«ΧΡΩΣΤΑΩ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ»

Ο καταξιωμένος ηθοποιός Δάνης Κατρανίδης μίλησε αποκλειστικά στο «Athens Art Theater» για τη στήριξη που δέχθηκε απ’ τους γονείς του, τη συμβολή των νέων συναδέλφων στη ζωή του, αλλά και για όλο το χώρο του θεάτρου.

Από τότε που θυμάστε τον εαυτό σας, το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν το μοναδικό το οποίο επιθυμούσατε να ακολουθήσετε;
Ναι, όσο και αν ταλανίστηκα από μικρός. Όταν αποφάσισα ότι πάω στη δραματική σχολή, δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη στο μυαλό μου, με όλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες που μπορεί να χει οποιοσδήποτε νέος ηθοποιός στο ξεκίνημά του και όχι μόνο. Γιατί ο χώρος της τέχνης γενικά, αλλά και ιδιαίτερα του θεάτρου, είναι ένας χώρος που χρειάζεται να επιβεβαιώνεις τη θέση σου, τις σχέσεις σου και να επιβεβαιώνεσαι και εσύ για τις επιλογές σου καθημερινά. Δεν είναι όπως σε όλες τις άλλες δουλειές που κάνεις κάποιες επιτυχίες και καθιερώνεσαι. Θέλει μια συνεχή επαγρύπνηση, αναζήτηση, αναμέτρηση με τον ίδιο τον εαυτό σου, με τις ανεπάρκειες σου και να επιβεβαιώνεις τη θέση σου και τη σχέση σου και στο χώρο και με τους ανθρώπους της δουλειάς και με το ίδιο το κοινό.

Υπήρχε κάποιο ερέθισμα από το οικογενειακό ή από το ευρύτερο περιβάλλον που να σας ώθησε στην υποκριτική;
Όχι δεν υπήρχε κανένας στην οικογένεια μου που να είχε σχέση με το θέατρο. Εκτός από τη μάνα μου που είχε μια μεγάλη αγάπη, λατρεία στο σινεμά που ήταν πιο εύκολο και προσβάσιμο την εποχή εκείνη. Γιατί εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αιγάλεω μέχρι την εφηβεία μου σχεδόν. Η μάνα μου ήταν φανατική ακροάτρια του θεάτρου στο ραδιόφωνο. Εγώ μοιραία, διαβάζοντας, άκουγα πάρα πολύ θέατρο και ήμουν και μόνιμος συνοδός της μάνας μου σε ταινίες τρεις φορές τη βδομάδα. Ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα, γιατί η μάνα μου επειδή δεν είχε τελειώσει το σχολείο, δε προλάβαινε να διαβάσει τα γράμματα και καταλάβαινε από αυτό που αποκαλούμε τη διεθνή γλώσσα του σώματος, τη σχέση. Εκεί κατάλαβα την αξία και τη δύναμη της εικόνας και κυρίως της δραματουργικής ανάλυσης και ανάπτυξης των ηρώων και του μύθου,της μυθοπλασίας.

Ποια ήταν η αντίδραση των δικών σας όταν τους είπατε ότι θέλετε να ασχοληθείτεμε την υποκριτική;

Ήταν πολύ φυσιολογική, παρόλο που είχα ένα ταλέντο στο σχεδιασμό επίπλων, λόγω της τέχνης του πατέρα μου, που ήταν επιπλοποιός, με εργοστάσιο μεγάλο και παρά τις ευκολίες, γιατί ξεκίνησα με τη γνώση της κατασκευής και μπήκα στο σχέδιο μετά, ο πατέρας μου ήταν ανοιχτός σε όλες μου τις επιλογές. Και οι δυο γονείς μου.

