“ΟΙ ΡΟΛΟΙ ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ….ΟΧΙ ΕΓΩ ΑΥΤΟΥΣ”

Ο ηθοποιός Κώστας Κοράκης μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για την παράσταση “ο θείος Βάνιας” στην οποία πρωταγωνιστεί , τη συνεργασία του με τον  Γιώργο Κιμούλη, τον ρόλο τον οποίο υποδύεται , τα κοινά στοιχεία του έργου με τη σημερινή εποχή, τον Τσέχωφ και τα έργα του, τη μουσική, το θέατρο, την τηλεόραση και τα επόμενα του σχέδια.

Σε βλέπουμε  στην παράσταση Ο θείος Βάνιας. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία με τον Γιώργο Κιμούλη;

Γνωρίστηκα με τον Γιώργο Κιμούλη πέρισυ στο Εθνικό Θέατρο στο έργο Ψηλά από τη γέφυρα του Αρθουρ Μίλλερ σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη. Κατά την περίοδο των προβών έπρεπε να λείψω για να πάω στη Μόσχα λόγω της παράστασης Οιδίποδας τύραννος – μια επιτυχημένη συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου με το θέατρο Vakhtangov – όταν γύρισα ο Γιώργος μου έκανε πλάκα λέγοντας μου γιατί παίζεις ρώσικα, μην παίζεις σαν Ρώσος. Γελάγαμε. Προς το τέλος των παραστάσεων μου πρότεινε να συνεργαστούμε στο Θείο Βάνια που θα σκηνοθετούσε και θα πρωταγωνιστούσε. Ο Γιώργος Κιμούλης είναι για μένα ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς που έχουμε στην Ελλάδα και είναι μεγάλη τιμή και χαρά που με διάλεξε για αυτόν τον ρόλο. Νιώθω μεγάλη ευθύνη και ευγνωμοσύνη που μοιράζομαι τη σκηνή με αυτό το «ιερό τέρας» του θεάτρου. Από το Γιώργο Κιμούλη μόνο μαθαίνεις, απλόχερα σου προσφέρει την εμπειρία του και τη γνώση του που είναι μεγάλη κάνοντας τον παράλληλα και καλό σκηνοθέτη.

Σε τι ρόλο θα σε δούμε;

Παίζω τον Ιλια Ιλιτς Τελέγκιν, έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο που αγαπώ πολύ. Είναι ο νονός της Σόνιας, έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το Βάνια, στο κτήμα που πριν χρόνια ανήκε στον θείο του, είναι μέλος του σπιτιού. Ενας απατημένος και παρατημένος σύζυγος που τον χαρακτηρίζει μια αφελής παιδικότητα ταυτόχρονα όμως γίνεται γελοία τραγικός, προσπαθεί να επικοινωνήσει με λόγια αλλά δεν τα καταφέρνει και τελικά βρίσκει τη δίοδο της επικοινωνίας του με τους άλλους μέσα από τη φωτογραφία και τη μουσική, είτε τραβώντας φωτογραφίες τους άλλους είτε παίζοντας ακορντεόν και κιθάρα.

Τι κοινά στοιχεία έχει το κείμενο με τη σημερινή εποχή;

Το έργο διαπραγματεύεται την παραίτηση του ανθρώπου μέσα στο κύλισμα του χρόνου, καθώς ο Τσέχωφ, σε όλα τα έργα του, δίνει μία προσωπική σύλληψη και σκηνική προβολή της έννοιας χρόνος. Είναι μια παραίτηση παθητική που μοιάζει με ήττα, χωρίς μέλλον και ελπίδα που οδηγεί στο θυμό. Ο θείος Βάνιας είναι ο σημερινός άνθρωπος ο διαρκώς τσαντισμένος, όπως λέει και ο Γιώργος Κιμούλης, που έχει αποδεχθεί πως η πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει. Αυτό είναι που ζούμε οι περισσότεροι σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης, νιώθουμε αδύναμοι, φοβισμένοι, θυμωμένοι, χωρίς στόχο πολλές φορές.

Ένα χαρακτηριστικό της παράστασης είναι η ανθρώπινη παραίτηση, την οποία βλέπουμε στην καθημερινότητά μας. Που οφείλεται κατά τη γνώμη σου;

Οφείλεται σε μια βαθιά απογοήτευση του κόσμου από την κοινωνικοπολιτική κατάσταση όχι μόνο της χώρας μας αλλά και σε διεθνές επίπεδο.  Η καθημερινότητά μας  είναι άμεσα συνδεδεμένη με την οικονομική παρακμή, την φτώχεια, την ανασφάλεια, την αδυναμία υπεράσπισης του ατόμου που επικρατεί στην Ελλάδα.

