ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ “ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΟΥΣ ΛΕΒΕΝΤΕΣ”

15/11/2014

Η επίσημη πρεμιέρα για τους “Ακαταμάχητους Λεβέντες” την Τετάρτη 12/11/2014. Στο θέατρο Επί Κολωνώ βρέθηκαν φίλοι και συνάδελφοι των πρωταγωνιστών οι οποίοι ενθουσιάστηκαν με το θέαμα της παράστασης.

Στο ATHENS ART THEATER και στην Άννα Χατζή  είπαν τις εντυπώσεις τους  για την παράσαση και τους συντελεστές οι : Άννα Κολιοφώτη , Γιάννης Λεάκος, Γιώργος Γιαννόπουλος, Κωνσταντίνος Μουταφτσής και  ο Μενέλαος Χαζαράκης. Δηλώσεις έδωσαν και οι τρεις πρωταγωνιστές του έργου όπως και ο σκηνοθέτης Δημήτρης Δεγαΐτης.

ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ: 

Άννα Κολιοφώτη:  Μου άρεσε πάρα πολύ η παράσταση. Θεώρησα πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο  αυτό το οποίο έκαναν τα παιδιά. Θέλει απίστευτο συντονισμό και απίστευτη δουλειά. Ένα έργο χωρίς κείμενο το οποίο δεν σου λείπει καθόλου. Σου έδιναν απόλυτα την ροή και αυτό το οποίο ήθελαν να κάνουν. 

Γιάννης Λεάκος : Νομίζω ότι έχει πολλά μαζί αυτό το είδος παράστασης. Συνδυάζει χορό , κλόουν, μίμηση. Το βρήκα εξαιρετικό καταρχάς. Μία πολύ έξυπνη ιδέα. Τα παιδιά είναι πάρα πολύ καλά .Φαίνεται ότι υπάρχει πάρα πολύ δουλειά πίσω από όλο αυτό το εγχείρημα και αυτό είναι  αρκετά ευχάριστο . Παράλληλα το έκαναν να φαίνεται άμεσο και εύκολο γιατί το έχουν κάνει κτίμα τους. Είναι εξαιρετικοί και οι τρεις. Νομίζω ότι έχουμε ανάγκη τέτοιες δουλειές. Είναι τόσο αστείο και ευχάριστο αυτό το οποίο είδαμε και βγαίνοντας από την αίθουσα έχεις περάσει καλά, έχεις διασκεδάσει. Μπράβο τους. Κάτι πολύ ωραίο και ιδιαίτερο και μακάρι να συνεχίσουν.

Γιώργος Γιαννόπουλος: Αυτό είναι παγκόσμια πρωτοτυπία. Είπα και στα παιδιά ότι αν το σπρώξουν μπορούν να κάνουν «παπάδες». Όχι μόνο στην Ελλάδα γιατί έχει μια γλώσσα του σώματος. Ένα έργο χωρίς κείμενο και καταλαβαίνεις τα πάντα. Είναι εξαιρετικά τα παιδιά. Ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Θέλει πολλές πρόβες. Ενθουσιάστηκα και περιμένω το επόμενο επεισόδιο.

Κωνσταντίνος Μουταφτσής : Νομίζω ότι αυτού του είδους παράστασης είναι το όνειρο κάθε επαγγελματία ηθοποιού γιατί χρειάζεται φαντασία, αυτοσχεδιασμός και η χαρά του θεάτρου. Για αυτό το λόγο πιστεύω ότι κάθε σωστός ηθοποιός διαλέγει αυτό το επάγγελμα. Να κάνει αυτά τα πράματα που έκαναν τα παιδιά και σε υπερθετικό βαθμό. Κινησιολογικά απίστευτοι, συγχρονισμένοι. Ζηλεύω με την καλή την έννοια όσο δεν πάει. Θέλει φοβερή πειθαρχία . Είναι μια φανταστική εμπειρία και να έρθει ο κόσμος να το δει.

