“Θέλει γενναιοδωρία ψυχής να τολμάς να δίνεις!”
Ο Δημήτρης Γιώτης μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για τη θεατρική παράσταση «Ο Όσκαρ και η θεία Ροζ» στο θέατρο Faust στην οποία πρωταγωνηστεί και σκηνοθετεί, την επιλογή της κας Αλιφέρη στο ρόλο της θείας Ρόζ, την πίστη στο θεό, τη “Σοφία” της ζωής και τα επόμενα του σχέδια.
«Ο Όσκαρ και η θεία Ροζ» στο θέατρο Faust. Επιθυμούσατε χρόνια να ανεβάσετε αυτό το έργο. Φέτος πραγματοποιείτε αυτή σας την επιθυμία. Τι σας ώθησε στην επιλογή αυτού του ανεβάσματος;
Με συγκινεί βαθιά το έργο, η αλήθεια του, η αγνότητα και η παιδική αθωότητα είναι μάθημα ζωής. Δεν είναι επιθυμία είναι όνειρο ζωής. Θέλει πάθος, ρίσκο, αγάπη, μεράκι και όραμα να τολμάς. Θέλει δουλειά, πολλή δουλειά. Νοιώθω ιδιαίτερα τυχερός που μου εμπιστεύθηκε ο συγγραφέας του έργου, ο σπουδαίος Eric – Emmanuel schmitt, ο πλέον αναγνωρισμένος και επιτυχημένος Ευρωπαίος συγγραφέας εν ζωή, να ανεβάσω το έργο του με τη δική μου ματιά, σεβόμενος απόλυτα το δημιούργημά του.
Έχετε αναλάβει και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Πως προέκυψε η επιλογή της κας Αλιφέρη στο ρόλο της θείας Ροζ;
Ήθελα η θεία Ροζ να έχει αγγελική μορφή! Να χει Φως, να ναι η…Παναγία, να ναι γήινη μα και …ουράνια. Να υπάρχει ένα παιχνίδι πραγματικότητας και φαντασίας. Και αν θέλετε, ας μου επιτρέψετε, δεν ήταν ”επιλογή”…η Μαρία είναι άνθρωπος της ζωής μου, έχουμε παίξει μαζί, γελάσει μαζί, ονειρευτεί μαζί…η χημεία που έχουμε, ο κώδικας που έχουμε αναπτύξει μεταξύ μας έχει μαγεία και γοητεία.
Πείτε μας λίγα για την παράσταση και τον ρόλο σας.
Ήθελα να φωτίσω όλη τη ζωή που κρύβει το έργο τούτο. Αν και φαίνεται οξύμωρο, αν αναλογιστείς το θέμα του έργου, εκεί όμως ακριβώς κρύβεται και το μυστικό του. Η ζωή δεν είναι μετρήσιμη, δεν έχει πόσα, πότε και γιατί. Η ζωή είναι να τη Ζεις! Δεν έχω εστιάσει στο γεγονός, τον θάνατο αλλά στη γέννηση. Όλος ο χώρος θυμίζει περισσότερο μαιευτήριο, γεμάτο παιχνίδια, αρκούδια, λούτρινα παρά…ψυχρό, απόμακρο, αποστειρωμένο χώρο που σε οδηγεί στο τέλος. Έχω ”φωτίσει” όλα τα κωμικά του στοιχεία, έχει Φως και Ζωή το ανέβασμα μας.Ο δε ”Όσκαρ” μου είναι ένα πανέξυπνο παιδί, όπως όλα τα παιδιά κατά τη γνώμη μου, ένα ιδιαίτερο παιδί με πολλά χαρίσματα που μέσα από το παιχνίδι και τα γεγονότα της ζωής του ωριμάζει πιο γρήγορα. Ξέρεις οι εμπειρίες της ζωής μας, καθιστούν και την πορεία μας. Και εννοώ την πορεία της ψυχής μας και καθόλου το φαίνεσθαι και το δήθεν. Έτσι του ανακαλύπτεται το μυστικό της ζωής. Ο ψυχισμός του Όσκαρ έχει μια καθαρότητα, μια αλήθεια, μια αθωότητα, μια γρήγορη σκέψη, τολμά, εμπιστεύεται, ευγνωμονεί, συγχωρεί, εξελίσσεται…
Ποια είναι για εσάς η «Σοφία» της ζωής;
” Κοίτα κάθε μέρα, τον κόσμο, σα να ναι η πρώτη φορά!” Κρύβει μεγάλη αλήθεια αυτό. Μια καλημέρα, μια αγκαλιά, μια καλή κουβέντα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο όλον. Θέλει γενναιοδωρία ψυχής να τολμάς να δίνεις! Κάθε μέρα, κάθε στιγμή.
