«Το θέατρο και η τέχνη προχωράνε , δε μας αφήνουν»
Η ξεχωριστή , καταξιωμένη και ταλαντούχα ηθοποιός Καίτη Ιμπροχώρη μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για την υποκριτική , το θέατρο, τους σκηνοθέτες , τις παλιές ελληνικές ταινίες, τη δραματική σχολή και τη νέα γενιά των ηθοποιών, τα νέα ανεβάσματα και τις νέες εκδοχές κλασικών έργων, την τηλεόραση, τα νέα σίριαλ, τη θεατρική ομάδα «Θεατρίνων Θεατές» , τη συνεργασία της με τον Ηθοποιό και σκηνοθέτη Γιώργο Λιβανό και την παράσταση «Η Κάρεν Στόουν δεν μένει πια εδώ»
Ξεκινώντας από την αρχή αρχή. Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Ο πατέρας μου αγαπούσε πολύ το θέατρο και με πήγαινε από μικρή σε διάφορες παραστάσεις στις οποίες έπαιζαν μεγάλοι ηθοποιοί. Εκτός από το σχολείο, μάθαινα πιάνο στο ωδείο Αθηνών καθώς επίσης φωνητική και μπαλέτο. Παρότι λοιπόν ο πατέρας μου ήταν γιατρός και ήθελε και εγώ να ακολουθήσω το επάγγελμα του, η κουλτούρα του με ώθησε στην υποκριτική. Είχαμε κάνει μάλιστα και μία συμφωνία, να πάω πρώτα στο πανεπιστήμιο και αργότερα να πάω στο Παρίσι καθώς είχα τελειώσει το Γαλλικό Ινστιτούτο και να σπουδάσω υποκριτική. Δυστυχώς δεν προλάβαμε, διότι όταν ήμουν στην εβδόμη προς ογδόη τάξη του γυμνασίου ο πατέρας μου πέθανε και έτσι μόλις τελείωσα το σχολείο , πήγα αμέσως στη δραματική σχολή.
Ποια ήταν η πρώτη σας επαγγελματική εμπειρία στο σανίδι;
Ήταν με τον Μουσούρη. Με είδε στις εξετάσεις της σχολής, με επέλεξε και έπαιξα στην παράσταση «Υπόθεση διαζυγίου».
Τι ξεχωριστό πιστεύετε ότι είχαν οι σκηνοθέτες της εποχής σας;
Δεν θα ήθελα να κάνω σύγκριση. Ήταν μία συγκεκριμένη εποχή που υπήρξαν όλοι αυτοί οι σκηνοθέτες. Η σημερινή εποχή μπορεί να έχει τέτοιους σκηνοθέτες αλλά με άλλον τρόπο εκφοράς του ταλέντου, με γνώσεις, κουλτούρα αλλά τελείως διαφορετικούς. Περνώντας ο χρόνος θα δούμε το έργο τους. Η κάθε γενιά είναι διαφορετική εφόσον η κοινωνία εξελίσσεται.
Οι παλιές ελληνικές ταινίες τι είχαν και είναι μέχρι σήμερα τόσο ξεχωριστές;
Πιστεύω ότι είχαν αυτό το οικείο, την καθημερινότητα που έχει χαθεί πλέον. Οι άνθρωποι τότε ήταν πιο αγνοί, σε μία κοινωνία που όλοι συμμετείχαν σε όλα και που δεν υπήρχε απομόνωση. Τώρα πια φοβάσαι να πεις «Καλημέρα». Οι άνθρωποι ζουν απομονωμένοι και φοβισμένοι. Πλέον δεν γίνονται ταινίες και αν γίνουν είναι διαφορετικού είδους. Ο άνθρωπος σε αυτές τις ταινίες βλέπει την ψυχή του, την οποία δεν μπορεί να την εκτονώσει. Για αυτό λοιπόν έχουν απήχηση μέχρι και σήμερα αυτές οι ταινίες, είναι άμεσες, με βαθιά συναισθήματα και ο κόσμος έρχεται κοντά σε αυτές.
Διδάσκατε σε δραματική σχολή. Πως βλέπετε τη νέα γενιά των ηθοποιών;
Καταρχάς είναι πολλά τα παιδιά , τα οποία θέλουν να ασχοληθούν με την υποκριτική. Αρκετά από αυτά ξεκινάνε με τη νοοτροπία να βγουν στην τηλεόραση, να βγάλουν πολλά χρήματα και να γίνουν σταρ. Δεν να είναι έτσι όμως. Βέβαια υπάρχουν παιδιά που δούλευαν με πολύ μεράκι και κόπο. Γιατί το θέατρο θέλει πειθαρχία, διάβασμα, πρόβες , να αφοσιωθείς, να αγαπήσεις τον εαυτό σου και να βγάλεις τα συναισθήματα σου. Από κει και πέρα πρέπει να μελετήσεις πολύ. Υπήρχαν παιδιά που προσπαθούσαν και μάλιστα δούλευαν παράλληλα για να πληρώσουν τα δίδακτρα και μελετούσαν ταυτόχρονα για τη σχολή. Αυτά τα παιδιά ήταν εξαιρετικά και συνάντησα πολλά τέτοια σπουδαία παιδιά.
