“Το να αισθάνεσαι, σε μία εποχή σαν τη σημερινή, είναι κάτι που δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο”

Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος μίλησε στο Athens Art Theater και την Άννα Χατζή για την θεατρική παράσταση “Τζάσμιν” στην οποία πρωταγωνιστεί για 2η χρονιά στο θέατρο Διάνα, την ενασχόληση του με την σκηνοθεσία και την φετινή σκηνοθετική του δουλειά «Χρωματιστές Ιστορίες» στο θέατρο Σφενδόνη, τα κείμενα του Στ. Μυριβήλη, το παιδικό θέατρο και τις μέχρι τώρα εμπειρίες του, την τηλεόραση και τα επόμενα του σχέδια.

2η χρονιά για την θεατρική παράσταση «Τζάσμιν» . Πως νιώθεις που ο κόσμος έδειξε έμπρακτα την αγάπη του στην παράσταση ;

Μεγάλη χαρά νιώθουμε όλοι όσοι δουλέψαμε για αυτή την παράσταση. Εγώ προσωπικά μόλις διάβασα το κείμενο του Woody Allen προσαρμοσμένο από την Ελένη, ήμουν βέβαιος ότι αυτό δεν θα περνούσε απαρατήρητο από τον κόσμο. Καταρχάς αν το διαβάσει κανείς δεν θα καταλάβει ότι πρόκειται για ένα σενάριο μιας κινηματογραφικής ταινίας αλλά για ένα άρτιο θεατρικό έργο. Επίκαιρο όσο ποτέ με όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία 10 χρόνια.

Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση και το ρόλο σου.

Ο ρόλος μου είναι ένας διπλωμάτης που εργάζεται στο State department με υψηλές φιλοδοξίες.  Ένας υποψήφιος γερουσιαστής  που γνωρίζεται με την Τζάσμιν τυχαία σε ένα πάρτι. Εκείνη βλέπει στο πρόσωπό του τη δεύτερη ευκαιρία που της δίνει η ζωή μετά την απώλεια του Άλ  ο οποίος υπήρξε για αυτήν το στήριγμα της για μία εύκολη και πλούσια ζωή. Όμως και ο Ντουάιτ που υποδύομαι εγώ, βλέπει σε εκείνη την ιδανική γυναίκα μετά το χαμό της πρώτης συζύγου του. Μια  γυναίκα που θα μπορούσε να σταθεί πλάι του, στην προσπάθειά του να ανέλθει πολιτικά. Ερωτεύονται.  Η ζωή όμως έχει άλλα σχέδια.

Παράλληλα Σκηνοθετείς τη θεατρική παράσταση «Χρωματιστές Ιστορίες» στο θέατρο Σφενδόνη. Τι σε ώθησε στο ανέβασμα και στη σκηνοθεσία αυτού του έργου;

Η καρδιά μου. Όταν ήρθα τυχαία σε επαφή με τα διηγήματά του. Μου τα έκανε δώρο η εγγονή του, με αφορμή μία δουλειά που θα κάναμε για το Μυριβήλη το περασμένο καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών. Εκεί λοιπόν έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται σαν μικρό παιδί. Από χαρά.  Γιατί το να αισθάνεσαι, σε μία εποχή σαν τη σημερινή,  είναι κάτι που δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο. Είναι πολύτιμο και αναγκαίο, θα έλεγα. Για ν’ ανακαλύψει ο άνθρωπος τον άνθρωπο ξανά. Και είπα πως μέσα από αυτό που ξέρω να κάνω καλά τόσα χρόνια,  θα ήταν χρήσιμο να έρθουν σε επαφή και να το νιώσουν κι άλλοι εκτός από μένα.

Ποιος ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα έργα (Η Ροδιά, Ο Παντελής, Λούλης ο γόης, Η Καμπουρίτσα) ;

Ο άξονας που συνδέει τα τέσσερα διηγήματα μεταξύ τους είναι “Το τραγούδι της γης”: Το εμβληματικό  λυρικό έργο του συγγραφέα,  που για μένα είναι όλη του η θεώρηση για τον κόσμο.  Ας πούμε πως είναι ο χώρος της ψυχής του. Γι αυτό και  τα αποσπάσματα που ακούγονται στην παράσταση απ’ αυτό το έργο,  έχουν μία αίσθηση ιερότητας, τελετουργίας.  Έτσι τα διηγήματά εντάσσονται μέσα στην παράσταση σαν κομμάτια ζωής που μας αναγκάζουν να επιστρέφουμε διαρκώς  σ’ αυτόν τον ιερό πυρήνα, όπως επιστρέφει ο άνθρωπος στα απλά και τα βασικά του,  προκειμένου να βρει την  δύναμη  και την πίστη που του χρειάζεται για να μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή του.  Ξανά και ξανά μέχρι το τέλος.

