“ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΟ, ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ”

Ο σπουδαίος , ταλαντούχος και καταξιωμένος ηθοποιός Άγγελος Αντωνόπουλος μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για το θέατρο, τον κινηματογράφο, τις συνεργασίες του, την εμπειρία του στο εξωτερικό, τη νέα θεατρική παράσταση “Τα τελευταία φεγγάρια” , και τη σημερινή κατάσταση την οποία βιώνουμε.

Ξεκινάτε τη σεζόν με μια νέα παράσταση πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Το πρώτο ερέθισμα ήταν το έργο το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ, εν συνεχεία ταυτιστήκαμε πάρα πολύ με τους συναδέρφους ο Στέλιος (Ψαρουδάκης) είναι μαθητής μου και με την Άριελ (Κωνσταντινίδη) συντονιστήκαμε και δουλέψαμε πολύ όμορφα. Το πιο σημαντικό είναι ότι και οι δυο με πίστεψαν και ταυτίστηκαν με την άποψη μου για το ανέβασμα του έργου και έτσι φαίνεται ότι υπήρξε ένα αποτέλεσμα.

Η επιλογή του θεάτρου ήταν δική σας;
Ναι η επιλογή ήταν δική μου, ζήτησα το χώρο από την Κάτια (Δανδουλάκη) η οποία είναι πολύ δικός μου άνθρωπος εδώ και πολλά χρόνια. Ο Πλωρίτης ήταν δάσκαλός μου και αργότερα όταν έγιναν ζευγάρι κάναμε πολλή παρέα φαντάσου ότι εδώ μέσα έχουμε παίξει και τις “τρεις αδερφές”.

Θα λέγατε πως το θέατρο για σας είναι ζωή;
Ακριβώς! Ζωή διότι τελειώνει όπως τελειώνει και η ζωή. Έτσι το βλέπω δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει και πως θα κλείσει η παράσταση και για πόσο οι μπαταρίες οι δικές μου θα είναι γεμάτες . Εύχομαι να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερο.

Κατά πόσο ένας ηθοποιός μπορεί να κρατήσει τον ειρμό του κατά τη διάρκεια της παράστασης;
Κοίταξε αυτό δεν είναι μόνο δικό του θέμα, είναι και θέμα της αίθουσας γενικώς , δηλαδή της συμμετοχής του κόσμου. Αυτό είναι μια μαγεία που πάει και έρχεται και σε ανανεώνει και σε δυναμώνει. Είναι ένας συντονισμός συγκλονιστικός. Αυτή είναι μια μαρτυρία πλέον από μένα η οποία έχει ιστορία μεγαλύτερη από μισό αιώνα!

Σας λείπουν καθόλου οι μεγάλες στιγμές του κινηματογράφου που ζήσατε τότε;
Όχι πολύ. Καταρχάς εγώ δεν τον πρόφτασα πολύ τον κινηματογράφο γιατί άργησα να βγω στο επάγγελμα αυτό. Έτσι όταν βγήκα εγώ οι πρωταγωνιστές ήταν πρωταγωνιστές και εγώ έκανα τα πρώτα μου βήματα. Έπαιξα με την Αλίκη με τη Τζένη με όλη αυτή τη γενιά και μετά αγαπηθήκαμε πολύ. Έμενα όμως πάντα το ιδεώδες μου ήταν το θέατρο.

Στο έργο υποδύεστε έναν πατέρα που ο γιος του τον αφήνει στο γηροκομείο. Τι πιστεύετε ότι οδηγεί τα παιδιά στην απόφαση να εγκαταλείψουν τους γονείς τους σε οίκο ευγηρίας;
Πιστεύω πως είναι πολλοί οι λόγοι, δεν είναι πάντα ίδια η αιτία. Είναι πάντως μια σπαρακτική απόφαση. Εγώ το βιώνω αυτόν τον καιρό με ένα δικό μου πρόσωπο το οποίο θέλω να το τοποθετήσω σε έναν οίκο    ευγηρίας για να περνάει καλύτερα αλλά κάθε φορά που  το λέω  τα   κλάματα και   έτσι λυγίζω και υποκύπτω.

