«ΖΟΥΜΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ , ΤΗΣ ΑΛΟΓΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΑΜΕΤΡΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΛΗΡ»
Το Athens Art Theater συνάντησε μετά την παράσταση «Βασιλιάς Ληρ» τον Καταξιωμένο ηθοποιό και Διευθυντή της Δραματικής σχολής της Αγίας Βαρβάρας Δημήτρη Παπαγιάννη στο Θέατρο «Κάρολος Κουν». Ο πρωταγωνιστής της παράστασης μίλησε στην Άννα Χατζή για την επιστροφή του στο Θέατρο, τους μαθητές του , τη συνεργασία με τους γιους του και τα μηνύματα του έργου.
Πως νιώθετε που επιστρέψαμε μετά από τόσο καιρό στο σανίδι του θεάτρου;
Είναι μια μεγάλη συγκίνηση μετά από δέκα χρόνια ακριβώς . Είναι μια μεγάλη απόφαση γιατί απασχολούμαι με τη δημοτική δραματική σχολής της Αγίας Βαρβάρας «Ιάκωβος Καμπανέλλης», είμαι διευθυντής της και αυτό με αποσπά πολύ. Αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί οι μαθητές μου έπαιζαν σήμερα εδώ σε αυτή τη παράσταση. Οι κοπέλες είναι μαθήτριες μου, ο γιος μου ο Νικόλας, ο Γιάννης είναι μαθητές μου. Επομένως είμαι απασχολημένος με το δασκαλικό μέρος και τώρα ήρθα να διδαχθώ από τους νέους και πράγματι διδάχθηκα από τα νέα παιδιά.
Πως αισθάνεστε που σας σκηνοθετεί ο γιο σας;
Είναι ιδιαίτερη συγκίνηση γιατί κατάφερε να με πείσει για αυτό που ήθελε γιατί μετά από τόσα χρόνια θα πρέπει να έχει επιχείρημα κάποιος για να με πείσει. Είχε επιχειρήματα, με παρέσυρε και μεγαλύτερο επιχείρημα είχε ο άλλος μου γιος ο Νικόλας ο οποίος επέμενε να παίξω. Η σκηνοθεσία είναι του Γιάννη αλλά η ιδέα ήταν του Νικόλα. Μου λέει: « Δε μπορεί 10 χρόνια να είσαι εκτός θεάτρου, πρέπει να γυρίσεις να παίξεις δύο – τρεις ρόλους ακόμα». Η ιδέα ήταν δική του και την εφαρμόσαμε , το αποτέλεσμα κρίνεται από το κοινό.
Σας έλειψε το θέατρο;
Πολύ, αλλά η ενασχόληση με τη σχολή είναι τέτοια που δε τολμούσα να ασχοληθώ. Θυμάμαι στο Εθνικό με το μακαρίτη τον Κούρκουλος επρόκειτο να ανεβάσουμε ένα έργο και έφυγε. Έτσι λοιπόν η σχολή με αποσπά.
Εσείς έχετε συνεργαστεί με τόσο μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου, του θεάτρου και τώρα συμπρωταγωνιστείτε με νέα παιδιά. Πως βλέπετε τους νέους ηθοποιούς;
Είναι πιο ταλαντούχα από εμάς, πιο μορφωμένα, πιο καλλιεργημένα , πιο αγωνιστικά. Και εμείς ήμασταν πολλοί των επιχορηγήσεων , των εθνικών θεάτρων, πολύ καλομαθημένοι. Αλλά είναι πολύ πιο άξιοι από εμάς δε το συζητάω. Εγώ είμαι περήφανος που βρίσκομαι με τα νέα παιδιά και στη σχολή και στη σκηνή γιατί αυτά τα νέα παιδιά είναι μεγαλειώδη ,δεν έχουν σχέση με εμάς. Είναι πιο καλλιεργημένα, πιο γυμνασμένα , πιο εμπεριστατωμένα. Εμείς παλιά ήμασταν ηθοποιοί της φόρμας. Τώρα προσπαθώ ως δάσκαλος να φύγει η φόρμα από τη ζωή του θεάτρου οριστικά όσο μπορώ, γιατί και εγώ κουβαλάω μνήμες , οι εποχές ήταν τέτοιες τότε, τώρα αυτό μετακινήθηκε.
Η επιλογή του συγκεκριμένου έργου ήταν τυχαία ;
Ήταν επιλογή του Νικόλα. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, δε θα έπαιζα ποτέ αυτό το ρόλο. Έχω παίξει πολλούς ρόλους και ποτέ δεν είχα σκεφτεί δύο: τον «Βασιλιά Ληρ» και τον «Οιδίποδα». Τώρα λοιπόν θα ετοιμάσουμε τον «Οιδίποδα Επί Κολωνό» για την επόμενη σεζόν το καλοκαίρι.
Έχετε να δώσετε κάποιο μήνυμα μέσω αυτής της παράστασης;
Συνήθως το καλό θέατρο επειδή περνάει το χρόνο και το χώρο είναι πάντα διαχρονικό . Εμείς ζούμε σήμερα στην Ελλάδα ακριβώς τη τραγωδία της εξουσίας, της αλόγιστης και άμετρης εξουσίας των «Ληρ», των δικών μας δημοκρατών που μας έφεραν σε αυτή τη τραγωδία σήμερα και που πρέπει να ξανά φτιάξουμε τα πράγματα, να οργανώσουμε μια ουσιαστική δημοκρατία. Γιατί τώρα η μία δικτατορία διαδέχεται την άλλη με δημοκρατική επίφαση και καταντήσαμε εδώ που είναι η Ελλάδα σήμερα. Αυτό πρέπει να ανατραπεί. Ο Ληρ λοιπόν είναι ένα μήνυμα τέτοιο που δείχνει τη κατάντια των ανθρώπων όταν η άμετρη εξουσία παίρνει τη θέση την αξιακή που δεν διαλαμβάνει με κανέναν τρόπο αυτή η εξουσία.
