«ΣΤΟΝ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΓΑΜΟ ΚΑΘΕ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΒΡΙΣΚΕΙ ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΦΟΡΑ»

Ο μοναδικός σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για την σκηνοθεσία του «Ματωμένου γάμου» στο Θέατρο «Αποθήκη», τη κατάληξη της παράστασης στο θέατρο «Αποθήκη» και  το κάστ της παράστασης.

Αν και ταλαιπωρηθήκατε λίγο στην αρχή με το θέατρο στο οποίο θα ανεβάζατε την παράσταση σας, καταλήξατε τελικά σε έναν γνώριμο χώρο για εσάς, στο θέατρο «Αποθήκη».  Ήταν η καλύτερη επιλογή;

Καταλήξαμε εκεί όπου έπρεπε να αρχίσουμε. Έκανε περίεργο κύκλο το έργο αυτό. Κανονικά έπρεπε να είναι αυτό το οποίο έγινε. Δηλαδή συνέχεια από το «Κουρδιστό πορτοκάλι» ,το οποίο σκηνοθέτησα πέρυσι στο θέατρο «Αποθήκη». Έμπλεξα όμως με μία παραγωγή η οποία δεν ήταν φερέγγυα και μας ταλαιπώρησε για ένα μήνα. Παρόλα αυτά βρήκαμε τον δρόμο μας  και το κατάλληλο θέατρο. Ένα θέατρο ιδανικό για αυτό το έργο. Έτσι  έδεσε η παράσταση και  ήταν σαν να είχε προετοιμαστεί για αυτό το θέατρο.

Όταν λέτε συνέχεια από το «Κουρδιστό πορτοκάλι» εννοείται σκηνοθετικά;

Εννοώ ηθολογικά. Η πίστη που έχω για το θέατρο «Αποθήκη» είναι η συνέχεια της παράδοσης  « Αλίκης Γεωργούλη».  Να γίνει μια εναλλακτική σκηνή στην Αθήνα. Ένα θέατρο underground. Ένα θέατρο ποιοτικό αλλά ταυτόχρονα και εναλλακτικό, στην προχωρημένη μυθολογική γραμμή. Αυτή ουσιαστικά είναι και η πρόταση που κάνω. Μετά το κουρδιστό, το οποίο έδωσε αυτό το έναυσμα και ήταν μια πετυχημένη πρόταση του εναλλακτικού θεάτρου στην πόλη μας. Νομίζω ότι το έργο του Λόρκα ο «Ματωμένος γάμος»  με τον τρόπο που ανεβαίνει θα συνεχίσει αυτή την παράδοση.

Ένα κλασσικό έργο , το οποίο το ανεβάζετε με έναν σύγχρονο τρόπο. Γιατί επιλέξατε αυτή την εκδοχή;

Δεν θα μπορούσα να το ανεβάσω με κανέναν κλασσικό τρόπο. Δεν είμαι σκηνοθέτης ο οποίος ανεβάζει έργα με κλασσικούς τρόπους. Τα έργα τα  πειράζω, κάνω δραματουργικές επεξεργασίες , προσπαθώ πάντα να βρω  σε αυτά, τι είναι αυτό το οποίο αφορά το σήμερα και όχι μία φιλολογική ανάλυση του . Ο «Ματωμένος γάμος» είναι ένα αριστούργημα. Είναι ένα έργο το οποίο ο κάθε σκηνοθέτης και ο κάθε καλλιτέχνης βρίσκει μέσα του μία πλευρά του εαυτού του που τον αφορά ιδιαίτερα. Όπως ο έρωτας, το πάθος, η επιθυμία, ο πόθος για ζωή , ο κίνδυνος για τον θάνατο, το αίμα το οποίο βράζει και πρέπει να βρει διέξοδο για να μπορέσει να επικοινωνήσει.  Ο Λόρκα είναι ένας εξαιρετικός ποιητής . Δεν μπορεί να μην μας αφορά, στον βαθμό που σήμερα βιώνουμε μία απώλεια των οραμάτων μας και των επιθυμιών μας. Είναι ιδιαίτερα σύγχρονος γιατί λέει να επιδιώξουμε και να κυνηγήσουμε τις επιθυμίες μας στο απόλυτο.

Γιατί επιλέξατε έναν νεανικό θίασο για το συγκεκριμένο έργο;

Όλα ξεκίνησαν από την επιλογή της Εβελίνας Παπούλια η οποία είναι μία γυναίκα ερωτική και όμορφη. Πιστεύω ότι έτσι πρέπει να είναι η μάνα, για να πάθει αυτά τα οποία πρέπει να πάθει. Είκοσι δύο χρόνων της σκότωσαν τον άντρα και το πρώτο της παιδί. Ζει μόνη της άλλα είκοσι τρία χρόνια στην μοναξιά, στην απώλεια και στο πένθος. Ξέρω και έχω ακούσει για πολλές γυναίκες στην Αθήνα οι οποίες  ζουν χωρίς τον έρωτα, με την κατάθλιψη και με το πένθος των χαμένων τους ονείρων. Άρα είναι ένα στοιχείο το οποίο με αφορά στην πόλη την οποία ζω. Ο θίασος από εκεί και πέρα έπρεπε να είναι νεανικός διότι ο έρωτας δονείται περισσότερο στα νεανικά κορμιά όπως  και η ακραία επιθυμία για έρωτα που καταλήγει στον θάνατο, όπως ξέρουμε και από τα περισσότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, ενσωματώνονται ιδιαίτερα σε καρδιές νεανικές.