Σας στηρίξανε;
Πάρα πολύ. Μου δήλωσαν πως αφού αυτό νομίζεις ότι θες να κάνεις καν’ το. Χρωστάω πάρα πολλά στη στήριξή τους. Από την άλλη, δε πρόλαβα να τους χαρώ αλλά ούτε αυτοί να με χαρούν στη συνέχεια. Η μάνα μου πρόλαβε να με δει σε κάποιες λογοτεχνικές εκπομπές στην τηλεόραση. Ακόμα ήμουν μαθητής στη σχολή και ο πατέρας μου πρόλαβε να με δει στο Εθνικό, πρωταγωνιστή στο «Ξύπνημα της νιότης» του Βέντεκιντ, μόλις πρωτοβγήκα. Είναι ζήτημα αν πρόλαβε μια παράσταση μου. Τους έχασα πολύ νωρίς. Αλλά τους χρωστάω πάρα πολλά. Οι σημερινοί γονείς διστάζουν για το αν θα πρέπει να κάνουν παιδιά ηθοποιούς. Το παιδί, όμως, θέλει αγάπη, θέλει σταθερές, θέλει στήριξη πάνω από όλα. Εκείνη την εποχή τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα από ότι είναι σήμερα, ανατριχιαστικά πιο δύσκολα. Αλλά δε το καταλαβαίναμε γιατί αντιμετωπίζαμε τη ζωή, έτσι όπως ήτανε, όχι όπως θα θέλαμε να ήτανε. Πρέπει να προσαρμόζεσαι στα δεδομένα της εποχής. Δικαίως ή αδίκως όταν η ζωή σε βάζει σε ένα άλλο δρόμο ή πρέπει να πάρεις έναν άλλο δρόμο, πρέπει να αποφασίσεις ότι θα παλέψεις μ’αυτά τα δεδομένα και παρόλο που τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν το επισφαλέστερο ανέκαθεν, ακόμα και στις καλύτερες εποχές, σήμερα έχεις επιτυχία, αύριο δεν είχες. Δηλαδή για το τίποτα βρίσκεσαι άνεργος μέσα στο χρόνο δύο και τρεις φορές, αν χρειαστεί.Δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο και μόνιμο. Οι αμοιβές ήταν πάντα πολύ μετρημένες και συγκρατημένες. Μπορεί μετά στα χρόνια που κανείς καθιερώνεται σαν πρωταγωνιστής ή όχι και γίνεται όχι τόσο περιζήτητος, αλλά είναι μέσα στους δέκα πρώτους, στους είκοσι πρώτους, αυτό δεν αλλάζει τίποτα είναι πρόσκαιρο, αν δεν το φροντίσεις, αν δεν το αξίζεις, θα χαθεί. Λοιπόν, χρωστάω πάρα πολλά στο ότι μου είπανε με αγάπη κάνε ό,τι θέλεις. Αφού θέλεις έτσι, αυτό σπούδασε, αυτό κάνε.

Έχετε ερμηνεύσει ρόλους από όλα τα είδη του θεάτρου. Από τραγωδία μέχρι επιθεώρηση και μιούζικαλ. Θεωρείτε ότι όλα τα είδη είναι εξίσου απαραίτητα για έναν θεατή;
Για έναν θεατή ναι, οπωσδήποτε. Καταρχάς, το θέατρο είναι μια τέχνη που αγκαλιάζει όλες τις τέχνες και έχει τη δυνατότητα να προσφέρει από τη μορφή της απλής διασκέδασης μέχρι της βαθιάς ψυχαγωγίας, μόρφωσης και επιμόρφωσης πολλές φορές. Ο θεατής έχει ανάγκη να δει τα πάντα. Επίσης, εσύ πρέπει να επιλέξεις, δεν είναι αυτή η φόρμα που καθορίζει το ποιοτικό αποτέλεσμα. Γιατί μπορεί να δούμε ένα έργο κλασσικό και να είναι για καλλιτεχνική αστυνομία. Ή μπορεί να δούμε μία επιθεώρηση που να είναι ο ορισμός της αισθητικής και της καλογουστιάς. Δεν είναι η φόρμα, δεν είναι το θεατρικό είδος που καθορίζει τι είναι ποιοτικό και τι δεν είναι.

Εσείς έχετε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση;
Όχι. Εγώ έχω προτίμηση στο καλό θέατρο, στις καλές συνεργασίες, στους άξιους συνεργάτες, στους αξιότερους από μένα και τους πολύ νεότερους.

