ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΝΝΟΙΑ ΠΟΛΥ ΣΥΜΦΥΤΗ ΜΕ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ

Η ταλαντούχα ηθοποιός Αλεξάνδρα Αϊδίνη η οποία μαγεύει με τις ξεχωριστές ερμηνείες της στο θεατρικό σανίδι μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για τις σπουδές της, την υποκριτική, τα πρώτα βήματα της στο χώρο του θεάτρου, την μουσική , τον χορό, την επιτυχημένη παράσταση “Μεγάλη Χίμαιρα” και τα νέα της σχέδια.

Γεννήθηκες στην Ιταλία. Σε ποια ηλικία ήρθες στην Ελλάδα;
Ήρθα στην Ελλάδα όταν ήμουν έξι χρονών. Εδώ ξεκίνησα το δημοτικό, στην Ιταλική Σχολή Αθηνών, από όπου και αποφοίτησα. Τα καλοκαίρια μας, τα περνάγαμε οικογενειακώς, για πολλά χρόνια, πάντα στην Ιταλία. Ακόμα φροντίζω να επιστρέφω εκεί όσο συχνότερα μπορώ. Εκκρεμεί μονίμως κάτι το άλυτο με αυτό μου το κομμάτι που δεν θέλω να χάσω, παρ’όλο που  η ζωή μου, απ’ότι φαίνεται έχει ριζώσει πια για τα καλά σε αυτόν εδώ τον τόπο.

Η υποκριτική πότε άρχισε να σε ενδιαφέρει;
Προς το τέλος της εφηβείας μου ,εκεί γύρω στα 15, άρχισα να συνοδεύω την γιαγιά μου στις κλασσικές της  κυριακάτικες εξορμήσεις στα Αθηναϊκά θέατρα. Μέχρι τότε ήμουν αποφασισμένη να γίνω κτηνίατρος και στην πρώτη κιόλας παράσταση που είδα, άρχισαν να κουνιούνται όλα μέσα στο μυαλό μου. Θυμάμαι ότι μετά, για πολλές μέρες με είχε στοιχειώσει εκείνος ο χαρακτηριστικός ήχος των βημάτων των ηθοποιών πάνω στη σκηνή.

Η μουσική και ο χορός τα οποία έχεις εξίσου σπουδάσει, σου αρέσουν το ίδιο με το θέατρο;
Η αλήθεια είναι ότι εκτός από κάποια μαθήματα χορού και σεμινάρια κινησιολογίας που έκανα ανά διαστήματα, κάποιες αποτυχημένες απόπειρες να μάθω κιθάρα, και την ακαδημαϊκή μου ενασχόληση με τη μουσική και τον χορό στη Δραματική Σχολή, δεν έχω εντρυφήσει περαιτέρω πάνω  σε αυτά τα δυο αντικείμενα. Όσο περνά ο καιρός όμως, κορυφώνεται η ανάγκη μου, να ταυτίζω, τη κίνηση και το ρυθμό με απόλυτα εργαλεία και μέσα για να επιτευχθεί οποιαδήποτε θεατρική πράξη και σχέση εντός ενός σκηνικού χώρου. Όταν σταματά η σκέψη και ο εγκεφαλικός προγραμματισμός και τις απαντήσεις, αφήνεσαι να σου τις δώσει το σώμα και η “μουσική” του, δημιουργούνται απίστευτες δυναμικές και δυνατότητες.

Ενώ ακόμα ήσουν φοιτήτρια στην δραματική σχολή, έπαιξες σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Αγγελόπουλου «το λιβάδι που δακρύζει» . Πως προέκυψε αυτή η πρόταση;
Έγινε λίγο σαν παραμύθι.. Όταν ήμουν ακόμα στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, είχα πάει να παρακολουθήσω τις Διπλωματικές εξετάσεις των σπουδαστών του τρίτου έτους. Στο τέλος με πλησίασε ένας ψηλός κύριος και μου είπε να περάσω από ένα γραφείο να κάνω ένα δοκιμαστικό για μια ταινία. Αποδείχτηκε ότι ο κύριος αυτός ήταν ο Χάρης     Παπαδόπουλος, casting director, και ότι η εν λόγο ταινία ήταν “το Λιβάδι που δακρύζει” του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ακολούθησαν επαναλαμβανόμενα δοκιμαστικά, που κράτησαν ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Κάποια στιγμή συνάντησα τον ίδιο τον Αγγελόπουλο, δουλέψαμε μαζί, στο τελευταίο στάδιο της δοκιμασίας, και ένιωσα δέος. Ακόμα και όταν μου ανακοίνωσε ότι θα συνεργαστούμε, κυριολεκτικά δεν μπορούσε να το χωρέσει  το μυαλό μου. Αδυνατούσα  να συνειδητοποιήσω και να πιστέψω την μεγάλη αυτή τύχη. Την τιμή που έκανε.

