«ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΦΥΓΑΣ ΑΛΛΑ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ»

Η ΗΘΟΠΟΙΟΣ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΝΤΙΝΑ ΚΑΦΤΕΡΑΝΗ , ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ “ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟ ΣΚΑΣΑΝ ” ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΟ ATHENS ART THEATER ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΝΑ ΧΑΤΖΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΟ ΕΡΓΟ , ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Τι σας οδήγησε στην συγγραφή και στην απασχόληση με τα μικρά παιδιά;

Ασχολούμαι με τα παιδιά μέσα από το θεατρικό παιχνίδι αλλά και με διάφορους τρόπους. Για να είμαι ειλικρινής δεν είναι το κεντρικό μου θέμα μόνο η νεαρή ηλικία. Είμαι ηθοποιός, σκηνοθέτης, γράφω στίχους. Γενική προοπτική όλου αυτού είναι λίγο η πολιτική. Έχω δει με τα παιδιά αλλά και με τους ενήλικες πως μπορούμε να λειτουργήσουμε σε σχέση με άλλες πραγματικότητες , άλλες σχέσεις που μπορούν να προκύψουν μεταξύ μας. Οπωσδήποτε τα παιδιά είναι η ελπίδα και το αύριο. Από προσωπική εμπειρία από το θεατρικό παιχνίδι καθώς και με άλλες δραστηριότητες με τα παιδιά, παρατήρησα ότι τα παιδιά μπορούν να αλλάξουν εύκολα. Να αλλάξει το πλαίσιο αν χρησιμοποιήσεις τα κατάλληλα λόγια, με τον κατάλληλο τρόπο . Μπορείς να τα δεις να δημιουργούν ομάδες από αυτές που ονειρεύεσαι. Γενικά σαν κοινό είναι πολύ αυθόρμητο, ανοιχτό και αθώο. Όταν κάτι δε λειτουργεί σωστά, κατευθείαν το βλέπεις, γιατί έχει φύγει το παιδί από εσένα. Είναι ουσιαστικά η καλλιέργεια για το αύριο.

Στη ζωή τα παιδιά είναι οι πιο αυστηροί κριτές. Αυτό ισχύει στο θέατρο;

Βεβαίως. Αυτό φαίνεται αμέσως. Την στιγμή που η ατάκα δεν θα λειτουργήσει, θα γυρίσουν να μιλήσουν με τον διπλανό τους , λειτουργούν αυθόρμητα. Δεν έχουν κανένα λόγο να σε παρατηρήσουν λόγω καθωσπρεπισμού ή μίας θεατρικής σύμβασης μέσα στην αίθουσα. Θα σε αφήσουν.

Ποιά νομίζετε ότι είναι η κατάλληλη ηλικία για ένα παιδί, να παρακολουθήσει θέατρο;

Έχω υπόψη μια ομάδα από παλιές μου  συμμαθήτριες μου από την δραματική σχολή η οποία κάνει θέατρο για παιδάκια από δύο μέχρι πέντε ετών. Νομίζω ότι μπορεί να αντιληφθεί μία παράσταση από την πρώτη δημοτικού.

Η παράσταση σας έχει ως κύριο θέμα το AMBER ALERT.Ανέκαθεν το φαινόμενο αυτό μας απασχολούσε. Κατά τη γνώμη σας που οφείλετε η απομάκρυνση των παιδιών από τους γονείς τους;

Αν το θέσουμε σε ένα γενικό πλαίσιο, είναι ο τρόπος ο οποίος ζούμε. Ξέρω παιδιά που είναι κλειδωμένα στο σπίτι όλη την ημέρα γιατί η μητέρα δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει μία νταντά και προκειμένου να είναι ήσυχα τα κλειδώνει μέσα στο σπίτι. Για διάφορους τέτοιους λόγους νομίζω ότι τα παιδιά καταφεύγουν να απομακρυνθούν . Δε λέω ότι είναι η κύρια αιτία. Μπορεί να φύγουν ηθελημένα ή γιατί κάτι τους τράβηξε την προσοχή τους, ή επειδή οι συνθήκες δεν τους ευνοούν και οι γονείς μπορεί να είναι αδιάφοροι. Οπότε δεν μπορούν να καταλάβουν τη συμπεριφορά του παιδιού. Νομίζω ότι φταίει ο νέος τρόπος ζωής. Η ζωή σε ένα κλουβί. Σε ένα διαμέρισμα στην Κυψέλη. Τα παιδιά δεν παίζουν έξω , δεν δημιουργούν σχέσεις συνοχής μεταξύ τους. Είναι βουτηγμένα στις δραστηριότητες.

