“Δεν μου αρέσει ο ελιτίστικος διαχωρισμός των ηθοποιών σε «θεατρικούς» και «τηλεοπτικούς»”

Ο ηθοποιός Στέλιος Πετράκης μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για τη νέα θεατρική του παράσταση “Κuro” στο θέατρο “ΠΚ“, τη σχέση του με τη συγγραφή και τη σκηνοθεσία, το παιδικό θέατρο, τα παιδιά, το Εργαστήρι σωματικής αυτοέκφρασης του επιστημονικού σωματείου Ε.Ψ.Α.Μ.Υ στο οποίο είναι συντονιστής, τους τηλεοπτικούς του ρόλους, την τηλεόραση γενικότερα και τα επόμενα του σχέδια

«Kuro» στο θέατρο «ΠΚ». Τι πραγματεύεται η παράσταση;

Το “Kuro” είναι ένα σκοτεινό παραμύθι. Η τραγική ιστορία ενός ματαιωμένου από μια ανώτερη εξουσία έρωτα. Τα βασικά μοτίβα της παράστασης είναι η τραγικότητα της υποταγής του ανθρώπου στο πεπρωμένο, τα δεινά που γεννά το παράλογο μίσος και η βία, τίθεται το ερώτημα αν ο έρωτας είναι τελικά ανίκητος στη μάχη ή αν υπερισχύουν έννοιες όπως το ηθικό χρέος και η τιμή.

Ποια η πηγή έμπνευσης του συγκεκριμένου έργου;

Πηγή έμπνευσης του συγκεκριμένου έργου είναι το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του σπουδαίου Βρετανού Δραματουργού αλλά και η Αντιγόνη του Σοφοκλή ενώ δεν λείπουν οι αναφορές σε Ιαπωνικά anime, κάτι που έτσι κι αλλιώς αποτελεί χαρακτηριστικό της Ομάδας Παραστατικών Τεχνών Akatsuki.

Το έργο έχει στοιχεία της καθημερινότητάς μας;

Όχι. Δεν είναι στις προθέσεις της παράστασης αλλά ούτε και της Ομάδας να παρουσιάσει στοιχεία της καθημερινότητας. Είναι ένα σκοτεινό, μεταφυσικό παραμύθι. Τόσο η υπόθεση του έργου, όσο και η αυστηρή φόρμα σε λόγο και κίνηση που έχουμε επιλέξει για να το παρουσιάσουμε δεν έχουν καμία σχέση με την καθημερινότητά μας. Ασφαλώς, όπως κάθε έργο που πραγματεύεται πανανθρώπινες έννοιες όπως είναι ο Έρωτας, το Μίσος, η Ματαίωση, η Εκδίκηση και ο Θάνατος, βρίσκει τον τρόπο να «μιλάει» στην καρδιά του Θεατή σε φιλοσοφικό πάντα επίπεδο αλλά οι ήρωες του “Kuro” είναι τοποθετημένοι συγγραφικά και σκηνοθετικά σε ένα επίπεδο μη ανθρώπινο, σε ένα επίπεδο υπερφυσικό.

Στο έργο ακούγονται Ιαπωνικά ποιήματα. Πώς συνδέονται με την ελληνική λογοτεχνία;

Στο κείμενο ακούγονται ιαπωνικά Ποιήματα σε μετάφραση Τάσου Γεωργίου, όπως ακούγονται και στίχοι από Ελληνικά, Δημοτικά Ποιήματα και μοιρολόγια. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το πως οι δυο πολιτισμοί, ο Ιαπωνικός και ο Ελληνικός έχουν εκφραστεί μέσω της λογοτεχνίας για αυτές τις πανανθρώπινες έννοιες που πραγματεύεται το έργο. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου είναι γραμμένο σε έμμετρο λόγο.

