Η φαντασία συνδέεται πάντα με την πραγματικότητα
Η ηθοποιός Νάστια Βραχάτη μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για τις σπουδές την , την υποκριτική, τα πρώτα της βήματα στον χώρο, την τηλεόραση, την θεατρική παράσταση “meta-Φιλονικία” στην οποία πρωταγωνιστεί, τον ρόλο της και τα επόμενα της σχέδια.
Ξεκίνησες να σπουδάζεις Αρχαιολογία και Ιστορία. Η υποκριτική Πως μπήκε στη ζωή σου;
Η υποκριτική ήταν πάντα στη ζωή μου. Ο μπαμπάς μου ήταν μέλος μιας ερασιτεχνικής, θεατρικής ομάδας στην Καλαμάτα κι έτσι έμαθα να αγαπώ το θέατρο από πολύ μικρή. Μόλις τελείωσα το σχολείο ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω στη Φιλοσοφική και παράλληλα ξεκίνησα μαθήματα υποκριτικής.
Από τα πρώτα σου κιόλας βήματα στο χώρο της υποκριτικής , έκανες εμφανίσεις σε επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές. Σε βοήθησε αυτό στην μετέπειτα πορεία σου στο χώρο;
Ήμουν πολύ τυχερή στο ξεκίνημά μου. Ήταν ακόμα η εποχή που γίνονταν αρκετές δουλειές στην τηλεόραση κι έτυχε να πάρω μέρος σε αρκετά επιτυχημένες σειρές. Παρόλα αυτά, το επάγγελμα του ηθοποιού είναι πολύ σκληρό και πρέπει να κατανοήσουμε όλοι μας, ότι μία μεγάλη επιτυχία δε θα μας εξασφαλίσει, απαραιτήτως, τη συνεχή παρουσία μας στο χώρο της υποκριτικής, είτε αυτό είναι θέατρο , είτε τηλεόραση. Θα μπορούσα να πω ότι με βοήθησε σ’ ένα μικρό βαθμό, χωρίς όμως να μου ανοίξει πόρτες τις οποίες δε «χτύπησα».
Η τηλεόραση βρίσκεται πάντα στους στόχους σου;
Οι καλές δουλειές, γενικότερα, βρίσκονται στους στόχους μου. Δε σνομπάρω καθόλου την τηλεόραση, αντιμετωπίζω τους ρόλους μου με την ίδια αγάπη που τους αντιμετωπίζω και στο θέατρο.
Έχεις κάποια προτίμηση σε έργα και σε ρόλους ή θέλεις να δοκιμάζεσαι σε όλα;
Έχω μία μικρή προτίμηση στην κωμωδία. Με κάνει να νιώθω πιο ελεύθερη και το διασκεδάζω πολύ. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δε θέλω να δοκιμάζομαι σε άλλους ρόλους. Ούτως ή άλλως αυτή είναι η γοητεία του επαγγέλματός μας, να αλλάζουμε, να γινόμαστε συνεχώς και κάποιος άλλος. Αν κάνουμε συνέχεια το ίδιο πράγμα θα καταντήσουμε να μοιάζουμε με δημόσιους υπαλλήλους. Αυτή η αλλαγή είναι που κρατάει τη σπίθα μας αναμμένη.
Φέτος σε βλέπουμε στην θεατρική παράσταση «meta-Φιλονικία». Σχολίασε μας τον τίτλο.
Η «meta – ΦΙΛΟΝΙΚΙΑ» δεν πρόκειται για κειμενική διασκευή του κλασικού έργου του Μαριβώ. Η Ειρήνη Σταματίου, στην πρώτη της σκηνοθετική δουλειά, αντιμετωπίζει τους χαρακτήρες σαν ήρωες video game, τους οποίους χειρίζεται κάποιος άλλος. Από εκεί προκύπτει και ο όρος «meta» στον τίτλο. Πρόκειται για ένα ανθρώπινο πείραμα με πολλά στοιχεία gaming.
Το έργο διαδραματίζεται σε έναν φανταστικό και έναν πραγματικό κόσμο. Πως συνδέεται μεταξύ τους;
Το έργο διαδραματίζεται στο φαντασιακό κόσμο μιας πριγκιπικής αυλής, όπου πραγματοποιείται ένα πείραμα, το οποίο προετοιμάζεται πολλά χρόνια. Τέσσερα παιδιά, μεγαλώνουν το καθένα χωριστά, χωρίς άλλη ανθρώπινη επαφή, παρά μόνο με δύο υπηρέτες που τους διδάσκουν όσα «δικαιούνται» να γνωρίζουν. Όταν πια τα παιδιά μεγαλώσουν, μπαίνει σε εφαρμογή το πείραμα κι αφήνονται ελεύθερα στον «πραγματικό» κόσμο, επιτρέποντάς τους να γνωριστούν μεταξυ τους. Η φαντασία συνδέεται πάντα με την πραγματικότητα, καθώς το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Αυτό που τα διαφοροποιεί, όπως και στο έργο, είναι η παρουσία του ανθρώπινου παράγοντα. Στη φαντασία μας, όσο ζωηρή και να είναι, υπάρχει πάντα κάποιου είδους μοναξιά και ορίζεται εξ’ ολοκλήρου από εμάς τους ίδιους, ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει αλληλεπίδραση και με άλλα όντα, ανθρώπινα ή μη, κάνοντας τη ζωή μας απρόβλεπτη.
Πες μας λίγα λόγια για τον δικό σου ρόλο;
Υποδύομαι την Εγκλέ, ένα από τα τέσσερα παιδιά που είναι μέρος του πειράματος. Η Εγκλέ έχει ζήσει όλη της τη ζωή αποκομμένη απ’ όλους και απ’ όλα , έγκλειστη σ’ ένα πύργο, έχοντας επαφή μόνο με δύο υπηρέτες. Όταν ξεκινάει το έργο, τη βρίσκουμε ν’ ανακαλύπτει για πρώτη φορά τον κόσμο. Τα συναισθήματα που της δημιουργούνται εναλλάσσονται με μεγάλη ταχύτητα, καθιστώντας τη ανήμπορη, σχεδόν, να τα χειριστεί.
Τελικά από ποιον προέρχεται η απιστία σύμφωνα με το έργο;
Σύμφωνα με το έργο η απιστία προκαλείται εξίσου και από τα δύο φύλα, αν και ο Μαριβώ αποτυπώνει τη γυναικεία φύση ως πιο δόλια και υποκριτική σε σχέση με την αντρική. Δε συμφωνώ καθόλου σ’ αυτό με το συγγραφέα του έργου. Πιστεύω ότι είναι θέμα χαρακτήρα και όχι φύλου, αλλά δεν μπορούμε να έχουμε τέτοιες προσδοκίες από έναν λευκό, αριστοκράτη άνδρα του 17ου αιώνα, όσο ταλαντούχος συγγραφέας κι αν είναι.
Τηλεοπτικά θα σε δούμε κάπου;
Υπάρχει μία πολύ ωραία συνεργασία στα σκαριά, την οποία εύχομαι να είμαι σε θέση να την ανακοινώσω σύντομα.