Με ποια κριτήρια επιλέγετε τα έργα τα οποία ανεβάζετε;
Με το κατά πόσο μου μιλάει εμένα το έργο και κατά πόσο με οδηγεί η συνεργασία που επιθυμώ να κάνω, με τους οποιουσδήποτε συντελεστές μιας παράστασης. Είτε αυτός είναι ο σκηνοθέτης ,είτε είναι ο πρωταγωνιστής ή πρωταγωνίστρια. Δηλαδή, είτε οι άνθρωποι θα με οδηγήσουν σε ένα έργο, είτε το έργο θα με οδηγήσει στους ανθρώπους.

Μετά από τόσα χρόνια καριέρας, τόσα έργα και ερμηνείες. Υπάρχει κάποιος ρόλος που δεν έχετε ερμηνεύσει ακόμη παρότι θα το επιθυμούσατε;
Πάρα πολλοί και δε θεωρώ ότι είμαι ένας καριερίστας που έβαλα κάποιους συγκεκριμένους στόχους. Είμαι ένας εργάτης του θεάτρου, ένας οδοιπόρος, ένας δρομέας που έχω ευτυχίσει να έχω αναπνοές, δυνάμεις, να διανύω πολλά χιλιόμετρα ακόμα και δε ξέρω πόσα μου φυλάει ο Θεός. Μου φτάνει να μου δώσει τη δύναμη να περπατάω, να πορεύομαι. Από κει και πέρα συναντήθηκα με ανθρώπους στο θέατρο που ούτε ονειρευόμουν ότι θα συναντηθώ, από τότε που τους άκουγα στο ραδιόφωνο, ως πρωταγωνιστές . Ευτύχισα να κάνω και εγώ θέατρο στο ραδιόφωνο και να βρεθώ με μεγάλους ηθοποιούς και μεγάλους δασκάλους του θεάτρου και με έργα που ούτε είχα φανταστεί ότι θα συναντηθώ. Νομίζω ότι μια προσωπική μου αντίληψη είναι αυτή, πρέπει να συναντιέσαι με τους ανθρώπους που θα σε πάνε ένα βήμα μπροστά. Γιατί έχει σημασία με ποιον θα ανεβάσεις ένα έργο.Το έργο από μόνο του έχει μια αξία και ιστορική και δραματουργική . Γι’ αυτό και το θεατρικό έργο «πουλάει» λιγότερο στα βιβλιοπωλεία. Δε διαβάζεται, βλέπεται. Άρα αυτό που έχει αξία είναι να αναμετρηθείς εσύ με τις δικές σου ανεπάρκειες, απέναντι στο μεγαλείο και τη δύναμη ενός έργου με κάποιους ανθρώπους που πιστεύεις ότι μπορεί να σε πάνε πιο μπροστά και η συνάντηση αυτή να μας κάνει να δούμε και το έργο αλλιώς, αλλά και να δούμε και τη ζωή αλλιώς και να χουμε και μια καινούργια πρόταση.

Υπάρχει κάποιος συνάδελφος με τον οποίο δεν έτυχε μέχρι σήμερα να δουλέψετε μαζί και θα θέλατε να συμπρωταγωνιστήσετε κάποια στιγμή στο μέλλον;
Είναι πολλοί οι συνάδελφοι. Με κάποιους ανθρώπους που θεωρώ συναδέλφους και άξιους να συναντηθούμε, έχουμε συναντηθεί κάποια στιγμή της πορείας μας μες το θέατρο. Με κάποιους άλλους μπορεί να συναντηθούμε, ενώ με άλλους δεν έχω συναντηθεί και δε θα το θελα. Αλλά είναι πάρα πολλοί άξιοι.