Τα έργα του Άντον Τσέχωφ μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Τι τα κάνει διαχρονικά και πάντα επίκαιρα;

Το έργο του Τσέχωφ ξεχωρίζει για την αυθεντικότητα αλλά και την λεπτότητα της καταβύθισης στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, βάζει στο στόχαστρό του την ανθρωπινη παρακμή και τη φθορά που καραδοκεί στην καθημερινότητά μας. Τα βάθη της ανθρώπινης φύσης, η κρυμμένη σημασία φαινομενικά ασήμαντων καθημερινών γεγονότων και η λεπτή γραμμή που χωρίζει την κωμωδία από την τραγωδια πιστεύω πως θα αγγίζουν πάντα το κοινό.  Ο Τσέχωφ δίνει έμφαση στις εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων του και τα μηνύματα που περνάει είναι πανανθρώπινα και έξω από χρονικά πλαίσια.

Με τη μουσική ασχολείσαι επαγγελματικά;

Ναι, έχω δουλέψει αρκετά σαν μουσικός με διάφορους τρόπους, άλλωστε ο πατέρας μου είναι μουσικός, γεννήθηκα σε μια μουσική οικογένεια. Η επαφή μου με τη μουσική ήρθε πολύ πριν το σχολείο… παίζω ακορντεόν από παιδί. Αυτό με οδήγησε να σπουδάσω πιάνο αποκτώντας πτυχία Αρμονίας, Αντίστιξης και Φούγκας. Η αγάπη μου βέβαια με οδήγησε και σε άλλα όργανα όπως κιθάρα, ούτι, κρουστά και τρομπόνι. Επίσης, έχω γράψει μουσική για το θέατρο σε παραστάσεις του Ανέστη Αζά και της Ευγενίας Τζιρτζιλάκη. Με ενδιαφέρει πολύ το είδος του μουσικού θεάτρου και έχω ήδη γράψει μια αντί – οπερέτα για το Sabine X του Μανώλη Τσίπου σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά στο Εθνικό Θέατρο.  Η σκηνική αφήγηση που γίνεται μέσα από τα φωνητικά σύνολα με συγκινεί ιδιαίτερα, έκανα μια Το Πολύτιμο (σκηνοθεσία Ευγενίας Τζιρτζιλάκη) που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη. Πρόσφατα έγραψα μουσική για το ντοκυμαντέρ της Χαράς Φράγκου Η στιγμή μου στη ζωή σου και προετοιμάζω μια οπερέτα και μια συλλογή από τραγούδια που έχω γράψει για το θέατρο.

​Στο θέατρο σε παρακολουθούμε κάθε χρόνο σε διαφορετικούς ρόλους, με τι κριτήρια επιλέγεις έναν ρόλο;

Οι ρόλοι με επιλέγουν … όχι εγώ αυτούς, σε επιλέγει ο εκάστοτε σκηνοθέτης που προετοιμάζει ένα έργο, δεν έχω ακόμα φτάσει στο σημείο να λέω του χρόνου θα παίξω αυτόν τον ρόλο.

Υπάρχει κάτι που σε φοβίζει στη δουλειά σου;

Ναι, η κολακεία, η προσποίηση και το δήθεν και φυσικά το να μείνω χωρίς δουλειά… !

Η τηλεόραση σε ενδιαφέρει; 
Ναι, φυσικά με ενδιαφέρει αλλά και το σινεμά.

Εχεις στο μυαλό σου κάποιο έργο ή κάποια ερμηνεία που θα ήθελες να πραγματοποιήσεις στο άμεσο μέλλον; 

Έχω πολλά στο μυαλό μου, όπως να βρω τρόπο να πραγματώσω την οπερέτα που γράφω που είναι πολύ σύγχρονη και καυστική καθώς και να μπορέσω να ερμηνεύσω ρόλους στο θέατρο που μου ταιριάζουν.

Σχέδια για τη συνέχεια της σαιζόν υπάρχουν;
Είμαστε σε πρόβες για να ανεβάσουμε το έργο Λάσσυ του Ανδρέα Φλουράκη σε σκηνοθεσία ενός νέου ανερχόμενου σκηνοθέτη του Γιάννη Μπακογεώργου, που πρόσφατα ήρθε από τη Νέα Υόρκη και σκηνικά-κοστούμια της Ασης Δημητρολοπούλου. Θα παίζω μαζί με τη Μίνα Λαμπροπούλου και οι παραστάσεις θα δοθούν στο Booze κάθε Δευτέρα από 18 Μαρτίου. Για καλοκαίρι δεν έχω κλείσει ακόμα, ελπίζω …