«Πάντα μου άρεσε να γράφω, αλλά δεν είναι κάτι που κάνω εύκολα»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός Κωνσταντίνος Λεβαντής μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για την παράσταση “Γ.Τ.Π” στην οποία πρωταγωνιστεί καθώς επίσης  υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία, τη συγγραφή γενικότερα, τους συνεργάτες του, την εμπειρία του στο χώρο της παραγωγής και τα επόμενα του σχέδια.

Από πού εμπνευστήκατε το κείμενο της παράστασης «Γ.Τ.Π» ;
Βλέποντας κάποτε την παράσταση «Αιδοίων Μονόλογοι» βρήκα ωραία την ιδέα του έργου και σκέφτηκα πως θα ήταν εξίσου ωραίο να ακουστεί και η αρσενική εκδοχή. Η ιδέα υπήρχε χρόνια στο κεφάλι μου και κάποια στιγμή έπρεπε να την γράψω.

Πείτε μας λίγα λόγια για τη παράσταση.
Η παράστασή μας είναι ιδιαίτερα διασκεδαστική. Γράφοντας το κείμενο δεν θέλησα να ακολουθήσω την «γραμμή» του «Αιδοίων Μονόλογοι» αλλά να ακολουθήσω άλλον δρόμο. Καταρχήν δεν έχουμε μόνο μονολόγους, υπάρχουν και σκηνές. Υπάρχει ένας «παρουσιαστής», το πέος, η όλη παράσταση χτίζεται γύρω από την ιστορία ενός άντρα που τον παρακολουθούμε από την ηλικία των τριών μέχρι και τον στρατό, ακολουθούμε την ενηλικίωσή του και στο ενδιάμεσο υπάρχουν διάφοροι χαρακτήρες, υπαρκτοί, φανταστικοί και μη, που μιλάνε όλοι για θέματα που προκύπτουν στην ζωή τους σε σχέση με το πέος τους.

Η συγγραφή πως μπήκε στη ζωή σας;
Πάντα μου άρεσε να γράφω αλλά δεν είναι κάτι που κάνω εύκολα. Έχω ένα αρχείο word από το 1995 στο οποίο προσθέτω ακόμα σε περίληψη ιδέες που μου έρχονται. Αν κάποια ωριμάσει στο μυαλό μου τόσο όσο χρειάζεται τότε κάθομαι και την κάνω κείμενο. Υπάρχουν και κάποιες λίγες φορές που ανέτρεξα εκεί για να βρω να γράψω κάτι, αλλά αυτή δεν είναι η συνήθης συνθήκη για να γράψω.

Η σκηνοθεσία του «Γ.Τ.Π» είναι η πρώτη σας επίσημη σκηνοθετική απόπειρα;
Επίσημα, ναι, είναι η πρώτη φορά. Έχω ξανασκηνοθετήσει ημί-επίσημα μια παράσταση που έφτασε κοντά στην πρεμιέρα αλλά δεν ανέβηκε ποτέ, και μία παράσταση που ήταν για μία και μόνη φορά. Αυτή είναι η πιο ολοκληρωμένη μου απόπειρα.

Το γεγονός ότι η παράσταση άλλαξε θεατρική στέγη πόσο σας επηρέασε;
Θεωρητικά, ο ηθοποιός πρέπει να μπορεί να προσαρμόζεται άμεσα σε οποιαδήποτε συνθήκη, κάτι που σε μία περιοδεία το κάνει σε κάθε παράσταση. Ή και πιο θεωρητικά, ποτέ μια παράσταση δεν είναι ίδια με την άλλη, μιας και το θέατρο ουσιαστικά είναι συγκυριακό, είναι η ένωση αυτού που παίζει κι αυτού που βλέπει, όπου σαν σύνολο ποτέ δεν είναι ίδιο. Πρακτικά, δεν επηρέασε, βοήθησε όμως. Η σκηνή στην οποία παίζουμε τώρα είναι διαφορετική, είναι πολύ μεγαλύτερη και βοηθάει στο να παρουσιαστεί η παράσταση από σκηνοθετική άποψη με τον τρόπο που εξαρχής ήθελα. 

Πρωταγωνιστείτε καθώς επίσης υπογράφετε το κείμενο και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Πως ήταν ο συνδυασμός αυτός σαν εμπειρία;
Βαρύς κι επίπονος! Είναι πολλά πράγματα τα οποία δεν μου αρέσει να κάνει ένας άνθρωπος μόνο. Αλλά το κείμενο ήρθε πρώτο, ξεμπέρδεψα με αυτό, μετά σκηνοθέτησα την παράσταση χωρίς να παίζω, την οποία και παρουσιάσαμε στα φεστιβάλ την άνοιξη που μας πέρασε και το καλοκαίρι που ξανά κάναμε πρόβες για το ανέβασμά μας, ήμουν πιο ελεύθερος από όλα, οπότε και με τις οδηγίες μου με σκηνοθέτησαν οι βοηθοί μου.

