«Στη σκακιέρα της ζωής το ματ στο κάνει πάντα αυτή»
Ο ηθοποιός Δημήτρης Γεωργαλάς μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για τη θεατρική παράσταση «Το τέλειο έγκλημα» του Frederick Knott, σε σκηνοθεσία Φρόσως Λύτρα, στο θέατρο Κιβωτός και τον ρόλο του ως επιθεωρητής , την πολύχρονη συνεργασία του με την σκηνοθέτιδα Φρόσω Λύτρα, την αύξηση της εγκληματικότητας στις μέρες μας, την ενασχόληση του με την σκηνοθεσία, την τηλεόραση και τα επόμενα του σχέδια
Πρωταγωνιστείτε στη θεατρική παράσταση «Το τέλειο έγκλημα» του Frederick Knott, σε σκηνοθεσία Φρόσως Λύτρα, στο θέατρο ΚΙΒΩΤΟΣ. Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο.
Είναι ένα από τα κορυφαία έργα μυστηρίου με πολλές ανατροπές, που ενέπνευσε τον Χίτσκοκ να δημιουργήσει μία από τις καλύτερες ταινίες του, βασισμένη σε αυτό. Οι χαρακτήρες του είναι γρήγοροι, καταιγιστικοί, εύστροφοι και δεν αφήνουν τον θεατή να χαλαρώσει ούτε μια στιγμή καθώς τον παρασύρουν συνεχώς σε ένα λαβύρινθο πιθανοτήτων και εκδοχών. Όλα αυτά με το περιτύλιγμα μιας γοητευτικής εποχής και ατμόσφαιρας noir, που κάνει τα πρόσωπα ακόμα πιο αινιγματικά και ανεξιχνίαστα.
Ποιος ο δικός σας ρόλος;
Υποδύομαι τον επιθεωρητή. Αυτό που μ’ αρέσει σ’ αυτόν τον ρόλο είναι η γρηγοράδα του. Πρέπει να συνδυάζει το λόγο του με μια ταυτόχρονη εσωτερική διέγερση, να φαίνεται ότι την στιγμή που κάνει μια ερώτηση έχει πολλές εκδοχές στο μυαλό του, σαν τον σκακιστή που πρέπει να προβλέπει τις επόμενες κινήσεις του αντιπάλου του. Είναι η πρώτη φορά που παίζω έναν ρόλο με τόσο οξυμένη σκέψη. Πρέπει να παρατηρώ τους υπόλοιπους ρόλους στη σκηνή σε κάθε τους λεπτομέρεια, όταν μιλούν και όταν σωπαίνουν. Είναι σαν να προσπαθώ να μπω στο μυαλό τους. Τελείως διαφορετική διαδικασία απ’ ό,τι έχω κάνει ως τώρα.
Το συγκεκριμένο θεατρικό έργο , αποτέλεσε την βάση για το σενάριο της ταινίας, του Alfred Hitchcock, Dial M for Murder. Υπάρχει ο φόβος σύγκρισης του συγκεκριμένου ανεβάσματος με την ταινία;
Η σκηνοθέτις μας , η Φρόσω Λύτρα, από την αρχή των προβών είχε σαν στόχο να φύγει τελείως από την ταινία. Κατάφερε να φτιάξει ένα άρτιο θεατρικό περιβάλλον που δεν θυμίζει καθόλου τον κόσμο της ταινίας και συγχρόνως αποτελεί ένα έξυπνο και πολύ καλόγουστο σχόλιο πάνω στον Χίτσκοκ. Έτσι, το ανέβασμα του έργου δεν παραπέμπει στην ταινία και αυτό θα γίνει αμέσως αντιληπτό ακόμα κι από αυτούς που την γνωρίζουν καλά, και δεν είναι λίγοι γιατί είναι ένα από τα αριστουργήματά του. Πρόκειται για μια εντελώς νέα ματιά με ιδιαίτερη αισθητική, έντονο ύφος και πρωτότυπο στυλ.
Το 2008 μπήκε στη λίστα με τις 10 καλύτερες ταινίες μυστηρίου όλων των εποχών. Τι ιδιαίτερο έχει σαν κείμενο που το κάνει τόσο ξεχωριστό;
Η απρόβλεπτη πλοκή του. Πιστεύω αυτό είναι το βασικό του χαρακτηριστικό. Και οι ανατροπές του. Εκεί που νομίζεις ότι όλα τέλειωσαν πια και δεν φαντάζεσαι πως μπορεί να υπάρξει συνέχεια, μοιάζει να ξεκινούν όλα από την αρχή και αρχίζει μια νέα πλοκή που δεν μπορούσες να την προβλέψεις. Η αγωνία και το σασπένς κάνουν κύκλους. Η έννοια του φινάλε είναι τελείως παραπλανητική αφού αυτό που φαντάζει σαν τέλος είναι αφετηρία για ένα αναποδογύρισμα της πλοκής. Είναι ένα πολύ ευφυές έργο που κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο.
Με την κα Λύτρα συνεργάζεστε αρκετά χρόνια. Πως συναντήθηκαν οι επαγγελματικοί σας δρόμοι;
Συναντηθήκαμε το 2012, όταν έκανε την « Άλλη Αίσθηση», μια σύνθεση πάνω στο Γκυ ντε Μωπασάν, και με επέλεξε να κάνω αυτόν τον συγγραφέα. Η εμπειρία ήταν πολύ δυνατή και νομίζω ότι εκεί δημιουργήθηκε μια χημεία μεταξύ μας που μας κάνει και συνεργαζόμαστε με μια υγιή επικοινωνία και συνεννόηση. Με ξέρει πια πολύ καλά σαν ηθοποιό κι εγώ αντίστοιχα την ξέρω σαν σκηνοθέτη και μπορούμε να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον.