Πως ήταν η εμπειρία σου στον θεσμό Shooting Star στο φεστιβάλ Βερολίνου, όπου και εκπροσώπησες την Ελλάδα ;
Ήμουν τότε  24 χρονών, ήμουν άπειρη και ένιωθα πολύ μικρή σε σχέση με ότι συνέβαινε γύρω μου. Βρέθηκα ξαφνικά σε ένα πολύ λαμπερό και καλά οργανωμένο πλαίσιο όπου όλα λειτουργούσαν με βάση την πραγματική διάθεση προώθησης και δικτύωσης  των νέων Ευρωπαίων  ηθοποιών  που συμμετείχαν σε αυτό. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά ήταν έτοιμα να  διαχειριστούν και  να εκμεταλλευτούν αυτή τη συγκυρία. Οπλισμένα με θάρρος, τέλεια οργανωμένα βιογραφικά αρχεία, show reels με αποσπάσματα από δουλειές τους, συχνά συνοδεύονταν  από τους ίδιους τους manager τους. Ανάμεσα σε έτοιμους νέους επαγγελματίες, εγώ που ελάχιστη προϋπηρεσία είχα, και προερχόμουν από μία νοοτροπία που δεν σε προετοιμάζει για κάτι τέτοιο, ομολογώ ότι τα έχασα λίγο. Ακολουθούσα το ρυθμό αυτό με δυσκολία, προσπαθώντας παρ’όλα αυτά να απολαύσω αυτή τη μοναδική εμπειρία όσο το δυνατόν περισσότερο.

Θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό;
Πολύ. Νιώθω πραγματικά ευγνώμων για ευκαιρίες που βρέθηκαν στο δρόμο μου χωρίς να τις περιμένω ή να τις έχω επιδιώξει. Πιστεύω όμως ότι από εκεί και πέρα μετράει ουσιαστικά το πως τις ασπάζεσαι. Πως διαχειρίζεσαι και δικαιώνεις την εμπιστοσύνη που σου έχουν δείξει άνθρωποι και καταστάσεις, μέσα από διαθεσιμότητα, δουλειά και συνέπεια. Τίποτα δεν κατακτάτε ουσιαστικά δίχως κόπο και ίση ανταλλαγή. ​

Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να ερμηνεύει 2-3 ρόλους μέσα σε μία χρονιά;
“Να έχεις παιδιά δεν είναι σαν να κόβεις ένα τριαντάφυλλο απ’το κήπο σου. Πρέπει να κοπιάσεις για να τα δεις να μεγαλώνουν.”, λέει η Γέρμα του Φ.Γκ.Λόρκα . Νομίζω πως κάτι παρόμοιο ισχύει και για τους ρόλους. Η ακόμα καλύτερα για το κομμάτι που σου αναλογεί σε μια παράσταση. Μιλώ για τη ζωή που γεννιέται και σχεδιάζεται στις πρόβες και που συνεχίζει να εξελίσσεται και να ωριμάζει στις παραστάσεις χωρίς ουσιαστικά να καταλήγει ποτέ. Η αφοσίωση και η δουλεία η ,συγκέντρωση, και η ανάγκη του να είσαι παρών  κάθε στιγμή για σένα και τους συμπαίκτες σου  πάνω στη σκηνή, είναι αρκετά δύσκολο να διασπάται προς πολλές κατευθύνσεις. Υπό τις δεδομένες συνθήκες, όμως, ή επιταγή του βιοπορισμού, και η  ανασφάλεια για το αν θα δοθεί ξανά η ευκαιρία να αναμετρηθούμε με κάτι που μας ενδιαφέρει πολύ, μας οδηγεί, πολλές φορές στο να αναλάβουμε περισσότερες ευθύνες από αυτές που θα έπρεπε να μας αναλογούν. Eίναι βέβαια και αυτό ένα σχολείο. Διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, το πως το διαχειρίζεται, χωρίς να υπάρχει στ’αλήθεια  σωστό ή λάθος. Κάποιοι λειτουργούν αρκετά αποτελεσματικά και δημιουργικά  υπό πίεση. Προσωπικά, μεγαλώνοντας, και όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, προτιμώ, να εξαντλώ τις δυνάμεις μου πιο στοχευμένα σε ένα πράγμα τη φορά.