Μενέλαος Χαζαράκης : Καταρχάς πέρασα εξαιρετικά. Για μένα δεν είναι καινούργιο είδος απλά δεν το ξέρει ο κόσμος. Η παντομίμα είναι πολύ παλιό είδος. Το έργο πατάει σε κάποιες  παντομιμικές βάσεις, αρκετά κλασσικές σε πολλά ευρήματα, αλλά είναι μια πολύ σύγχρονη ιστορία στην οποία ήρθε να κουμπώσει. Γίνεται εξαιρετική χρήση του ήχου και αυτό είναι το προχώρημα. Επενδύουν πάρα πολύ όχι μόνο στην πάντα που ακούγεται αλλά στους ήχους τους οποίους παράγουν οι ίδιοι οι ηθοποιοί. Αυτό είναι το ιδιοφυές για μένα. Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον για πολύ κόσμο επειδή πατάει πάνω στα κόμικ και το σύγχρονο διαδικτυακό παιχνίδι το οποίο γνωρίζουν και οι νέοι. Επίσης η συγκεκριμένη παράσταση μπορεί να τραβήξει ακόμη και την προσοχή των ατόμων που δεν έχουν σχέση με το θέατρο αλλά ασχολούνται με άλλα πράγματα και αυτά τα ενδιαφέροντα μπορούν να συνδέσουν εδώ με έναν πολύ ωραίο τρόπο. Τα παιδιά είναι εξαιρετικά. Θέλει πολύ μεγάλη σωματική αντοχή και ακρίβεια για να το κάνεις αυτό. Έχει πολύ δουλειά από πίσω. Τίποτα δεν είναι στην τύχη από αυτό που βλέπεις και έτσι λειτουργεί μαγικά. Ήταν σαν να βλέπω μια ταινία να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου.

Δημήτρης Δεγαΐτης: Ήμουν και είμαι καθηγητής στο Θέατρο Τέχνης και στον αυτοσχεδιασμό. Είναι κάτι το οποίο έχουμε μάθει πάρα πολύ στο θέατρο Τέχνης από τον Μίμη Κουγιουμτζή και προσπαθώ να το μεταδώσω στις επόμενες γενιές. Το διδάσκω και έτσι προέκυψαν  οι «Ακαταμάχητοι Λεβέντες». Είναι μία παράσταση την οποία ευχαριστιούνται πολύ τα παιδιά αλλά και ο κόσμος όπως φάνηκε. Ένας σωματικός αυτοσχεδιασμός , χωρίς καθόλου λόγια όπου προσπαθούμε να παρατήσουμε εικόνες, κάνοντας το αόρατο , ορατό. Να μπορεί ο θεατής να φανταστεί μέσα από τις δικές του εμπειρίες να δει κάποια πράγματα συμπάσχοντας με τους ήρωες. Χρειάζεται πάρα πολύ εκπαίδευση. Τα παιδιά  πέρασαν τρία χρόνια στη σχολή, είναι καταξιωμένοι ηθοποιοί και βρίσκονται στο επάγγελμα αρκετά χρόνια. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι θέλει μια πορεία. Χρειάζεται εκπαίδευση. θεωρώ λοιπόν ότι δεν μπορεί ο κάθε ηθοποιός να το κάνει αυτό. Το συγκεκριμένο είδος , δεν είναι μόνο παντομίμα και κινήσεις. Θέλει συναίσθημα και κατάσταση. Είναι σαν υποκριτική χωρίς λόγια, σαν να θες να πεις κάτι και το εκφράζεις με το σώμα σου. Αυτή είναι η δυσκολία. Είναι κάτι ιδιαίτερο, το οποίο διδάσκεται και μαθαίνεται. Μια τεχνική ουσιαστικά η οποία αποκτιέται με τον καιρό. Πως είναι η παντομίμα ; Πρέπει να το δούμε και σαν παιχνίδι δουλεύοντας σοβαρά, με ακρίβεια και πειθαρχία. Γιατί αυτή είναι η διαφορά , το να κάνεις κάτι αόριστο, να δείξεις κάτι πολύ γρήγορα σε ένα παιχνίδι  με τους φίλους σου , από το να περιγράψεις πολύ καθαρά αυτό το πράγμα το οποίο πρέπει να δούμε. Επίσης την παράσταση μπορούν να την δουν και μικρά παιδιά. Είναι για όλες τις ηλικίες. Όλοι μπορούν να ταυτιστούν και να βρουν πράγματα μέσα από αυτό το είδος.