Πιστεύετε ότι είναι καλή λύση ο οίκος ευγηρίας για έναν άνθρωπο;
Ναι, από το να μένεις μόνος σε ένα δωμάτιο του σπιτιού είναι καλύτερα. Η μοναξιά σε κάνει ιδιότροπο και μετά φαίνεται δύσκολο να συνυπάρξεις με άλλους ανθρώπους.

Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια αναφερόμαστε στα παιδιά που οδηγούν τους γονείς τους σε γηροκομεία.
Αυτό είναι βάρβαρο και ξενόφερτο. Έχει έρθει τις τελευταίες δεκαετίες απ΄την Αμερική. Εγώ το έζησα αυτό στην Αμερική, υπάρχει ένα μυθιστόρημά μου που λέγεται «οι επιβάτες του φεγγαριού» και αναφέρεται στο δράμα μια γυναίκας της κυρίας Μαρίας που γνώρισα κάποτε στο Σαν Φραντσίσκο.

Έχετε ζήσει στο εξωτερικό, θα λέγατε ότι οι συνθήκες έξω είναι   καλύτερες σε σχέση με την Ελλάδα; Δηλαδή προτιμάτε το εξωτερικό     από την Ελλάδα;
Όχι δεν προτιμάω το εξωτερικό, αλλά βεβαίως υπάρχουν συγκριτικά στοιχεία τα οποία μας κάνουν πολλές φορές να μελαγχολούμε. Δηλαδή είναι τόσο καλύτερα τα πράγματα εκεί κυρίως από πλευράς συμπεριφοράς και πολιτισμού.

Για τη σημερινή κατάσταση στη χώρα μας τι έχετε να πείτε; Πως την αντιμετωπίζετε;
Εγώ έχω ζήσει χειρότερα με μεγαλύτερες  εντάσεις. Φτώχεια, πείνα και ξυπολυσιά, άγρια πράγματα. Αλλιώς αισθανόμασταν τότε και αλλιώς τώρα. Πλέον έχουμε και θυμό. Τότε ξέραμε πως αυτά μας τα δημιούργησαν  ξένοι άνθρωποι και ελπίζαμε πάντα σε μια απελευθέρωση σε μια αλλαγή ζωής.

Το θέατρο στην Ελλάδα πιστεύετε ότι ξεχωρίζει σε σχέση με τον    υπόλοιπο κόσμο;
Ναι, πιστεύω ότι είναι σημαντικό για τους Έλληνες, ως προς αυτό ξεχωρίζει. Εμείς κάνουμε μεγάλες παραστάσεις χωρίς να έχουμε τα οικονομικά δεδομένα που έχουν εκεί. Έχω δει παραστάσεις στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Αμερική, μεγάλες παραστάσεις και πραγματικά με ταγμένους ανθρώπους αλλά οι οικονομικές προϋποθέσεις οι δικές τους είναι τρομακτικές.

Τελικά είναι καλύτερο το θέατρο εδώ ή εκεί;
Το θέατρο εδώ είναι περισσότερο θρησκευόμενο, γι’αυτό είναι καλύτερο!

​
Η ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ

ΠΗΓΗ  1ης ΦΩΤΟΣ: http://www.culturenow.gr/14483/o-anthrwpos-me-to-louloudi-sto-stoma-tou-louitzi-pirantelo-theatriko-analogio-sto-iwniko-kentro
ΠΗΓΗ  2ης ΦΩΤΟΣ:http://www.gossip-tv.gr/showbiz/story/237554/aggelos-antonopoylos-prin-asholitho-me-to-theatro-theoroysa-ton-eayto-moy-apotyhimeno​