« ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΑΣ»
Η ξεχωριστή ηθοποιός Καρυοφυλλιά Καραμπέτη μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή, μετά το τέλος της παράστασης « Τα δάκρυα της Πέτρας Φον Καντ» για το θέατρο, την νέα παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί , τη συνεργασία της με τους νέους ηθοποιούς, τους ρόλους της και τα επαγγελματικά της σχέδια.
Είστε μία ηθοποιός η οποία δεν παίζει στο ίδιο μοτίβο αλλά δοκιμάζει το διαφορετικό. Πέρυσι με μία ξεχωριστή Μήδεια και φέτος με μία ιδιαίτερη Πέτρα Φον Κάντ . Σας ιντριγκάρει το μη συνηθισμένο;
Ναι, νομίζω ότι είναι στοιχείο της δουλειάς του ηθοποιού να συναντάει συνέχεια καινούργιες προκλήσεις , να προχωράει, να βελτιώνει τα εκφραστικά του μέσα , συναντάει καινούργιους ανθρώπους, να ξεπερνάει τον εαυτό του και να μην επαναπαύεται στα κεκτημένα. Γιατί η ζωή συνεχίζεται, η τέχνη εξελίσσεται και πρέπει και εμείς να προσαρμοζόμαστε σε αυτό , στα καινούργια ρεύματα. Η κοινωνία κάθε φορά έχει διαφορετικές ανάγκες. Αυτή τη στιγμή ότι συμβαίνει στην Ελλάδα και στον κόσμο γενικά όπως η οικονομική κρίση μας κάνει να διαβάζουμε τα έργα ξανά από την αρχή με άλλη ματιά. Αυτό το έργο όταν ανέβαινε παλιότερα ενδεχομένως να αφορούσε την ερωτική σχέση. Ενώ η ανάγνωση της Άντζελας Μπρούσκου , η οποία είναι μία σκηνοθέτης με πολύ σκληρή πολιτική άποψη , είναι ακριβώς μία πολιτική ανάγνωση. Αυτό έτσι και αλλιώς ήταν κάτι που ενδιέφερε πάρα πολύ τον Φας Μπίντερ το 1971 με 1972 που γράφτηκε το έργο και έπειτα γυρίστηκε ως ταινία. Ήταν η εποχή των μεγάλων κοινωνικών αναταράξεων στην Γερμανία , όπου δρούσε η ομάδα Μπάντερ Μάινχοφ ,όπου έγιναν και οι Ολυμπιακοί αγώνες , με όλα τα γνωστά συμβάντα στο Μόναχο. Ο ίδιος ο Φας Μπίντερ αγαπούσε πάρα πολύ τους ανθρώπους των φτωχότερων και χαμηλότερων κοινωνικών τάξεων, αυτούς που ζούσαν στο περιθώριο, τους μετανάστες , τους μαύρους και γενικά τους αδύναμους ανθρώπους.
Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία γυναίκα η οποία είναι εκπρόσωπος της αστικής τάξης, πολύ επιτυχημένη, αλαζών και μεταχειρίζεται τους ανθρώπους σαν αντικείμενα. Μία σκληρή γυναίκα η οποία πάλεψε πολύ για να ανέβει κοινωνικά και οικονομικά. Από την άλλη πλευρά έχουμε ένα κορίτσι που φλερτάρει με τα όρια του , όπου στο οικογενειακό της περιβάλλον έχει βιώσει μία τραγωδία για οικονομικούς λόγους. Όταν απολύθηκε ο πατέρας της οποίος ήταν αλκοολικός, δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα οικονομικά, σκότωσε την γυναίκα του και μετά κρεμάστηκε. Ένα φαινόμενο που το συναντάμε και σήμερα συνέχεια. Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με κάποιες σχέσεις συναλλαγής. Η Πέτρα δηλαδή αγοράζει αυτή την κοπέλα. Της προσφέρει χρήματα, στέγη, καριέρα και ως αντάλλαγμα ζητάει να περάσει από το κρεβάτι της. Φυσικά όταν περνάει ο χρόνος παίρνει τα μαθήματα της και τα χαστούκια της, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Γιατί αυτή η βία της εξουσίας που επιβάλλεται έχει ως αποτέλεσμα την ανταπόδοση . Αυτά τα πολύ σκληρά μαθήματα κάνουν την Πέτρα να αντιληφθεί ότι όλο αυτό το σύστημα στο οποίο ζούσε, όλο αυτό το σκληρό καπιταλιστικό καθεστώς , το μόνο που προσφέρει στους ανθρώπους είναι αυτή η ψευδαίσθηση του πλούτου , η συσσώρευση των υλικών αγαθών όπου στην ουσία δεσμεύουν τον άνθρωπο, τον απομυζούν και δημιουργούν σχέσεις οι οποίες δεν είναι αληθινές. Έτσι στο τέλος αντιλαμβάνεται το λάθος της και ότι ο κόσμος της είναι ψεύτικος. Αυτή είναι και η οδύνη του έρωτα, η βαθιά ουσία του ανθρώπου και αυτό είναι τελικά που αντιλαμβανόμαστε όλοι. Έτσι έχουμε μάθει να ζούμε με τέτοιο τρόπο , ο οποίος αντίκειται στην ανθρώπινη φύση.