Με τη συγγραφή κειμένων πότε άρχισες να ασχολείσαι;

Γράφω από πολύ μικρός. Στίχους, μικρά διηγήματα κλπ. Η πρώτη μου «επίσημη» -ας την πούμε έτσι- συγγραφική δουλειά ήταν το έργο μου «Τα Ξωτικά του Μαγεμένου Δάσους» το οποίο είχε διακριθεί στον διαγωνισμό συγγραφής Θεατρικών έργων του Υπουργείου Πολιτισμού στην κατηγορία «Παιδικό Θεατρικό Έργο». Ακολούθησαν το «Techou-Το Τεφτέρι» και τώρα το “KURO”.

Η σκηνοθεσία ήταν πάντα στις επαγγελματικές επιλογές;

Μπορώ να πω πως η συγγραφική μου ιδιότητα είναι εκείνη που έφερε τον σκηνοθέτη εαυτό μου στο προσκήνιο αφού καθώς γράφω ένα έργο το «σκηνοθετώ» παράλληλα στο μυαλό μου. Ομολογώ πως μου αρέσει πολύ η σκηνοθεσία και θέλω να την υπηρετήσω, παραμένω πάντα όμως, πρώτα από όλα ηθοποιός.

Σε βλέπουμε συχνά σε παιδικές θεατρικές σκηνές. Ποια η σχέση σου με τα παιδιά;

Αγαπώ πολύ τα παιδιά. Είμαι πατέρας ενός 7χρονου κοριτσιού και επειδή αρνούμαι (ή απλά δεν καταφέρνω) να «μεγαλώσω» τα πηγαίνω πολύ καλά μαζί τους.

Πόσο σημαντικό είναι το παιδικό θέατρο κατά τη γνώμη σου;
Το παιδικό Θέατρο είναι εξαιρετικά σημαντικό. Φέρνει τα παιδιά σε επαφή με την τέχνη του Θεάτρου. Ένας θίασος που κάνει παραστάσεις για παιδιά φέρει τεράστια ευθύνη απέναντι στα παιδιά-θεατές αλλά και απέναντι στην ίδια την τέχνη του Θεάτρου. Ευτυχώς υπάρχουν αξιόλογοι θίασοι παιδικού θεάτρου με ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο ηθοποιών και συντελεστών. Δυστυχώς υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, πρόχειρες δουλειές χαμηλής αισθητικής με μόνο σκοπό το κέρδος. Από εκεί και πέρα έγκειται στους γονείς και τους εκπαιδευτικούς να επιλέξουν προσεκτικά ποια παράσταση και ποιον θίασο θα επιλέξουν.

Είσαι συντονιστής του εργαστηρίου σωματικής αυτοέκφρασης του επιστημονικού σωματείου Ε.Ψ.Α.Μ.Υ. Τι σε ώθησε στην ενασχόλησή σου με αυτή τη δράση;

Η Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής-Κινητικής αποκατάστασης και Μέριμνας Υγείας είναι επιστημονικό σωματείο που δραστηριοποιείται στον τομέα της Ψυχικής Υγείας διατηρώντας δυο οικοτροφεία και δύο Προστατευόμενα Διαμερίσματα με ενοίκους χρήστες Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας. Η Ε.Ψ.Α.Μ.Υ. έχει δύο εργαστήρια στα οποία είμαι συντονιστής. Το θεατρικό μας εργαστήρι που αποτελείται από ενοίκους των δομών, μέλη του προσωπικού και εθελοντές-επαγγελματίες ηθοποιούς και το εργαστήρι σωματικής αυτοέκφρασης που αποτελείται αποκλειστικά από ενοίκους-χρήστες υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Όλοι μας, η Διοίκηση, το προσωπικό και οι εθελοντές, οι ίδιοι οι ένοικοι, με όχημα την τέχνη (και όχι μόνο), δίνουμε καθημερινά αγώνα για την εξάλειψη του στίγματος των Ψυχιατρικά ασθενών Συνανθρώπων μας και το άνοιγμα στην κοινότητα. Σε προσωπικό επίπεδο, το λέω ειλικρινά, η συνεργασία μου με αυτούς τους ανθρώπους που απαρτίζουν τα εργαστήρια με εξελίσσει καλλιτεχνικά με τρόπους που δεν μπορούσα να φανταστώ.