Υπάρχουν και κάποιοι που δε θα θέλατε;
Δεν είναι θέμα «δε θέλω», μπορεί και να μη το επιθυμώ. Δεν είναι απαραίτητο να θες να δουλέψεις με όλους για όλα. Όπως και με τους ανθρώπους δε θες να βρεθείς με όλους και για όλα στη ζωή. Γιατί αυτό έχει να κάνει με τον κώδικα επικοινωνίας, με τη κοινή αισθητική, με το αν μπορείς να συνεννοηθείς για κάτι ή όχι, μπορεί να έχουν κάποιοι προσωπικές φιλοδοξίες που δε ταιριάζουν με το στόχο και το λόγο για τον οποίο εσύ θες να κάνεις ένα έργο.

Στην επαγγελματική σας πορεία έχετε λάβει μέρος σε δουλειές που δε σας κάλυπταν καλλιτεχνικά;
Ναι, όλα φαίνονται μετά. Ξεκινάς να κάνεις μια συζήτηση, λέμε θα κάνουμε αυτό, θα κάνουμε εκείνο. Δηλαδή, έχω κάνει μικρόσυμβιβασμούς με την έννοια ότι συνεννοηθήκαμε να κάνουμε αυτό το έργο, με αυτούς τους ανθρώπους, στη συνέχεια δεν ήρθανε όλοι αυτοί που περιμέναμε ή δεν ήταν αυτοί που περιμέναμε. Δε μπορούσα να αποχωρήσω για να μην υπονομεύσω την ίδια τη δουλειά, έπρεπε να μείνω να τη στηρίξω. Είμαι και άνθρωπος που υποστηρίζω και υπερασπίζω τις επιλογές μου, δεν είμαι ρίψασπις, παρόλο που πολλές φορές αν δε τηρούνται οι συμφωνίες, οι όροι για τους οποίους έχουμε δεθεί, θα πρεπε κανείς να πει «όχι» , αφού δεν είναι έτσι τα πράγματα δεν είναι σωστό να γίνει, αλλά εντάξει χρειάζονται και αυτά μες στη ζωή, αυτά μας κάνουν καλύτερους, τα λάθη μας.

Σας έχει λείψει η τηλεόραση;
Όχι, αλλά μου χουν λείψει οι συνεργασίες στην τηλεόραση. Γιατί έχω ευτυχίσει, αν όχι 9 στις 10, αλλά οι 8 στις 10, σίγουρα ήταν ευτυχείς συγκυρίες στην τηλεόραση, με πολύ καλούς συνεργάτες, καλούς ηθοποιούς, ωραία σενάρια. Αλλά μου έχει λείψει σαν συνεργασία που θα επιθυμούσα να κάνω και η οποία δε γίνεται στο θέατρο.

Θα συμμετείχατε πάλι σε κάποια καθημερινή σειρά αυτή τη περίοδο της κρίσης;
Αν είχε τις προϋποθέσεις και τις προδιαγραφές, ναι. Γιατί όχι; Ο κόσμος παρακολουθεί πάρα πολύ τηλεόραση. Αυτό είναι και καλό και κακό. Όσο αφορά στην ενημέρωση ο κόσμος είναι δεμένος τόσο πολύ με τη τηλεόραση που περιμένει από αυτήν να του πει τι θα κάνει και να σκεφτεί. Αυτό δεν είναι καλό. Σε ό,τι αφορά στον κινηματογράφο που έχει τη πρόσβαση του στο τηλεοπτικό κοινό γιατί έχει χάσει και λίγο τη μάχη με το καθαρό κινηματογραφικό κοινό, αλλά η ελληνική μυθοπλασία έχει αγαπηθεί , αγαπιέται και αρέσει πάρα πολύ στο κόσμο. Άλλες από αυτές τις σειρές είναι καλύτερες, άλλες δεν είναι. Αλλά δεν έχει να κάνει με το αν είναι εβδομαδιαία η σειρά ή καθημερινή. Το περιεχόμενο είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Ή αν βάζει κάποιος πάρα πολλά λεφτά κάπου δε σημαίνει ότι θα έχουν και πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα. Γιατί αν υπάρχει όραμα, αν υπάρχει σκέψη, αν υπάρχει μια υψηλή αισθητική για να χειριστούμε το λόγο καταρχήν. Γιατί από εκεί ξεκινάμε, αν δεν έχουμε σενάριο δεν έχουμε ιστορία. Αν δεν υπάρχουν αυτά τι να τα κάνει τα λεφτά; Ξέρουμε ταινίες που έχουν διαπρέψει, έχουν γράψει ιστορία στο παγκόσμιο κινηματογράφο που έγιναν με ελάχιστα χρήματα και ταινίες που έγιναν με τρομακτικά ποσά, ιλιγγιώδη ποσά απέτυχαν, κατέβηκαν μέσα σε ένα τρίμηνο. Άρα, δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι τι έχεις να πεις, γιατί κάνεις τη ταινία. Για να ικανοποιήσεις τη προσωπική σου ματαιοδοξία;