Υπάρχει κάτι που να ξεχωρίζεις στα κείμενα του Στ. Μυριβήλη;

Ο μαγικός τρόπος που δομεί τις ιστορίες του και η ικανότητα του να χτυπάει στη ρίζα της ανθρώπινης συγκίνησης. Και το κάνει με τέτοιο τρόπο που σε γεμίζει χαρά. Δεν σε βαραίνει, σε απελευθερώνει. Γιατί έχει μία στέρεη, καθαρή θέση για τον κόσμο,  κι αυτά που προτείνει είναι πράγματα στα οποία όλοι μπορούν να έχουν πρόσβαση.

Η σκηνοθεσία πότε άρχισε να σε ενδιαφέρει;

Νομίζω πως αυτό άρχισε σιγά-σιγά με την εμπειρία που αποκτούσαν καθώς περνούν τα χρόνια στο θέατρο. Οι συνεργασίες, η γνωριμία μου με σημαντικούς ανθρώπους και φυσικά η προσωπική μου ανάγκη να μιλήσω με το δικό μου τρόπο για πράγματα που με απασχολούν σαν άνθρωπο. Θεωρώ πως έγινε από μόνο του. Δεν το επιδίωξα ποτέ.  Άλλωστε τώρα που γνωρίζω και τις δύο πλευρές, ο σκηνοθέτης κουβαλάει σαφέστατα περισσότερες ευθύνες και άγχη, σε σχέση με έναν ηθοποιό. Δεν έχει μόνο την ευθύνη του εαυτού του.  Έχει την ευθύνη όλων.

Είναι εύκολος ο συνδυασμός της υποκριτικής με τη σκηνοθεσία για έναν ηθοποιό;

Βάσανο είναι. Μοιάζει λίγο σαν να είσαι διχασμένη προσωπικότητα. Αυτό που μπορεί να σε σώσει όταν τα κάνεις και τα δύο ταυτόχρονα, είναι να αγαπάς πολύ το έργο με το οποίο καταπιάνεσαι και να έχεις ξεκάθαρη θέση για το πως αυτό πρόκειται να παρασταθεί. Οπότε από βάσανο ας πούμε ότι μεταμορφώνεται σε μία γοητευτική πρόκληση.

Τα τελευταία χρόνια σε βλέπουμε σε παιδικές θεατρικές παραστάσεις. Πως είναι να έχεις κοινό μικρά παιδιά;

Τις τελευταίες δύο σεζόν ναι. Και ήταν πολύ ωραία!  Τα παιδιά είναι ο σύνδεσμος μας με το μέλλον.  Καλό είναι λοιπόν να ακούμε τα παιδιά.  Πιστεύω πως έχουμε πολλά να μάθουμε από εκείνα. Εκείνα ζητούν ελάχιστα από εμάς.  Να τους λέμε την αλήθεια και να τα αγαπάμε. Όταν παίζεις για ένα παιδί  είναι μία πράξη ιερή. Σαν να λειτουργείς. Και αυτό σε φέρνει πιο κοντά στις απαρχές του θεάτρου.

Τηλεοπτικά θα σε δούμε κάπου φέτος;

Παίζοντας στην ουσία επτά ημέρες την εβδομάδα στο θέατρο, το βλέπω κάπως δύσκολο. Γενικά είσαι από τους καλλιτέχνες που ασχολούνται πολλά και διαφορετικά πράγματα.

Είναι στόχος σου να δοκιμάζεσαι και να κάνεις όσο το δυνατόν περισσότερα γίνεται;

Δεν θα έλεγα ότι είναι στόχος. Είναι ανάγκη. Δοκιμάζομαι σε διαφορετικά πράγματα γιατί με βοηθάει να ανακαλύψω καλύτερα ποιος είμαι.  Και ποιος είναι ο κόσμος που με περιβάλλει. Το θέατρο είναι πάντα ένας ασφαλής τόπος παιχνιδιού κι ένα πεδίο γνώσης ανεξάντλητο.

Άλλα σχέδια ή πλάνα για τη συνέχεια της σεζόν υπάρχουν;

Ναι υπάρχουν δεν μπορώ να τα αποκαλύψω ακόμα.  Το βασικό όμως σχέδιο αυτή τη στιγμή είναι να αγαπηθούν οι “Χρωματιστές ιστορίες” του Μυριβήλη τόσο, όσο τις αγάπησα και εγώ.