“Ασυνείδητα επέλεξα να κάνω οτιδήποτε που να έχει σχέση με την τέχνη”
Η ηθοποιός Μαρία Σάββα μίλησε στο athens At Theater και την Άννα Χατζή για τη νέα παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί “ΑΓΟΡΑΣΑ ΕΝΑ ΦΤΥΑΡΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΚΕΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΑΨΩ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΜΟΥ”, την θεατρική ομάδα “ΠΑΙΚΤΕΣ”, τον Rodrigo Garcia και τα κείμενα του , τις σπουδές της στο εξωτερικό και το μήνυμα της παράστασης.
Το θέατρο και η υποκριτική πως ήρθε στην ζωή σας;
Από τα παιδικά μου χρόνια, χωρίς να μπορώ να το εκφράσω, ασυνείδητα επέλεξα να κάνω οτιδήποτε που να έχει σχέση με την τέχνη. Τώρα πια που μπορώ να το πω με λόγια ξέρω ότι έκανα αυτή την επιλογή γιατί πιστεύω ότι η τέχνη, η μουσική, το θέατρο, τα εικαστικά και πολλά άλλα είδη τέχνης είναι από τα σπάνια και πολύτιμα πράγματα στη ζωή που μπορούν να λειτουργήσουν θεραπευτικά στη ζωή μας και να μας κάνουν να ξεχνάμε έστω και για λίγο τον πόνο που είναι σύμφυτος με τη ζωή. Να μας δίνουν ένα βήμα να θέσουμε ερωτήματα που κάθε μέρα που περνάει στριφογυρίζουν μέσα στο κεφάλι μας και προσπαθούν να πηδήξουν έξω για να συνομιλήσουν με τους άλλους.
Πως δημιουργήθηκε η ομάδα «παίκτες»;
Από την ανάγκη επικοινωνίας με άλλους καλλιτέχνες κατ’ αρχήν και αναζητώντας όπως είπα παραπάνω να διατηρήσω μια συνεχή σχέση με το θέατρο και την θεραπευτική του ιδιότητα. Όμως πρέπει να ομολογήσω ότι κάθε φορά που βάζω κάτι στο μυαλό μου αρχίζουν τα δύσκολα. Μέχρι να μπορέσω να υλοποιήσω την ‘επιθυμία’ μου να καταφέρω να ανεβάσω μια παράσταση πρέπει να βρω εκατοντάδες τρόπους επικοινωνίας με τους άλλους γύρω μου και να απαντήσω σε χιλιάδες ερωτήματα που γεννάει το έργο και η ζωή που εννοείται δεν περιμένει μέχρι να ανεβάσεις την παράσταση, αλλά αντίθετα τρέχει.
«Αγόρασα ένα φτυάρι από το ΙΚΕΑ για να σκάψω τον τάφο μου». Μία ιδιαίτερη παράσταση. Τι σας τράβηξε σε αυτό το έργο; Πως θα χαρακτηρίζατε τον Rodrigo Garcia και τα κείμενα του;θα μπορούσαμε να πούμε ότι η παράσταση αυτή απεικονίζει καταστάσεις της καθημερινότητα μας;
Η επικαιρότητα του, το ότι με τα ερωτήματα που θέτει στα έργα του και τις έμμεσες απαντήσεις που δίνει ο Rodrigo Garcia, ο συγγραφέας των κειμένων στα οποία βασίζεται η περφόρμανς «Αγόρασα ένα φτυάρι από το ΙΚΕΑ για να σκάψω τον τάφο μου» μας κάνει άλλες φορές ταρακουνώντας μας βίαια, άλλες φορές χλευάζοντας μας, να κοιτάξουμε στο βάθος και να δούμε όλα τα μικρά τέρατα που κρύβουμε μέσα μας. Μας επιβάλλει να παραδεχτούμε την αποτυχία μας, μας στριμώχνει μπροστά στον καθρέφτη και μας αναγκάζει να κοιτάξουμε το είδωλο μας και να αντικρίσουμε την αρρώστια του δυτικού κόσμου, μας καλεί να πενθήσουμε για την αποσύνθεση της δημοκρατίας και για την ανυπαρξία της δικαιοσύνης, μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε για την κοινωνία της κατανάλωσης που μας καταβροχθίζει, για τη βία που κρύβουμε μέσα στα ίδια μας τα σπίτια, για την αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος, για την οικογένεια σαν κατάσταση βολέματος , για τη φάρσα της φιλοδοξίας.
Ποια είναι το κύριο μήνυμα που θέλετε να δώσετε μέσα από αυτή την παράσταση;
Δεν θέλω να δώσω κάποιο μήνυμα , πιστεύω ότι εάν ο θεατής είναι ανοιχτός και δεν απορρίψει αυτό που βλέπει εξ’ αρχής- κάτι που συμβαίνει συχνά σε αυτήν τη παράσταση, δεν είναι όλοι έτοιμοι να παραδεχτούν την αποτυχία- θα σκεφτεί φεύγοντας και θα τον απασχολήσουν όλα αυτά που θίγει πολλές φορές με προκλητικό τρόπο η παράσταση. Πρέπει να προσπαθήσουμε να είμαστε πιο ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να αντισταθούμε σε όλα αυτά τα σκουπίδια που μας περιτριγυρίζουν, να σκεφτούμε τι μας είναι πραγματικά απαραίτητο, τι θα κρατήσουμε απ’ όλα αυτά και τι θα πετάξουμε.
Είστε από τους ηθοποιούς που έχετε σπουδάσει στο εξωτερικό. Τι αποκομίσατε από αυτή την εμπειρία;
Νομίζω το πιο σημαντικό είναι η επαφή μου με το ευρωπαϊκό θέατρο, τα χρόνια των σπουδών μου είδα πλήθος σημαντικών παραστάσεων που με βοήθησαν να αναπτύξω μια προσωπική άποψη για το θέατρο και παράλληλα οι σπουδές μου δίπλα κυρίως σε Άγγλους ηθοποιούς με έκαναν να καταλάβω πόσο καλές σπουδές διαθέτουν και πόσο ουσιαστικά δουλεύουν εν αντιθέσει με πολλούς από εμάς τους Έλληνες ηθοποιούς που δυστυχώς οι σπουδές μας είναι ανεπαρκείς και δεν κοπιάζουμε ιδιαίτερα για να ολοκληρώσουμε μια παράσταση. Θυμάμαι ένοιωθα κάθε φορά έκπληξη όταν έβλεπα παραστάσεις που είχαν ανέβει το πολύ σε 5 βδομάδες και ήταν πολύ δυνατές και άρτιες. Δυστυχώς δεν έχουμε μάθει να δουλεύουμε έτσι, εγώ χρειάζομαι πολύ περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώσω κάτι.