Ως παραγωγός, ηθοποιός, σκηνοθέτης αλλά και συγγραφέας , με τι κριτήριο επιλέγετε τους ηθοποιούς οι οποίοι θα πλαισιώσουν την παράσταση σας;
Οι ηθοποιοί σε μία παράσταση πρέπει να είναι αυτοί που πρέπει να είναι. Το ευκολότερο θα ήταν να πάρω φίλους μου να παίξουν αλλά το θεωρώ λάθος. Κάθε ρόλος έχει τις δικές του απαιτήσεις και ο φίλος δεν είναι η λύση, πρέπει να μπορεί να κάνει αυτό που θέλεις και κανείς μας δεν μπορεί να κάνει για τα πάντα. Σαφώς και σκέφτηκα πρώτα όλους τους φίλους που έχω προκειμένου να δω αν ταιριάζει κάποιος σε κάτι, μετά σκέφτηκα ηθοποιούς που είχα δει και μου άρεσαν αλλά και ταίριαζαν και στο τέλος έκανα ακρόαση. Μπορεί να ακούγεται λίγο υπερφίαλο ή δήθεν αλλά δεν μου αρέσει η δουλειά να γίνεται όπως-όπως απλά για να γίνεται. Μου αρέσει να ψάχνω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σύμφωνα με τα κριτήριά μου.

Ποιος ο στόχος της παράστασης;
Στόχος… Ο στόχος πάντα είναι να παρουσιάσεις μία δουλειά και να έχεις την αποδοχή του κοινού, μην γελιόμαστε. Κανείς δεν κάνει κάτι για να το δει αυτός και η οικογένειά του μόνο. Ο ουσιαστικός στόχος ήταν να μπορέσω να φτιάξω μία παράσταση που να έχει κάτι να πει από άποψη κειμένου, να περνάει καλά ο θεατής, αφού πρόκειται κατά βάση για κωμωδία, να είναι ευπαρουσίαστη και να μην την έχουμε ξαναδεί ως προς την σκηνοθεσία και ερμηνευτικά να είναι πρόκληση για όσους αναλάβουν να φέρουν εις πέρας τους ρόλους.

Η παράσταση σας απέσπασε το 1ο βραβείο στο φεστιβάλ στο 6ο Φεστιβάλ Ελληνικού Θεάτρου που οργάνωσε το Θέατρο Eliart τον Μάη του 2016. Τι σημαίνει αυτό για σας;
Πολλά. Το να αναγνωρίζει κάποιος ουσία σε αυτό που έχεις βγάλει από το κεφάλι σου είναι όμορφο σαν συναίσθημα και δικαιωτικό για τον κόπο σου. Το να αναγνωρίζεται κι από συναδέλφους είναι ακόμα καλύτερο. Αυτό όμως ήταν ένα βραβείο «ψήφος εμπιστοσύνης», ένα πράσινο φως, ένα σημάδι του ότι, καλά το πας, συνέχισέ το να το δούνε κι άλλοι. Τώρα, που η παράσταση έχει ήδη διαγράψει μία πορεία, έχω την τύχη να έχω λάβει κι άλλα βραβεία τα οποία δεν είναι επίσημα αλλά δεν θα αντάλλασσα με τίποτα. Η αποδοχή του θεατή που δεν είναι φίλος μου αλλά θέλει να με περιμένει μετά από την παράσταση να μου πει πώς και πόσο του άρεσε κάτι, η αποδοχή από συναδέλφους που μου λένε (μιλάω για αυτούς που μπορώ να ξέρω πως είναι ειλικρινείς) πως θα ήθελαν πολύ να είναι μέρος της παράστασης, αλλά και η εμπιστοσύνη των ανθρώπων που επέλεξα, με επέλεξαν και έχουμε φτιάξει αυτή την παράσταση, που πέραν των όποιων  δυσκολιών αντιμετωπίσαμε μέχρι σήμερα, όχι απλά δεν σκέφτηκαν να αποχωρήσουν, αλλά υποστηρίζουν αυτό που ξεκίνησα με όλη τους την ψυχή. Αυτό δεν χαρίζεται και δεν ανταλλάσσεται…

Υπάρχουν σχέδια για το άμεσο μέλλον;
Σχέδια όχι. Ο τελευταίος χρόνος που ασχολούμαι με το Γ.Τ.Π. ήταν πολύ δύσκολος σε πολλά επίπεδα. Αλλά με το Γ.Τ.Π. δεν έχουμε τελειώσει ακόμα, αν δεν αλλάξει κάτι, υπάρχει ακόμα δρόμος μπροστά μας. Υπάρχουν όμως ιδέες. Πότε θα υλοποιηθεί τι, δεν το ξέρω ούτε εγώ. Θα δείξει…