“ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΚΡΑΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗ”

Ο ανερχόμενος ηθοποιός Αντώνης Τακτικός μιλάει στο Athens Art Theater και και στην Άννα Χατζή για την αγάπη του για το θέατρο, τον χορό , την ομάδα “VOLT’, τη νέα παράσταση τους “Χοντροί άντρες με φούστες”, την βία και τον άνθρωπο.Πότε συνειδητοποίησατε την αγάπη σας για το θέατρο;

Από πολύ μικρή ηλικία υπήρχε μέσα μου έλξη για τα καλλιτεχνικά. Ένιωθα οικεία σε αυτό το χώρο. Δεν ξέρω εάν αγάπησα ποτέ ξεχωριστά το θέατρο ή τις τέχνες , πάντως υπήρχε μέσα μου πάντα. 

Όταν ήσασταν μικρός είχατε πρότυπα από τον χώρο του θεάτρου; Σας επηρέασαν αυτά τα πρότυπα;

Καθόλου. Θαύμαζα και θαυμάζω συγκεκριμένους ανθρώπους -σαφώς όλοι έχουμε τους αγαπημένους μας- αλλά ποτέ δεν έβαλα πρότυπα. Άσε που πολλές φορές τα απομυθοποιείς και αυτό είναι κάπως άγριο. Θέλω πρώτα από όλα να νιώθω καλά με τον εαυτό μου και κάθε φορά να κάνω ένα καλλιτεχνικό βήμα παραπέρα. Δε βιάζομαι καθόλου. 

Ήταν πρώτη σας επιλογή η δραματική σχολή ή προέκυψε στη συνέχεια;

Προέκυψε γιατί δεν υπήρχε η δυνατότητα να είναι η πρώτη μου επιλογή. Εργαζόμουν από πολύ μικρή ηλικία και έκανα πράγματα που ουδεμία σχέση είχαν με το θέατρο. Σπούδασα λογιστική και management , μόλις αποφοίτησα γράφτηκα αμέσως στη δραματική σχολή ενώ παράλληλα εργαζόμουν για να πληρώνω τα δίδακτρα. 

Ο χορός και η κίνηση με τα οποία και ασχολείστε είναι ταλέντα τα οποία είχες ή τα ανακάλυψες στη σχολή;

Δοξάζω τη μητέρα μου για αυτό γιατί ήταν η πρώτη που το κατάλαβε. Με προέτρεψε από πάρα πολύ μικρή ηλικία να γραφτώ σε σχολή χορού στην οποία και παρέμεινα για πάρα πολλά χρόνια . ‘Έπειτα ήρθε η δραματική και το ένα συμπλήρωσε το άλλο. 

Πως προέκυψε η ιδέα της ίδρυσης  της θεατρικής ομάδας ‘’VOLT”;

Η ιδέα γεννήθηκε λίγο πριν βγω από τη δραματική. Έβλεπα νέους ανθρώπους -ομάδες πολλές – να δημιουργούνται, παρακολουθούσα συστηματικά θέατρο και performances και έβλεπα ότι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους μεγάλους και καταξιωμένους θιάσους. Όταν λοιπόν είδα ότι αυτές οι ομάδες με τα – ελάχιστα – μέσα που είχε η καθεμία μπορούσαν να το κάνουν είπα απλά “ας το προσπαθήσουμε” . 

Θεωρείτε ότι η κίνηση και ο χορός μπορεί να εκφράσουν το ίδιο σημαντικά πράγματα όπως μια θεατρική ερμηνεία;

Σαφέστατα. Άλλωστε όλα είναι τέχνη και η τέχνη είναι μόνον έκφραση. Δεν πιστεύω στις κατηγορίες και στα είδη. ‘Όλα είναι ένα. 

Τι είναι αυτό το οποίο σας τράβηξε σαν ομάδα το ενδιαφέρον στο έργο «Χοντροί άντρες με φούστες» και  γιατί το επιλέξατε;

Χοντροί άντρες με φούστες ε? Και γιατί? χμμμ … Θεωρώ πως ο Ν.Σίλβερ που έγραψε και το εν λόγω κείμενο είναι από τους μεγαλύτερους εν ζωή θεατρικούς συγγραφείς. Μιλάμε για ένα έργο “διαμάντι” τόσο από συγγραφικής αλλά και υποκριτικής πλευράς. Οι ισορροπίες ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα είναι τόσο λεπτές που καταλήγει σε μία άσκηση αντοχής για τον ηθοποιό. Τεράστια πρόκληση αυτός ο 11χρονος Μπίσοπ. Νομίζω πως τον κουβαλάω πια σαν ρόλο ζωής. 

Αν και η υπόθεση είναι λίγο ακραία. Πιστεύετε ότι  μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι κοντά σε αυτούς τους ρόλους στην καθημερινότητα μας;

Τίποτα δεν είναι περισσότερο ακραίο από την ίδια τη ζωή. Σαφώς και δεν βλέπουμε καθημερινά γύρω μας τάσεις κανιβαλισμού και αιμομιξίας αλλά υπάρχουν. Η βία είναι παντού γύρω μας . 

Η βία είναι ένα φαινόμενο το οποίο πάντα απασχολεί την κοινωνία. Το συγκεκριμένο έργο είναι από αυτά που το θίγει άμεσα;

Ναι. Θα έλεγα πως καταπιάνεται με όλες τις μορφές βίας. Από την ψυχολογική σωματική και τη λεκτική. Βία μέσα στην οικογένεια και έξω από αυτή. Ο τρόπος βέβαια που αυτό δίνεται στο θεατή είναι μέσα από την κωμωδία στο μεγαλύτερο μέρος του έργου. Νομίζω πως αυτή η παράσταση είναι δέκα διαφορετικά είδη θεάτρου σε ένα. Ο θεατής φεύγοντας έχει προβληματιστεί έχει συγκινηθεί αλλά και γελάσει πολύ! 

Είναι τελικά ο άνθρωπος το πιο άγριο και επικίνδυνο πλάσμα στον πλανήτη;

Μπορώ με πολύ μεγάλη βεβαιότητα να πω πως ναι! Εάν αφαιρέσουμε τα ρούχα τις ανέσεις τους κανονισμούς μένουν τα ζωώδη ένστικτα και τίποτα άλλο. Όπως λέω άλλωστε και στην παράσταση “είναι στη φύση των πιθήκων…”