Πόσο σημαντική είναι κατά τη γνώμη σας η πίστη στο θεό ή σε κάποια άλλη ανώτερη δύναμη;
Απόλυτη! Η πίστη σε όποιο Θεό είναι το ίδιο. Σε μια Ανώτερη δύναμη είμαι σίγουρος ότι δεν ήρθαμε να φάμε, να πιούμε και…κάτι άλλο υπάρχει, κάτι άλλο συντονίζει τις ζωές…καρμικό, Θεϊκό, όπως θέλεις πες το, πιστεύω και αναζητώ τον καλύτερό μου εαυτό, τον προσωπικό μου Θεό.
Ποιο είναι το δικό σας «μυστικό της ζωής»;
Εστιάζω στη θετική πλευρά! Σε οποιαδήποτε στιγμή βλέπω το καλό, μένω στο καλό. Είναι θέμα επιλογής με το πως θες να ζήσεις. Εγώ επιλέγω τη Φωτεινή πλευρά…ακόμα και στα δύσκολα. Α! και βέβαια ο Γιάννης, ο γιος μου, με κάνει καλύτερο άνθρωπο κάθε μέρα, κάθε στιγμή!
Είναι στόχος σας μέσα από την παράσταση να μεταφέρετε την αισιοδοξία στο κοινό που την έχει μεγάλη ανάγκη;
Χαίρομαι ιδιαίτερα που το βλέπετε έτσι. Είναι το πλέον αισιόδοξο έργο. Σίγουρα βέβαια ο καθένας παίρνει, αναγνωρίζει ό,τι έχει ανάγκη. Η δική μου πρόθεση είναι να δούμε την ουσία της ζωής. Το έργο μιλάει για τις αλήθειες της ζωής. Είναι εξαιρετικά τρυφερό, συγκινητικό, αγαπησιάρικο, μελωδικό έργο, που κι αν τρέξει ένα δάκρυ, στο τέλος η λύτρωση που νιώθεις είναι σα να ξαναγεννιέσαι.
Τα τελευταία χρόνια η χώρα μας και γενικότερα ο κόσμος αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Είναι η μία απάντηση στην καθημερινότητα μας αυτό το ανέβασμα;
Βέβαια, ίσως δούμε ακόμα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας σαν προκλήσεις, σαν μικρά εμπόδια για το πόσο δυνατοί είμαστε. Και είμαστε. Υπάρχει σωματικός και ψυχικός πόνος όπως λέμε και στο έργο. Τον πόνο που σου προκαλούν οι άλλοι, τον σωματικό, δεν τον αποφεύγεις, πονάς…με τον ψυχικό όμως είναι αλλιώς, εσύ αποφασίζεις με τη θέλεις να πονάς…
Τι θα λέγατε στον κόσμο για να έρθει να σας δει;
Πιστεύω ότι θα δει τη ζωή με άλλα μάτια!
Άλλα σχέδια για το άμεσο μέλλον υπάρχουν;
Πολλά αλλά ακόμα στο συρτάρι. Τώρα ζω κι αναπνέω μαζί με τον Όσκαρ. Ο Όσκαρ δεν είναι απλά ένα παιδί, είναι ο κόσμος όλος. Τον αγαπώ, τον νοιάζομαι και ζω μαζί του!
