“ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ, ΠΙΣΤΕΥΩ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΗ ΔΟΥΛΕΙΑ”
Ο Νεαρός ταλαντούχος ηθοποιός Κίμωνας Δούσης μίλησε στο Athens Art Theater και την Άννα Χατζή για την μεγάλη αγάπη του , το θέατρο, την υποκριτική, τις σπουδές του, τους καθηγητές του, τους ρόλους του, τις παραστάσεις στις οποίες έχει συμμετάσχει και τα νέα του σχέδια.
ΤΙ ΣΕ ΤΡΑΒΗΞΕ ΣΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ;
Είναι δύσκολο να ορίσεις και να προσδιορίσεις για ποιον λόγο στρέφεται κανείς στην υποκριτική. Είναι μια ανάγκη κι επιθυμία που δεν εξετάζεται με λογικά κριτήρια Η αγάπη μου και τα θέλω μου για αυτό, υπερισχύουν από το να μην το έκανα. Όσο ουτοπιστικό και αν είναι, πιστεύω πως το επάγγελμα του ηθοποιού είναι το καλύτερο επάγγελμα που υπάρχει, διαμορφώνει συνειδήσεις, προσφέρει συλλογικότητα, ελευθερία και σε βοηθά να αντέξεις, αλλά και να ξεφύγεις από την πραγματικότητα. Είναι ένας τρόπος να αγαπήσεις αλλά και να αγαπηθείς. Μέσα από την υποκριτική και το θέατρο γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος!
ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΣΟΥ ΕΠΙΛΟΓΗ;
Όχι πήρα την απόφαση αργά στα 21 μου να ασχοληθώ με τον συγκεκριμένο χώρο. Η πρώτη μου επιλογή ήταν η Κοινωνιολογία στο Πάντειο, όπου πρέπει να δώσω επιτέλους τα τελευταία μαθήματα που χρωστάω για να πάρω το πτυχίο μου.
ΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΙΑΒΑΖΑΝ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΕΒΛΕΠΑΝ ΤΑΙΝΙΕΣ;
Από μικρός διάβαζα πολλά βιβλία και έβλεπα κινηματογράφο. Οι γονείς μου ήταν εκείνοι που από παιδί με έφεραν σε επαφή με το θέατρο και με έκαναν να το αγαπήσω, βλέποντας πολλές παραστάσεις και στην πορεία μετουσιώνοντας το σε τρόπο ζωής.
ΥΠΗΡΞΑΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΝΑ ΦΟΒΗΘΗΚΕΣ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΦΟΙΤΗΣΗΣ ΣΟΥ;
Σίγουρα τέτοιες στιγμές υπήρχαν τότε, όπως υπάρχουν άλλωστε και καθημερινά στο συγκεκριμένο επάγγελμα. Αυτή η ανασφάλεια τελικά όμως είναι ζωτική και είναι αυτή που μου δίνει δύναμη να συνεχίζω με δουλειά, αφοσίωση και αγάπη σε αυτό που προσπαθώ να κάνω. Όταν κάνεις αυτό που αγαπάς και πληρώνεσαι είναι ευτυχία. Είναι το καλύτερο επάγγελμα του κόσμου, ανάμεσα σε πολύ κακούς ανθρώπους δυστυχώς.
ΕΧΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΣΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ; (ΚΩΜΩΔΙΑ,ΔΡΑΜΑ, ΚΤΛ)
Και τα δύο είδη μου αρέσουν εξίσου. Η κωμωδία είναι πιο επικίνδυνη, κουβαλάει μέσα της πολλή αλήθεια… Πρέπει να κάνεις τον θεατή να γελάσει και να ξεφύγει από τα δικά του προβλήματα, να πάρεις για λίγο από πάνω του το βάρος της καθημερινότητας. Από την άλλη εξίσου ωραίο είναι ο κόσμος να συγκινείται και να ταυτίζεται με το προσωπικό δράμα του ήρωα. Στην εποχή μας με όλα αυτά που βιώνουμε, είναι ίσως πιο εύκολο, πιο κοντινό το δράμα. Βλέπεις την ανάγκη που έχει ο κόσμος γύρω του να γελάσει και να ξεσκάσει. Όταν δε η κωμωδία συνδυάζεται και από προβληματισμό, τότε έχει πετύχει το σκοπό της με το παραπάνω.