Συνάδελφοι σας μιλούν για “ξεσκαρτάρισμα” των ηθοποιών λόγω κρίσης. Κατά αυτούς οι ικανότεροι θα επιβιώσουν στον χώρο και αυτοί που δεν θα τα καταφέρουν είναι οι «λιγότερο προσοντούχοι» σας βρίσκει σύμφωνο η άποψη αυτή;
Δεν κάνω κρίση σε δηλώσεις άλλων. Πρώτον, είναι άποψη του καθενός και δικαιούται να πει ό,τι θέλει. Δεύτερον, αν δεν έχω ενώπιόν μου τον άνθρωπο που έκανε τη δήλωση ή το συγκεκριμένο κείμενο μπροστά μου, δε μπορώ να το κρίνω. Όμως, δε θεωρώ ότι η κρίση βοηθάει για κάτι τέτοιο, αντίθετα, η κρίση φέρνει πανικό και ζαλάδα. Ζούμε μια εποχή σύγχυσης και υψηλού πανικού και δεν είναι καλό αυτό, κοινωνικά και πολιτικά και γι’ αυτό είμαστε λίγο σαν χαμένοι, σαν λαός και περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει και γινόμαστε παθητικοί θεατές ενός έργου που δε ξέρουμε που θα τελειώσει. Λοιπόν, ας μη κάνουμε τέτοιες κρίσεις για τους άλλους, η ιστορία και η ζωή δείχνει που πρέπει να πάει ο καθένας, ο κόσμος κάνει τις επιλογές του και έρχεται η ζωή που τα τοποθετεί όλα και τους άξιους και τους ανάξιους.

Οι «εκπτώσεις» στην ποιότητα των παραγωγών εξαιτίας της κρίσης είναι αναπόφευκτες;
Δε μπορώ να το κρίνω αυτό. Θα μιλήσω για τον εαυτό μου. Προσωπικά, δεν έχω κάνει «εκπτώσεις» και είναι φανερό από το αποτέλεσμα της δουλειάς μου και της περσινής και της φετινής και της μέχρι τώρα και στις επιλογές μου. Έχω δει «εκπτώσεις» και σε καιρούς των «παχέων αγελάδων», γιατί ήταν θέμα αντίληψης και αισθητικής. Το γεγονός ότι μπορεί να μην κάνεις μια παραγωγή με είκοσι άτομα και να τη κάνεις με οχτώ άτομα, δε σημαίνει ότι θα κάνεις επιλογές που θα είναι εις βάρος του καλλιτεχνικού αποτελέσματος.

Ποια η σχέση σας με το κοινό σας;
Καταρχάς, δε θεωρώ ότι έχω το κοινό μου. Απευθύνομαι σε όλους .Ο κόσμος εκτιμά το καθένα χρονικά ή στιγμιαία, ανάλογα με τις επιλογές του. Άλλον τον αγγίζει περισσότερο και σε ακολουθεί στην επόμενη δουλειά σου. Αν δε του αρέσει θα γυρίσει να κοιτάξει μια άλλη δουλειά. Δε θεωρώ ότι ο καθένας έχει το κοινό του, το οποίο τον ακολουθεί σαν… το μαγικό αυλό.