Πως βλέπετε το σημερινό θέατρο και την εξέλιξη του;
Το θέατρο ουσιαστικά είναι ένα. Η εξέλιξη είναι περισσότερο κοινωνική, της τοπικής κοινωνίας. Αν το κάνεις με αγάπη και γνωρίζεις τη δυσκολία του, πάντα είναι το ίδιο. Πρέπει να μην το κάνεις επιφανειακά. Πιστεύω ότι το θέατρο και η τέχνη προχωράνε , δεν μας αφήνουν.
Όσον αφορά τα νέα ανεβάσματα και τις νέες εκδοχές κλασικών έργων, ποια είναι η γνώμη σας;
Παρακολουθώ πολύ συχνά τέτοιες παραστάσεις. Σε αρκετά η αποδόμηση τους δεν μου αρέσει καθόλου. Μπορεί να υπάρξει σύγχρονος τρόπος αλλά όχι μοντέρνος και χωρίς αποδόμηση.
Τι ωθεί τους σκηνοθέτες κατά τη γνώμη σας σε αυτού του είδους τα ανεβάσματα;
Ίσως αυτό κάποια στιγμή να τους οδηγήσει σε κάτι πολύ σημαντικό, περνώντας από τη Σκύλα στη Χάρυβδη να φτάσουν σε ένα πολύ σημαντικό σημείο. Τους ωθεί να κάνουν κάτι προχωρημένο. Μπορεί να είναι πάρα πολύ ταλαντούχοι και αυτό να φανεί στην πορεία, δεν μπορείς να τους αφαιρέσεις το δικαίωμα να το κάνουν. Από την άλλη πλευρά όμως αν δεν με εκφράζει αυτό το οποίο παρακολουθώ, είναι επιλογή μου να αποχωρήσω από το θέατρο.
Υπήρξατε πρόεδρος στα ΣΕΗ, ανήκετε στη διοίκηση του Κ.Θ.Β.Ε καθώς επίσης είστε χρόνια βασικό στέλεχος των «Θεατρίνων Θεατές». Τι σας έκανε να δραστηριοποιηθείτε και σε αυτόν τον τομέα;
Προϋπήρχε η πολιτικοποίηση που είχα από τον πατέρα μου αλλά και εγώ σαν εργαζόμενη δεν ανεχόμουν να εκμεταλλεύονται ούτε εμένα, ούτε του συναδέλφους μου και γενικότερα τον κλάδο μου.
Τηλεόραση παρακολουθείτε;
Λίγο, αν μου αρέσει κάτι, το παρακολουθώ. Περισσότερο μου αρέσουν οι ηθοποιοί. Όταν υπάρχουν ευφάνταστα σενάρια και όχι μυθοπλασίες , τα βλέπω.
Τον εαυτό σας στις επαναλήψεις των σίριαλ τον βλέπετε;
Ναι, τα τελευταία χρόνια τα βλέπω. Αλλά δεν στεναχωριέμαι , ήταν ωραία χρόνια και όμορφες συνεργασίες. Απλά μερικές φορές βλέποντας κάποιες σκηνές σκέφτομαι πως θα τις έκανα σήμερα.
Είστε ανοιχτή σε προτάσεις για θέατρο αλλά και για τηλεόραση;
Υπάρχει μια ομάδα οι «Θεατρίνων θεατές» με τον Γιώργο Λιβανό , ο οποίος είναι ένας υπέροχος και σπουδαίος θεατράνθρωπος, κάνει εξαιρετικές παραστάσεις και κάνω διάφορες δουλειές μαζί του.
Υπάρχει κάποια συνεργασία αυτή την περίοδο;
Με την ομάδα Θεατρίνων Θεατές δουλεύουμε αυτή τη στιγμή εντατικά για την πρεμιέρα του ψυχογραφήματος της Μαίρης Μιχαλάτου ” Η Κάρεν Στόουν δε μένει πια εδώ” που θα παρουσιαστεί κάθε Τετάρτη στις 21.15 με διαλεχτούς συνεργάτες για περιορισμένες παραστάσεις.
Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο που ερμηνεύετε.
Είναι ένας υπέροχος ρόλος μιας πρωταγωνίστριας του θεάτρου που ξαναγυρνά στον τόπο που άλλαξε τη ζωή της για να ανακαλύψει ξανά αυτά που την καθόρισα.
Ποιες οι εντυπώσεις σας από αυτή τη συνεργασία;
Η δεξιοτεχνική γραφή της Μαίρης Μιχαλάτου με βοηθά να προσεγγίσω μια θεατρίνα εντελώς διαφορετική από μένα, αλλά αληθινή και έντονη, μοναχική και σκληρά ευαίσθητη. Σπουδαίος ρόλος και πάντα χαίρομαι τη συνεργασία με το φίλο μου Γιώργο Λιβανό.