ΠΟΤΕ ΕΠΑΙΞΕΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΟΥ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ; ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
Η πρώτη μου παράσταση ήταν πριν δύο χρόνια, ήμουνα ακόμα στο δεύτερο έτος της σχολής. Θυμάμαι ότι έτρεμαν τα πόδια μου πριν βγω στην σκηνή, είχα πολύ άγχος αλλά παράλληλα και δέος για όλο αυτό το καινούργιο εγχείρημα. Στο τέλος όμως ένιωσα ανακούφιση και μια απερίγραπτη χαρά.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΘΕΣ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;
Είναι πολλοί οι άνθρωποι του χώρου που θα ήθελα να έχω την τύχη κάποια στιγμή να δουλέψω μαζί τους. Αυτούς που ξεχωρίζω όμως πάνω απ’ όλα στον χώρο είναι τους δασκάλους μου, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είχα καταφέρει τίποτα μέχρι εδώ. Τον Τάσο Χαλκιά που ήταν ο πρώτος που μου έδωσε την ευκαιρία να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι, την Πένυ Παπουτσή, την Τζένη Μιχαηλίδου, τον Τάσο Καραχάλιο, την Μίρκα Παπακωνσταντίνου, τον Γιώργο Μιχαηλίδη που μου άλλαξε τελείως τον τρόπο προσέγγισης ενός ρόλου και του θεάτρου συνολικότερα. Και τέλος το σημαντικότερο ευχαριστώ, στον άνθρωπο που με πίστεψε από την πρώτη στιγμή και ήταν πάντα δίπλα μου σαν δάσκαλος, μέντορας, φύλακας άγγελος- πατέρας, τον Ηλία Κουντή.
ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΗΘΟΠΟΙΟΣ; ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ;
Δεν πιστεύω στο ταλέντο, πιστεύω μόνο στην συνεχή δουλειά. Ναι αν μπορούμε να ονομάσουμε κάτι ταλέντο αυτό είναι το πάθος, η διαθεσιμότητα και η αδιάκοπη δουλειά, όλα τα άλλα είναι ευκολίες.
ΕΧΕΙΣ ΠΑΙΞΕΙ ΣΕ ΑΡΚΕΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΞΕΧΩΡΙΖΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ;
Η τελευταία είναι η πέμπτη παράσταση που παίζω. Σε όλες ανεξαιρέτως τις παραστάσεις που συμμετείχα κέρδισα εμπειρίες και κάποια ερεθίσματα που με βοήθησαν να εξελιχθώ σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια αυτή θα ήταν <<Η αυλή των Θαυμάτων>> του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη. Μόνο η βαρύτητα του ονόματος του Μιχαηλίδη αρκεί για κάτι τέτοιο.
ΦΕΤΟΣ ΣΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΩ. ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ. ΠΕΣ ΜΑΣ 2 ΛΟΓΙΑ.
Η ΝΥΜΦΟΜΑΝΙΑ είναι μια έξυπνη κωμωδία σε κείμενο και σκηνοθεσία του Αντώνη Στελιανέση με ωραίες ατάκες και γρήγορους ρυθμούς. Ο ρόλος μου είναι ο Γιαννάκης, ένα νέο παιδί που η φίλη της μητέρας του η Δέσποινα( Ευτυχία Τερζάκη) τον επισκέπτεται στο σπίτι με σκοπό να τον αποπλανήσει. Τα πράγματα όμως δεν αργούν να βγουν εκτός ελέγχου, όταν στο σπίτι εμφανίζεται ο Κεφαλλονίτης δάσκαλος μουσικής του Γιάννη, Γεράσιμος Κουρλάτος(Σπύρος-Ανδρέας Παπαδάτος). Θέλω να πω με την ευκαιρία ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Αντώνη Στελιανέση για αυτήν την ευκαιρία που μου έδωσε και να του πω ότι τον θαυμάζω για το ήθος που έχει και την αγάπη για αυτό που κάνει. Δεν βρίσκεις τέτοιους ανθρώπους σε αυτό το χώρο εύκολα, είναι ευλογία να δουλεύεις μαζί του.
ΕΤΟΙΜΑΖΕΙΣ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΌΡΑΣΗ;
Είμαι σε συζητήσεις για άλλη μία παράσταση και θέλω να ολοκληρώσω δύο ταινίες μικρού μήκους που συμμετέχω. Στην τηλεόραση συμμετείχα στα νέα επεισόδια της 10ης Εντολής του Πάνου Κοκκινόπουλου.