Σας αγγίζουν οι κριτικές του κόσμου;
Και βέβαια, θα με προβληματίσουν. Δε κάθομαι να κάνω διάλογο στις κριτικές του καθενός, καθώς δικαιούται να λέει την άποψη του. Αφού απευθύνομαι στο κοινό με ενδιαφέρει η άποψη του, αλλά όχι μεμονωμένα. Δηλαδή, όταν έχεις μια θεατρική αίθουσα η οποία έχει 150-200 άτομα εκείνο το βράδυ σε ενδιαφέρει το σύνολο. Μέσα εκεί θα υπάρχουν και άνθρωποι που θα σε χειροκροτούνε και θα σε αποθεώνουν αλλά μπορεί να υπάρχει και ένα 5% το οποίο δε του άρεσε. Μπορεί να με προβληματίσει το γιατί, αλλά αυτό που ισχύει είναι το 80% ή το 90%. Μπορεί κάποιος να ήρθε να δει κάτι που το χε φανταστεί αλλιώς και αλλιώς το είδε. Συλλογικά και συνολικά με ενδιαφέρει αλλά όχι μεμονωμένα. Μεμονωμένα μας ενδιαφέρουν πάντα οι γνώμες των ανθρώπων που συνεργαζόμαστε, έχουμε προσωπικές- φιλικές σχέσεις που μετράει η γνώμη μας. Γιατί μπορεί να υπάρχει θεατής που να σου πει ότι «εμένα μου άρεσε πάρα πολύ» . Άμα του πεις το γιατί μπορεί να μην είναι σε θέση να εξηγήσει το γιατί. Ή αν σου πει «δε μου άρεσε καθόλου», το δέχομαι. Μη μου πεις γιατί όμως. Γιατί τότε πρέπει να είσαι ειδικός. Ειδικός με την έννοια ότι για κάποιους λόγους ξέρεις γιατί δε σου άρεσε. Άρα όταν βλέπεις μια θεατρική παράσταση, αυτό που μετράει είναι αν σε συγκίνησε, αν ταξίδεψες μαζί μου, αν φύγαμε για δύο ώρες. Τώρα το γιατί και το πως άστο. Είναι μια δουλειά που παιδεύει εμάς χρόνια στο θέατρο. Ψάχνουμε να βρούμε πως θα πλησιάσουμε την καρδιά, τη ψυχή, το συναίσθημα του άλλου.

Σαν ηθοποιός ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η σχέση ενός καλλιτέχνη με το κόσμο – με τους θαυμαστές του;
Αυτό το καθορίζει ο καθένας. Ανάλογα με το προσωπικό του ύφος και ήθος. Είναι θέμα καλλιέργειας. Αν έχεις βγει στο θέατρο για να γίνεις γνωστός και να μοιράζεις αυτόγραφα, καθορίζεται η σχέση από μόνη της. Αν έχεις βγει στο θέατρο γιατί θες να μιλήσεις με τον πολύ κόσμο, θες να πεις πράγματα που δε θα μπορούσες να τα πεις και θες να δεις το θέατρο μέσα σου, που αυτό θα σε οδηγήσει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και καλύτερος ηθοποιός, δε σε ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά, τα αφήνεις και τα γράφει η ίδια η ζωή. Στέκεσαι , συναντιέσαι, συναναστρέφεσαι με τους ανθρώπους όσο μπορείς πιο φυσιολογικά.

Από τι στιγμή που προβάλλεστε μέσα από το θέατρο, τη τηλεόραση, ο κόσμος πολλές φορές έχει μία τάση να ταυτίζεται μαζί σας. Αποτελείτε πρότυπο για πολλούς ανθρώπους. Πέρα από τη δουλειά σας, όταν κυκλοφορείτε στο δρόμο και σας πλησιάζουν για να σας χαιρετήσουν. Πως αντιδράτε;
Φυσιολογικά. Χαρά μου και τιμή μου που θέλει να μου μιλήσει ο άλλος. Γιατί θυμάται ότι έχουμε ζήσει μαζί δύο ώρες σε ένα θέατρο και μοιραστήκαμε τα ίδια συναισθήματα.