Είστε από τους ηθοποιούς τους οποίους προβάλλονται με ιδιαίτερο τρόπο στο σανίδι κάθε φορά. Δεν φοβάστε να ‘τσαλακωθείτε’ και να ‘εκτεθείτε’. Πιστεύετε ότι αυτό πρέπει να το κάνει κάθε σωστός ηθοποιός;
Είναι η δουλειά του ηθοποιού. Τώρα το πώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας είναι δικό του θέμα. Συμπεριφέρομαι έτσι όπως εγώ αντιλαμβάνομαι προσωπικά την τέχνη. Αλλά δεν είναι κάτι το οποίο θα ζητούσα να επιβληθεί στον οποιονδήποτε. Έτσι δρω. Αυτό είναι το πιστεύω μου και αφορά την προσωπική μου ματιά, απέναντι στη ζωή αλλά και στην τέχνη.
Έχετε παίξει σε κλασσικά , σύγχρονα και αρχαία έργα. Θεωρείτε ότι είναι απαραίτητο ένας ηθοποιός να περάσει από όλα αυτά τα στάδια ;
Ναι , όσο μεγαλύτερο είναι το φάσμα του ρεπερτορίου μέσα στο οποίο κινείσαι, όσους περισσότερους συγγραφείς και σκηνοθέτες συναντάς, διαφορετικούς συνεργάτες και ματιές , τόσο πιο πολύ και εσύ μαθαίνεις , διδάσκεσαι, πλουτίζεις εσωτερικά και προχωράς παραπέρα. Μακάρι να δινόταν η ευκαιρία σε όλους τους ηθοποιούς να περάσουν από όλα τα είδη. Αλλά βέβαια τα πράγματα δεν είναι εύκολα,. Ειδικά τώρα στα χρόνια της κρίσης οι περισσότεροι συνάδελφοι όπως και όλοι μας κάνουμε τέχνες σε πολύ δύσκολες συνθήκες και με μεγάλες οικονομικές αντιξοότητες .Σίγουρα λοιπόν για να υπάρχει κάποιος και να επιμένει σε αυτή την ιστορία θα πρέπει να αγαπάει πολύ αυτό το οποίο κάνει και να είναι αφοσιωμένος. Πολλοί δυστυχώς είναι αυτοί οι οποίοι αναγκάζονται να αφήσουν τα όνειρα τους στη μέση.
Τα νέα παιδιά με τα οποία συνεργάζεστε, πως σας φαίνονται;
Τα παιδιά σε αυτή την παράσταση αλλά και αλλού όπως στο “Μπιζου ντε καντ” και στο “Ραμόνα ” πραγματικά με κάνουν να χαίρομαι πάρα πολύ. Υπάρχει ζεστασιά, δόσιμο, ενθουσιασμός, νεανική ορμή και φρεσκάδα. Μια ωραία ματιά. Αυτό μου δίνει δύναμη και μου αρέσει να είμαι με νέους ανθρώπους, γιατί μαθαίνεις και διδάσκεσαι από αυτά. Κάθε ηλικία παίρνει κάτι από τις υπόλοιπες.
Ετοιμάζεται κάτι τηλεοπτικό αυτή την περίοδο;
Προς το παρόν όχι. Απλώς συμμετείχα πριν από ενάμιση περίπου μήνα στα γυρίσματα ενός επεισοδίου για τη σειρά 10η εντολή με θέμα το τραφικινγκ. Από την άλλη μεριά ήταν και είναι οι θεατρικές μου υποχρεώσεις πάρα πολύ μεγάλες συνεχώς. Μετά την Πέτρα Φον Κάντ θα κάνω πάλι ένα έργο του Δημητριάδη. Επίσης κάθε Δευτέρα έχω ένα θεατρικό αναλόγιο στη σκηνή του Tin Pan Alley όπου συμμετέχω στην παρουσίαση ενός ποιητικού έργου της Σόνιας Ζαχαράτου , το οποίο λέγεται Madre Dolorosa ή Ο Έρωτας , με την σύμπραξη ενός Πορτογάλου τραγουδιστή Andre Maia και ενός νέου Έλληνα βιολοντσελίστα Γιώργο Ταμιωλάκη σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καντιώτη . Εκεί το θέμα είναι ο έρωτας και μόνο ο έρωτας από μια πολύ βαθιά ανθρώπινη πλευρά. Αλλά ο έρωτας ενός άντρα για μια γυναίκα. Αυτό με ιντριγκάρισε πάρα πολύ διότι μια γυναίκα συγγραφέας μιλάει για έναν αντρικό έρωτα , χωρίς να είναι η ίδια ο αποδέκτης αυτού . Είναι μία τρίτη γυναίκα και εγώ μια άλλη η οποία το αφηγείται αυτό. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο έρωτας είναι πάνω από φύλα , ηλικία και οτιδήποτε. Όπως και εδώ άλλωστε η σχέση ανάμεσα στις δύο γυναίκες είναι ένα πρόσχημα. Είναι κάτι το οποίο θα μπορούσε να συμβεί ανάμεσα σε έναν ισχυρό άντρα και ένα αδύναμο κορίτσι ή το αντίθετο ή ακόμα και σε δύο άντρες. Το θέμα είναι δηλαδή η σύγκρουση των τάξεων και όχι η γυναικεία ομοφυλοφιλία.