Αποτελεί στόχος για σας ο προβληματισμός του θεατή μετά το τέλος της κάθε παράστασης;
Υπάρχουν παραστάσεις που γίνονται για να προβληματιστεί ο θεατής και κάποιες άλλες που στόχο έχουν να τον κάνουν να φύγει με αίσθημα ευφορίας. Πιστεύω ότι είναι εξίσου αναγκαίες και χρήσιμες και οι δύο κατηγορίες. Το κυριότερο είναι να φεύγεις από το θέατρο αλλιώς απ’ όταν ήρθες. Να έχει συντελεστεί κάτι. Οτιδήποτε επηρεάζει την ψυχή σου έστω και για λίγο.
Τελικά μπορεί να επιτευχθεί το τέλειο έγκλημα σύμφωνα με την παράσταση;
Φυσικά όχι. Το τέλειο έγκλημα δεν υπάρχει παρά μόνο στα μυθιστορήματα. Η ζωή ακόμα και για το πιο δαιμόνιο μυαλό είναι πάντα ένα βήμα μπροστά. Όσο κι αν μελετήσεις το σχέδιό σου, όσο κι αν το καταστρώσεις καλά, θα υπάρχει πάντα μια αδιόρατη λεπτομέρεια που θα σου ξεφύγει. Ίσως τελικά αυτός να είναι ο προβληματισμός που παίρνει μαζί του ο θεατής φεύγοντας από αυτήν την παράσταση. Στη σκακιέρα της ζωής το ματ στο κάνει πάντα αυτή.
Τα εγκλήματα στις μέρες έχουν αυξηθεί με μεγάλο βαθμό. Που πιστεύετε ότι οφείλεται η έξαρση τους;
Δύσκολη ερώτηση. Συνήθως τα ρίχνουμε όλα στην εποχή. Και σίγουρα η εποχή είναι ένα κομμάτι που ξεκινάει και καταλήγει σε μας τους ίδιους , μας επηρεάζει και το επηρεάζουμε. Οι ρυθμοί μάς ξεπερνούν, οι αδικίες πια δεν μπορούν να καλυφθούν, τα μεγέθη είναι τεράστια, μετριούνται σε παγκόσμια κλίμακα, ο κόσμος βιώνει ένα χάος που ολοένα και διογκώνεται, ο κόσμος κινείται πανικόβλητος, οι αξίες φθίνουν ή δεν είναι επαρκείς πια, κι όταν το «έγκλημα» στα μεγάλα του μεγέθη νομιμοποιείται, υποκινεί όλο και μεγαλύτερο αριθμό καθημερινών ανθρώπων να ενεργοποιήσουν παραβατικές συμπεριφορές. Το έγκλημα είναι μέσα στη φύση μας, ο άνθρωπος δεν είναι ένα καλό πλάσμα, δυστυχώς, αρκεί μια στιγμή για να γίνεις πολύ σκληρός, για να περάσεις το όριό σου. Πολύ περισσότερο όταν βομβαρδίζεσαι από αρνητικά ερεθίσματα συνεχώς, είναι μάλλον αναπόφευκτο να διαστρεβλωθούν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά σου. Πιστεύω πως ο σύγχρονος άνθρωπος είναι διαταραγμένος. Και μια από τις συνέπειες της διαταραχής δυστυχώς είναι και το έγκλημα.
Τα τελευταία χρόνια ασχολείστε και με τη σκηνοθεσία. Πως είναι αυτή σας η εμπειρία;
Η σκηνοθεσία ήταν ανέκαθεν στους προβληματισμούς μου, αλλά πήρε πολλά χρόνια να τολμήσω να κάνω την αρχή. Κυρίως γιατί ήθελα να είμαι σίγουρος γι’ αυτό που ήθελα να πω. Πιστεύω πως η στιγμή που ξεκίνησα ήταν η σωστή γιατί ήμουν σε θέση να έχω μια απάντηση για τα περισσότερα ερωτήματα. Ο σκηνοθέτης οφείλει να έχει απαντήσεις. Όχι σωστές απαραίτητα, άλλωστε την τέχνη δεν την αφορά το σωστό, αλλά πειστικές. Απαιτεί ωριμότητα και τόλμη. Απ’ όταν λοιπόν ξεκίνησα να σκηνοθετώ ένοιωσα μια ολοκλήρωση σε σχέση με την τέχνη του θεάτρου. Ένοιωσα πως μπορώ να αρθρώσω τον δικό μου ολοκληρωμένο λόγο. Κι αυτό είναι κάτι σαν θείο δώρο.
Θα σας ενδιέφερε κάποιος ρόλος στη σημερινή τηλεόραση;
Η τηλεόραση ξαναμπαίνει σε μια νέα ενδιαφέρουσα εποχή. Πάνε πολλά χρόνια που δεν έχω παίξει σε κάποια σειρά. Θα με ενδιέφερε ένας ώριμος ρόλος, πιστεύω πως πια είμαι σε άλλη γκάμα απ’ αυτή που ήμουν μια δεκαετία πριν, και θα ήθελα φυσικά να προκύψει κάτι ενδιαφέρον.
Άλλα σχέδια για το μέλλον υπάρχουν;
Στο τέλος Φεβρουαρίου θα παίξω στον Μόμπι Ντικ που θα σκηνοθετήσει ο Γιάννης Κακλέας στο Παλλάς. Είμαι χαρούμενος και ανυπόμονος γι’ αυτήν την πρωτόγνωρη πρόκληση.
