς, αλλά συγχρόνως και τόσο γνώριμους και διαχρονικούς, αφού όπου και να κοιτάξεις γύρω μας, στην καθημερινότητα μας, θα τους διακρίνεις στα πρόσωπα των συνανθρώπων μας! Ο ρατσιστής, ο κομπλεξικός, ο διεκπεραιωτικός, ο αγωνιστής, ο φοβισμένος, ο χειραγωγημένος, ο αδιάφορος κλπ. Η ταινία που έγινε θεατρικό έργο από τον σεναριογράφο της, φιγουράρει μέχρι σήμερα στην έκτη θέση καλύτερης ταινίας όλων των εποχών, στη λίστα του imdb και αν σκεφτείς πως μιλάμε για ταινία του ‘57, που τότε δεν υπήρχε internet, αντιλαμβάνεσαι το τι σημαίνει αυτό…
Δώδεκα άνθρωποι καλούνται να πάρουν μία πολύ σημαντική απόφαση για την τύχη ενός νέου. Είναι μεγάλη η ευθύνη;
Οι αποφάσεις που παίρνουμε καθημερινά, μικρές ή μεγάλες είναι που διαμορφώνουν και ορίζουν το τι είμαστε και ποιοι θα γίνουμε. Όλες οι αποφάσεις μας καθορίζουν το μέλλον μας και την επίδραση του στις ζωές των άλλων και τούμπαλιν… Αν οι άνθρωποι δίναμε μεγαλύτερη βαρύτητα στις αποφάσεις μας, θα είχαμε δημιουργήσει μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία από αυτή που έχουμε σήμερα, για τον απλούστατο λόγο πως θα είχαμε γίνει και καλύτεροι άνθρωποι! Οπότε για να είμαι και πιο σαφής στην απάντηση μου, Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόφαση από το να αποφασίσεις εσύ για το αν κάποιος είναι άξιος ή ανάξιος να ζήσει!!! Η μόνη μεγαλύτερη ευθύνη από αυτή την απόφαση, ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε, είναι η ευθύνη δύο ανθρώπων να φέρουν στη ζωή ένα παιδί…
Στις μέρες μας πόσο εύκολα κρίνουμε έναν άνθρωπο;
Πολύ εύκολα και πολύ επιπόλαια! Είμαστε μια κοινωνία που δεν εκπαιδευτήκαμε στον κριτικό τρόπο σκέψης, αλλά μάθαμε να ζούμε με στερεότυπα και γενικεύσεις… Δεν δίνουμε εύκολα δεύτερες ευκαιρίες και υιοθετούμε εύκολα την εικόνα που μας δίνουν. Πρέπει να κρίνουμε τους άλλους για αυτά που πράττουν και όχι για αυτό που φαίνονται. Αυτό θα μας βοηθήσει στις επιλογές μας και στο να προστατέψουμε τον μικρόκοσμο μας…
Ήταν η δύσκολη από ψυχολογική άποψη η προσέγγιση αυτού του ρόλου;
Είναι ένας κόντρα ρόλος σε εμένα, όμως η προσέγγιση του δεν μου φάνηκε μια δύσκολη υπόθεση! Και η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη που σκηνοθετεί την παράσταση με βοήθησε με τις παρατηρήσεις και την προσέγγιση της, αλλά και ο χαρακτήρας αυτός μου είναι γνώριμος από τους ανθρώπους που παρατηρώ κάθε μέρα… Είχα μια πολύ στέρεη άποψη για την ψυχοσύνθεση του και την ακολούθησα…
Παράλληλα σε βλέπουμε και στην παιδική θεατρική παράσταση «Σκύλος με σπίτι». Πώς είναι η εναλλαγή από τον ένα ρόλο στον άλλον;
Αυτό έχει ενδιαφέρον! Δεν είναι μόνο η εναλλαγή ρόλων που έχει ενδιαφέρον, είναι και η εναλλαγή ειδών θεάτρου! Γιατί το παιδικό θέατρο διαφέρει από το θέατρο ενηλίκων. Θέλουν και τα δύο την αλήθεια, αλλά ο τρόπος που θα την φέρεις, είναι διαφορετικός! Το παιδικό θέατρο επίσης, απαιτεί πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση… Όμως αυτό είναι ένα από τα ζητήματα που με έκαναν να αγαπήσω την τέχνη αυτή! Τα ταξίδια στο χώρο και τον χρόνο. Την δυνατότητα να αλλάζεις, να μεταμορφώνεσαι και να δοκιμάζεις… Να εξερευνήσεις και να δοκιμάσεις τα όρια και τις αντοχές σου…Να μην βαριέσαι…
Σου αρέσει να δουλεύεις για τα μικρά παιδιά;
Μου αρέσει πολύ! Αγαπάω τα παιδιά και επειδή πάντα ήθελα να συμβάλω στο να κάνουμε καλύτερο τον κόσμο μας (κάτι που το θέλει και ο ρόλος που υποδύομαι στο παιδικό) είμαι βαθύτατα πεπεισμένος πως μόνο μέσω των παιδιών μπορούμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο. Δεν είναι τυχαίο πως διδάσκω παιδικό παιχνίδι, στη Νέα Γενιά Ζηρίδη. Αν δεν αγαπούσα τα παιδιά δεν θα μπορούσα να το κάνω… Έτσι, δεν δουλεύω μόνο για τα παιδιά αλλά και με τα παιδιά. Και αυτό είναι κάτι σαν ελιξίριο ζωής και με γεμίζει συναισθηματικά απόλυτα…
Θα σε ξανά δούμε στην τηλεόραση σύντομα;
Φοβάμαι πως όχι! Δεν μου έχει γίνει κάποια πρόταση εδώ και καιρό και έχω ξεκόψει αρκετά. Όπως είπα δεν ανοίγω καν την τηλεόραση. Θα ήμουν πολύ επιλεκτικός, που αυτό το διάστημα είναι αρκετά ασυμβίβαστο με τις εκπτώσεις που κάνουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί στο προϊόν τους! Θα ήθελα όμως! Την αγαπώ την τηλεόραση όπως είπα και πριν, αλλά είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια έχω αντιληφθεί τη δύναμη που ασκεί η τηλεόραση και τα ΜΜΕ στους ανθρώπους και η ευθύνη της επιλογής μας είναι τεράστια! Δεν θέλω να συμμετέχω στον «άρτο και θέαμα» που προσφέρεται…
Τα επόμενα σου σχέδια ποια είναι;
Ένα θεατρικό έργο που θα ανεβάσω με σκηνοθέτη τον Σταύρο Στάγκο, παράλληλα με τους 12 ενόρκους, και να συνεχίσω τις σπουδές που έχω ξεκινήσει στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, στις ανθρωπολογικές επιστήμες και συγκεκριμένα στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Θα ήθελα να ξανά δουλέψω και με την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη και με κάποιους από τους ηθοποιούς των 12 ενόρκων γιατί το κλίμα και οι σχέσεις που δημιουργήσαμε θα μου λείπουν όταν ολοκληρώσουμε τις παραστάσεις. Είναι ιδανικό να δουλεύεις με αυτό το αποτέλεσμα και με ανθρώπους που αγαπάς…
1η Δημοσίευση συνέντευξης 27-11-2015
