“ΕΝΑΥΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ, ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ”
Ο ηθοποιός Άγγελος Χατζάς μίλησε στο Athens Art Theater για τις σπουδές του, την υποκριτική , το θέατρο , τη σκηνοθεσία, την ομάδα “Νεάπολις” την οποία ίδρυσε με την Α.Λογαρά, το παιδικό θέατρο, την παράσταση “Βιοτεχνία Υαλικών” και τα επόμενα του σχέδια.
Εκτός από την υποκριτική σπουδάσατε και νομική. Τελικά σας κέρδισε το θέατρο;
Οι σπουδές έγιναν σχεδόν παράλληλα, επαγγελματικά όμως ασχολήθηκα αποκλειστικά με το θέατρο. Μετά την αποφοίτηση μου από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ξεκίνησα να δουλεύω επαγγελματικά σαν ηθοποιός, ελπίζω όμως ότι οι σπουδές μου στη Νομική του Α.Π.Θ. παρότι πήρα ασθμαίνοντας το πτυχίο, να μου έδωσαν εργαλεία σε επίπεδο θεωρητικής κατάρτισης τουλάχιστον, να διαχειριστώ κάποια πράγματα και στο θέατρο.
Ασχολείστε τόσο με την σκηνοθεσία όσο και με την υποκριτική. Σε μία παράσταση στοχεύετε πάντα στον συνδυασμό και των δύο;
Το έναυσμα είναι συνήθως το έργο, το κείμενο. Δεν έχω σπουδάσει σκηνοθεσία, ούτε και το είχα ξανακάνει πριν την ίδρυση της ομάδας. Είναι μάλλον η διάθεση να δεις πιο συνολικά την απόδοση του κειμένου στην πράξη, που με οδήγησε στην σκηνοθεσία. Μου φαίνεται βαρύς σαν τίτλος, προτιμώ να το βλέπω σαν συνεργασία με όλους τους συντελεστές μιας παράστασης.
Έχετε ιδρύσει την ομάδα “Νεάπολις” με την Α.Λογαρά. Πως ήρθε αυτή η απόφαση;
Πάλι ήταν το κείμενο και φυσικά η φιλία με την Αργυρώ. Αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε ν’ αποδώσουμε το σπουδαίο κείμενο του Θουκυδίδη, τον «Επιτάφιο», για μαθητές λυκείου καταρχήν και σε ευρύτερο κοινό στη συνέχεια. Μας απασχόλησε πολύ τι ήταν αυτή η δημοκρατία, τι είναι η δημοκρατία σήμερα. Έπειτα, κάναμε με τον Αλέξανδρο Κομπόγιωργα μια δουλειά για μικρότερα παιδιά, το «Ταξίδι στο κέντρο της γης» του υπέροχου Ιούλιου Βερν.
Τι σας ελκύει στο παιδικό θέατρο;
Η αγνότητα και η απλότητα. Επίσης η διάθεση για παιχνίδι, που κρύβει νομίζω την τάση που έχουμε στη ζωή για περιπέτεια. Τα παιδιά σου θυμίζουν αυτές τις πρώτες, τις βασικές ας πούμε παρορμήσεις που, πολλές φορές μέσα στη πάροδο των χρόνων ξεχνάμε ή απομακρυνόματε απ’αυτές.
Για πρώτη φορά στο ελληνικό θέατρο η παράσταση «Βιοτεχνία Υαλικών». Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή;
Ένα μαγικό βιβλίο ενός μάγου της πεζογραφίας μας, του Μένη Κουμανταρέα. Ένα μυθιστόρημα σταθμός νομίζω στη πορεία του συγγραφέα, αλλά και στα ελληνικά γράμματα. Και το σημαντικότερο, παραμένει σε ξεχωριστή θέση στις καρδιές των αναγνωστών του. Εμένα με γοήτευσε από την πρώτη ανάγνωση. Οι χαρακτήρες, η πλοκή, η ατμόσφαιρα, η ανθρωπιά του.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση.
Επικεντρώσαμε ελπίζω στην ουσία του κειμένου κρατώντας μια λιτή και αφαιρετική γραμμή στην απόδοση προσπαθώντας παράλληλα να δημιουργήσουμε τη μαγική και ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του έργου. Αναζητήσαμε την προσωπική σχέση με τους ήρωες, θέλαμε στην παράσταση την προσωπική σύνδεση με τις καταστάσεις, τις συγκρούσεις, τις αγωνίες και τελικά την πορεία των ηρώων.
Υπάρχει σύνδεση του έργου με τη σημερινή εποχή;
Ήταν μια εποχή μετάβασης. Ελπίδας και φθοράς μαζί. Εκφράστηκε κοινωνικοπολιτικά με τη μετάβαση από την επταετία στην μεταπολίτευση. Είχε όμως ήδη γίνει μια μεγάλη καταστροφή με τη δικτατορία. Σήμερα βιώνουμε τις καταστροφές από την κρίση και μάλλον προσπαθούμε ν’ ανασυνταχθούμε. Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για ιστορικούς κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν, με παράλληλες αναφορές. Κοινός παρονομαστής, ο αγώνας για μια ζωή, που κάτι να σημαίνει.
Αν και οι δύο πρωταγωνιστές είναι διαφορετικοί σαν χαρακτήρες. Τι είναι αυτό που τους συνδέει;
Η αγάπη. Υπάρχει κάτι βαθύ και καθοριστικό στη σχέση τους. Η Μπέμπα κι ο Βλάσης έχουν σίγουρα διαφορετικό ταμπεραμέντο, διαφορετικές καταβολές, όμως ερωτεύονται και θα πορευτούν μαζί μέχρι το τέλος, μέσα σε μια συγκλονιστική συνεννόηση και συμπόνια, έπειτα βέβαια από φοβερές αναταράξεις, ψυχολογικές, σεξουαλικές, κοινωνικές.
Οι ήρωες του Κουμανταρέα αγωνίζονται για τη ζωή και την επιβίωση τους. Είναι αυτό το κύριο μήνυμα του έργου;
Φυσικά παλεύουν να επιβιώσουν. Να κρατήσουν το μαγαζί, τη μικρή βιοτεχνία υαλικών στη γωνία της Πειραιώς με την Ιερά Οδό. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Βλέπουν την ίδια τους τη ζωή να θρυμματίζεται σα γυαλί και αιμορραγούν. Η αγάπη αιμορραγεί. Και η φιλία με τους δυο λούμπεν εργένηδες, τον Βάσο και τον Σπύρο. Όμως, αυτό που τους κάνει ανθρώπους, που τους συνδέει, είναι πάντα κάπου εκεί, στον αέρα, στα νυχτερινά φώτα, στη θαλασσινή αύρα της Αθήνας.
Ποια τα επόμενα σας σχέδια;
Υπάρχουν σχέδια και όνειρα, ακόμη όμως δεν έχουν πάρει μια πολύ συγκεκριμένη μορφή. Αυτό που έχει σημασία είναι οι συνεργασίες ν’ αποδίδουν καρπούς, ν’ αφήνουν χώρο έκφρασης και δημιουργίας.