Οι ερμηνείες σου είναι χαρακτηριστικές. Πως αντιμετωπίζεις τον κάθε σου ρόλο;
 Πρώτα απ’όλα έρχομαι σε επαφή, με τον ενθουσιασμό που νιώθω και τη χαρά του παιδιού που έχει όταν βρίσκεται απέναντι σε μία νέα πρόκληση παιχνιδιού και ανακάλυψης του κόσμου. Κάτι που προσπαθώ να μην ξεχνώ κατά τη διάρκεια όλης της διαδικασίας έτσι ώστε τίποτα να μη γίνει ποτέ δεδομένο ή σοβαροφανές, ή εγκλοβιστικό. Αρχίζω να θέτω ερωτήματα. Είναι ας πούμε πολύ σημαντικό να καταλάβω όχι τόσο ποιος είναι ο ρόλος αλλά την ιστορία και το πλαίσιο στο οποίο πράττει και ενεργεί. Τι εξυπηρετεί. Ποιες σχέσεις τον προσδιορίζουν, τι δυναμικές αναμοχλεύει. Μεγάλη σημασία έχει επίσης, στον σχεδιασμό, η εκάστοτε ανάγνωση της σκηνοθεσίας, τι λύσεις μπορείς να βρεις για να την εξυπηρετήσεις και τι μπορείς να προτείνεις πάνω σε αυτή την παρτιτούρα. Γενικά, πέρα από κάποιες βασικές  αρχές προσπαθώ να μην έχω τίποτα έτοιμο, ότι γίνεται να προκύπτει στη πρόβα μέσα από την ανοιχτή συνδιαλλαγή μαζί της και με τους ανθρώπους της. Και αν δεν το τηρώ και παρασύρομαι σε πιο κλειστοφοβικά σχήματα, το νιώθω ως μια μικρή αποτυχία, κάτι που πρέπει να ξεπεράσω και να ανατρέψω με την επόμενη ευκαιρία.

Φέτος εντυπωσίασες με την ερμηνεία σου στην «Μεγάλη Χίμαιρα». Σε δυσκόλεψε η προσέγγιση της συγκεκριμένης ηρωίδας;
Είχα λατρέψει το μυθιστόρημα και η Μαρίνα μέσα από τα τυπωμένα γράμματα στο χαρτί έβγαινε τόσο απτή και ανθρώπινη που ένιωθα ότι ακούω τον κάθε χτύπο στη καρδιά της. Φοβήθηκα πολύ ότι στην όποια  προσπάθεια να της δώσω σάρκα και οστά θα κατέστρεφα κάτι από την ζωντάνια της. Άπιαστη για μένα, εξακολουθεί να λειτουργεί σαν Χίμαιρα. Κάτι που μονίμως με κινητοποιεί. Όταν αναγκαστικά την ξεφοβήθηκα και ακολούθησα της οδηγίες του σκηνοθέτη μου, σε συνδυασμό με τις προτροπές του ενστίκτου, τότε ξεκίνησε η απομυθοποίηση και η αληθινή  δουλειά. Εκεί αντιμετώπισα τη  δυσκολία  του να συμφιλιωθώ και να δικαιολογήσω κάποιες συμπεριφορές της πολύ ξένες και ακόμη πιο δύσκολο ήταν το να αποδεχτώ κάποιες κοινές μας πτυχές που βγήκαν στην επιφάνεια και που ίσως εγώ δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να δω για μένα.

Τη γαλλική διάλεκτο την γνώριζες ή την έμαθες για τον ρόλο; 
Έκανα όταν ήμουν μικρή, για λίγα χρόνια ιδιαίτερα μαθήματα γαλλικών. Τόσα ώστε να καταφέρω να πάρω το πρώτο βασικό δίπλωμα. Για κάποιο περίεργο λόγο, ένιωθα πάντα κάτι να με συνδέει με το άκουσμα της γλώσσας αυτής. Μία ιδιαίτερη εξοικείωση με τον ήχο της και με την προφορά της ,την οποία μάλλον ενδυνάμωνε η ιταλική μου καταγωγή, μιας που τα ιταλικά και τα γαλλικά είναι συγγενικές γλώσσες. Επίσης, κάποιοι αγαπημένοι μου φίλοι, που κάναμε πολύ παρέα από παιδιά, έτυχε να προέρχονται από την Γαλλία.