Έχετε υπάρξει καθηγητής σε δραματική σχολή, τα παιδιά σαφώς και διδάχθηκαν πολλά από σας. Εσείς τι έχετε αποκομίσει από αυτό;
Καταρχάς, δε ξέρω αν τα παιδιά διδάχθηκαν πολλά! Δε θεωρώ τον εαυτό μου καθηγητή, τον θεωρώ το πιο παλιό μαθητή από όλους, που μετέφερα όσο μπορούσα τις εμπειρίες μου, τόσο ώστε να τους βοηθήσω να ξεπεράσουν ανεπάρκειες, ανασφάλειες, αγωνίες, να ανακαλύψουν τις δυνατότητες τους. Και εγώ χρωστάω πάρα πολλά στα χρόνια και στους νέους τώρα πια συναδέλφους ηθοποιούς που μέσα από αυτή τη συνάντηση, έγινα καλύτερος ηθοποιός και καλύτερος άνθρωπος. Χρωστάω πάρα πολλά!

Κάθε χρόνο αποφοιτούν πολλά παιδιά από δραματικές σχολές. Έχετε ξεχωρίσει νέους ηθοποιούς. Υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές στα παιδιά που ξεκινούν σήμερα τη πορεία τους σε σχέση με τη γενιά σας;
Όχι, κάθε γενιά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και η κάθε γενιά δικαιούται να χαράξει το δικό της δρόμο. Και ο μαθητής ξεπερνάει το δάσκαλο όταν το «σκοτώσει μέσα του». Όταν καταφέρει να ξεπεράσει τα πρώτα βήματα, να κάνει τα δικά του βήματα πια. Κάθε γενιά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Είναι άλλες οι συνθήκες και άλλες οι επιλογές και πιστεύω ότι κάθε γενιά βρίσκει το δρόμο της αρκεί να ξέρει γιατί είναι στο θέατρο, γιατί το κάνει. Να είναι αφοσιωμένη ,να το κάνει με αγάπη μέσα από τη καρδιά της. Γιατί δεν είναι επάγγελμα ο ηθοποιός, είναι τρόπος και στάση ζωής.

θα θελα να ρωτήσω και κάτι τελευταίο. Πολλοί ανεβάζουν παραστάσεις και χαρακτηρίζουν το θέατρο ως κουλτούρα. Ποια η γνώμη σας;
Το θέατρο είναι τέχνη. Είναι τρόπος και στάση ζωής για μας που είμαστε στο θέατρο. Το θέατρο είναι τόσο δυνατή τέχνη που έχει αντέξει μέσα στους αιώνες πάρα το πόλεμο της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, της τεχνολογίας. Βλέπουμε πως το θέατρο εξακολουθεί να έχει τη δύναμη που έχει μια ζωντανή συναυλία.Είναι τελείως ξεχωριστό. Είναι ένα βίωμα ζωντανό, προσωπικό, που το βιώνει ο καθένας με τη προσωπική συνάντηση και επικοινωνία. Λοιπόν, δεν έχει ανάγκη το θέατρο από χαρακτηρισμούς που θέλει ο καθένας να δώσει, να προσδώσει μια ταυτότητα για να μας δηλώσει τις προθέσεις του. Αυτό ας το κρίνουμε εκ του αποτελέσματος. Είμαι ενάντια στους ηθοποιούς, σκηνοθέτες που μας δηλώνουν από την αρχή πως πρέπει να δούμε το έργο ή την ερμηνεία του.Και βλέπεις τη παράσταση μετά και λες που ήταν όλα αυτά; Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε όλοι. Στη ζωή , στο θέατρο, παντού.

θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το χρόνο σας και που που δεχθήκατε να μου παραχωρήσετε αυτή τη συνέντευξη για τη νέα μου σελίδα.
Χαρά μου. Με τιμάει που νέοι άνθρωποι προσεγγίζουν με αυτό το τρόπο τη τέχνη του θεάτρου και τους ανθρώπους του. Είναι μία από τις τέχνες που βάλλεται από παντού και θέλει να έχεις βαθιά πίστη και ένα τρόπο ζωής που αγγίζει τα όρια της αφοσίωσης και της αυτοθυσίας πολλές φορές.