Αλέξανδρος Πέρρος: Ο Δημήτρης Δεγαΐτης , σκηνοθέτης της παράστασης ήταν και καθηγητής μας στο Θέατρο Τέχνης. Μας δίδασκε το μάθημα του σωματικού αυτοσχεδιασμού. Ένα είδος παντομίμας βασισμένο στην κεντρική τεχνική του μαθήματος. Εμένα μου άρεσε και με ιντρίγκαρε πάρα πολύ αυτό γιατί έχεις το δικαίωμα όχι μόνο να ζήσεις σαν ηθοποιός εκατό ζωές αλλά να γίνεις ένα αντικείμενο. Το μόνο που χρειάζεται σε αυτό είναι αληθινό συναίσθημα. Μπορείς λοιπόν να γίνεις τα πάντα. Αυτή η παράσταση ξεκίνησε από το τρίτο έτος της φοίτησης μας στη σχολή το 2009. Έκανα στις εξετάσεις του υπουργείου πολιτισμού έναν αυτοσχεδιασμό τρέιλερ μίας mpi movie ταινίας, όπου είχε αρκετά κομμάτια από τη σημερινή παράσταση. Μετά από αρκετά χρόνια αποφασίσαμε να φτιάξουμε μία ομάδα. Βρήκαμε αυτό το οποίο θέλαμε να πούμε, πως ακριβώς θέλουμε να το κάνουμε, συγκροτηθήκαμε , βασιστήκαμε στην αρχική ιδέα που είχα τότε και δημιουργήσαμε αυτή την παράσταση. Εγώ προσωπικά αυτό το είδος το δουλεύω από το 2006. Η πρώτη ιδέα για την συγκεκριμένη παράσταση όμως δόθηκε το 2009, στη συνέχεια πάγωσε και ξανά ήρθε τα τελευταία δύο χρόνια. Στα πλαίσια της δουλειάς όμως από το 2006 μέχρι και σήμερα  επειδή είμαι αυτοδίδακτος σε αυτό ,δεν σταμάτησα να το μελετάω και να το διαβάζω. Έτσι φτάσαμε στο σημείο εγώ να δείξω στον Αυγουστή. Ο Αυγουστίνος επειδή και αυτός είναι χορευτής και εξαιρετικός ηθοποιός τα κατάλαβε όλα αμέσως και μετά μαζί κάναμε την εκπαίδευση στην καινούργια κοπέλα. Για να κάνει κάποιος τέτοιου είδους παραστάσεις χρειάζεται λεβεντιά, να μη τον νοιάζει η μόδα, τι θα πουν οι άλλοι και να κάνεις αυτό που εσύ πιστεύεις με τον δικό σου μοναδικό τρόπο. Αρκεί αυτό που έχεις να κάνεις και έχεις δημιουργήσει πραγματικά να έχει λόγο ύπαρξης και να ανοίξει μία καινούργια πόρτα στο κοινό όπου όποιος θέλει μπορεί μετά να τη διαβεί . Πάνω από όλα πρέπει να έχεις θέληση για να παίξεις σε μία τέτοια παράσταση και αντοχές. Από εκεί και πέρα όμως σίγουρα είναι θέμα εκπαίδευσης. Δεν μπορούν όλοι να το κάνουν αυτό το είδος δυστυχώς. Με πολύ δουλειά όμως μακάρι να καταφέρουν να βάλουν όλοι ένα λιθαράκι σε αυτό. Γιατί πραγματικά από το τίποτα δημιουργούμε τα πάντα. Είναι μία απάντηση σε όλα. Είτε στον μινιμαλισμό, είτε στο μεταμοντέρνο θέατρο ή στο οτιδήποτε. Κάνουμε μία παράσταση από το τίποτα. Μόνο με τρία σώματα ηθοποιών και δημιουργούμε κόσμους ασύλητους. Αυτό νομίζω έχει πολλά να πει.

Μαρίνα Κουτρούμπα: Η ιδέα ήταν του Αλέξανδρου Πέρρου. Εγώ αντικατέστησα την προηγούμενη κοπέλα που ήταν στην ομάδα. Μου έκαναν την πρόταση τα παιδιά, ξεκινήσαμε πρόβες και ένα μήνα περίπου είμαι μαζί τους. Τώρα για να βγει αυτό το αποτέλεσμα χρειάζεται προπόνηση , συγχρονισμός, συγκέντρωση, αγάπη και πίστη σε αυτό το οποίο κάνεις.