Σε έχουμε δει σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές. Τι θα έλεγες ότι αποκόμισες από τους τηλεοπτικούς σου ρόλους;

Είχα την τύχη να δουλέψω στην τηλεόραση την πρό κρίσης εποχή. Η δουλειά μου αυτή, και αφού είχα την τύχη να συνεργαστώ με πραγματικά πολύ καλούς δημιουργούς της τηλεόρασης, με έμαθε την υποκριτική μπροστά στην κάμερα, μια εντελώς διαφορετική διαδικασία από την υποκριτική της σκηνής. Γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους και καλλιτέχνες και έβγαλα χρήματα. Όμως μια μεγάλη μερίδα του κόσμου ταυτίζει τους ηθοποιούς με τους τηλεοπτικούς ρόλους που ενσαρκώνουν , αφού έτσι κι αλλιώς τα σήριαλ είναι ευρείας απεύθυνσης, και σε πολλές περιπτώσεις αγνοεί την –σημαντική καμία φορά- πορεία ενός «τηλεοπτικού» ηθοποιού» στο θεατρικό σανίδι.

Βλέπουμε τον τελευταίο καιρό αρκετές ενδιαφέρουσες τηλεοπτικές παραγωγές. Θα σε ενδιέφερε να επιστρέψεις στην τηλεόραση;

Φυσικά θα με ενδιέφερε. Μια καλή τηλεοπτική δουλειά με αξιοπρεπή αμοιβή, αντάξια ενός ηθοποιού με 20ετή εμπειρία όχι απλά θα με ενδιέφερε αλλά θα την επιδίωκα κιόλας. Η δουλειά του ηθοποιού είναι το θέατρο, το σινεμά, η τηλεόραση, τα σπικάζ και οι μεταγλωττίσεις. Δεν μου αρέσει ο ελιτίστικος διαχωρισμός των ηθοποιών σε «θεατρικούς» και «τηλεοπτικούς». Ο Καλός ηθοποιός θα υποστηρίξει έναν ρόλο σε ένα σήριαλ και το βράδυ μπορεί να παίζει σε ένα υπαρξιακό δράμα υψηλών υποκριτικών απαιτήσεων σε μια εναλλακτική σκηνή.

Σχέδια για το άμεσο μέλλον υπάρχουν;
Πάντα υπάρχουν σχέδια, αυτό μας κρατάει σε εγρήγορση, έτσι δεν είναι;

‘’Kuro’’
Θέατρο ΠΚ
Κασομούλη 30 & Ρενέ Πυώ 2, Ν. Κόσμος, Τηλ.: 210 901167
Kάθε Πέμπτη & Παρασκευή στις 21.30

Παίζουν (αλφαβητικά):
Ειρήνη Αμανατίδου, Στάθης Δημόπουλος, Πέτρος Μουλαγιάννης, Δημήτρης Παπαδόπουλος, Νίκη Πεταλά, Στέλιος Πετράκης, Βιργινία Ταμπαροπούλου

Συντελεστές
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Στέλιος Πετράκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίκη Πεταλά
Επιμέλεια Κίνησης/χορογραφίες: Σταύρος Αποστολάτος
Διδασκαλία Πολεμικών τεχνών: Πέτρος Μουλαγιάννης
Μουσική/Μουσική Διδασκαλία: Αντώνης Καραθανασόπουλος
Μάσκες/makeup: Αλέξανδρος Λόγγος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
HairStyling: Αργυρώ-Μαρίνα Τσόλια
Σκηνικά: Akatsuki + AthensTokaidoDojo
Κοστούμια: Ελπίδα + Jojo
Γραφίστας: Τόνια Ιωάννου
Φωτογραφία: Δημήτρης Λαντζούνης
Video: Χρήστος Δρούτσας
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά

Η παράσταση πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Athens Tokaido Dojo, το Zen Center Athens και το Επιστημονικό σωματείο Ε.Ψ.Α.Μ.Υ.