Υπάρχει κάτι που να σε φοβίζει στην δουλειά σου;
Με τρομάζει η  υπέρ του δέοντος απομόνωση που μπορεί να επιφέρει, το θέατρο, όταν χώνεσαι για τα καλά μέσα του, σε σχέση με αυτό που διαδραματίζεται  στην σκηνή της πραγματικής ζωής. Η εμμονή και η αυτοαναφορά και το κλειστό κύκλωμα που προκύπτει όταν χάνεται το μέτρο. Μετατρέπουμε συχνά τη δουλειά μας  σε μια πολύ γοητευτική κρυψώνα από προσωπικά θέματα που πρέπει να λυθούν ξέχωρα από αυτήν. Σε έναν δαιδαλώδη μικρόκοσμο που δεν έχει επαφή με το κοινωνικό και υπαρξιακό μας γίγνεσθαι έξω από αυτό. Και είναι σχήμα οξύμωρο, μιας και η Τέχνη, νομίζω, πρέπει να βρίσκεται μονίμως, όσο της επιτρέπεται, σε μία ανοιχτή επικοινωνία με το περιβάλλον που τη γεννά και την τρέφει.   ​

 Πότε θεωρείς μία συνεργασία επιτυχημένη;
Όταν μία συνεργασία σου προτείνει και σου ανοίγει νέους δρόμους, όταν σου ανατρέπει δεδομένα, σε αλλάζει, σε εμπλουτίζει και σε ωριμάζει ως καλλιτέχνη και ως επαγγελματία. Όχι απαραιτήτως όταν δεν υπάρχουν προβλήματα, αλλά όταν αυτά προκύπτουν, σε ανθρώπινο και λογικό πλαίσιο πάντα, και καταφέρνουν όλες οι πλευρές να συναντηθούν κάπου στη μέση και να ανταπεξέλθουν με το καλύτερο τρόπο ώστε να δημιουργηθεί μια νέα τάξη πραγμάτων.

Παίρνεις εύκολα ρίσκα στη δουλειά σου;
Tο ρίσκο είναι μία έννοια πολύ σύμφυτη με το επάγγελμα και την φύση του ηθοποιού. Αποτελεί σχεδόν μια κινητήρια δύναμη ώστε να προχωρά και να εξελίσσεται. Η μετατόπιση από αυτό που ,μέσα σε μία δουλειά, αποτελεί ασφάλεια, γνώριμο πεδίο, και εύκολη λύση είναι πολύ γόνιμη. Το να αφήνεσαι εκτεθειμένος σε κάτι που μπορεί να εκπλήξει και εσένα τον ίδιο και να σου αποκαλύψει νέους εκφραστικούς δρόμους. Αυτό θεωρώ αποτελεσματικό και δημιουργικό στη δουλειά μας. Δεν είναι πάντα εύκολο να ανταγωνίζεσαι την συνήθεια και φυσικά πολλές φορές είναι κουραστικό και ψυχοφθόρο να παλεύεις μονίμως με κάτι. Κάπου πρέπει να και να χαρείς, κάπου και να ξαποστάσεις ,να σταθεροποιηθείς, και να καταλάβεις που βρίσκεσαι. Το παιχνίδι λοιπόν παίζεται, μάλλον στην εναλλαγή, των καταστάσεων. Στον συνδυασμό της τάξης με της αποδόμηση της.

Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο;
Η Μεγάλη Χίμαιρα σαλπάρει και πάλι  στις 3 Οκτώβρη για άλλο ένα καινούργιο ταξίδι με μια ανανεωμένη πολύ αξιόλογη διανομή. Πάντα στο Θέατρο Πορεία. Σύντομα, εκεί, θα ξεκινήσουμε πρόβες για τις Τρεις Αδελφές του Α.Τσέχοφ υπό τη σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου. Η παράσταση θα ανέβει τον  Φεβρουάριο.  Έχω μεγάλο ενθουσιασμό και ανυπομονησία σε σχέση με αυτό, μιας που είναι η πρώτη φορά που καλούμε να εισχωρήσω στον κόσμο αυτού του τόσο περιπετειώδους συγγραφέα. Και μάλιστα μέσα από την σύμπραξη με μία τέτοια μεγάλη πολύμορφη εκλεκτή οικογένεια συναδέλφων.

1η Δημοσίευση συνέντευξης 1/10/2015