Η παράσταση σας δίνει το μήνυμα για να αποφευχθεί αυτό το πρόβλημα;

Αυτό προσπαθήσαμε. Αυτό το οποίο λέμε είναι ότι δεν έχει νόημα να είσαι φυγάς αλλά ταξιδιώτης. Να έχεις ένα στόχο. Να πηγαίνεις κάπου γιατί θες να πας και να μη φεύγεις από κάτι. Γιατί αυτό το κάτι θα το κουβαλάς πάντα. Δεν έχει λοιπόν νόημα να αποφύγεις ένα πρόβλημα αλλά να καθίσεις να το λύσεις.

Είναι μία παράσταση η οποία συνδυάζει τρία διαφορετικά παραμύθια. Πως σας ήρθε αυτή η ιδέα;

Αυτή η ιδέα δεν είναι ακριβώς δική μου. Έχει προέλθει από ένα παλαιότερο κείμενο και με δεδομένη αυτή την ιδέα έγραψα ένα κείμενο με το πώς μπορούν τα παραμύθια να βοηθήσουν τα παιδιά να ξεπεράσουν το πρόβλημα. Τελικά το κείμενο άλλαξε εξολοκλήρου, τίποτα από το προηγούμενο δεν έχει μείνει , ούτε καν το τέλος της, παρά μόνο αυτή η ιδέα. Δηλαδή τα τέσσερα παραμύθια από τα οποία αντλούμε το υλικό. Η ιδέα αυτή δόθηκε, εγώ σ’αυτό βρήκα αυτό το αιώνιο ερώτημα: «αν αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα , τα πράγματα αλλάζουν ; η ζωή αλλάζει; Αυτό λοιπόν και προσπαθήσαμε. Δηλαδή το παραμύθι μέσα από όλα αυτά τα σύμβολα και τα στερεότυπα , που μας δίνει ένα χώρο που όλα είναι πιθανά, η φαντασία ανοίγει,  οπότε εκεί δίνεται η ευκαιρία να δεις με έναν διαφορετικό τρόπο τα πράγματα. Έτσι λοιπόν φέραμε τα παραμύθια. Δεν υπήρχε η λύση του, και δεν μπορούσε να ανέβει θεατρικά αυτό το έργο. Αυτό ήταν και το πρόβλημα του κειμένου.  Εγώ έδωσα το όλο story  κρατώντας τα ονόματα μόνο και τα παραμύθια.

Πείτε μας το περιεχόμενο της παράστασης.

Είναι δύο παιδιά, δύο από αυτά είναι αδέρφια. Για διαφορετικούς λόγους το κάθε ένα φεύγει από το σπίτι του. Περιπλανιούνται στους δρόμους της πόλης και λαμβάνουν ένα κάλεσμα από τον Πινόκιο. Τα καλεί σε έναν άχρονο χώρο και εκεί τα παιδιά συνασπίζονται σε ομάδες, γνωρίζονται μεταξύ τους, γίνονται αλληλέγγυα και όταν ξυπνάνε το πρωί , είναι με ρούχα  παραμυθιού. Αποφασίζουν να κάνουν την εξερεύνηση τους. Εκεί γίνεται η μεγάλη σύγκρουση των αδερφών , οπότε ο ένας ξαναφεύγει και έχουμε διπλή φυγή. Τα παιδιά αποφασίζουν να ψάξουν τον φίλο τους και βρίσκονται αντιμέτωπα με τους ήρωες του παραμυθιού στο οποίο βρίσκονται. Το καθένα ανάλογα με το πρόβλημα το οποίο έχει να αντιμετωπίσει , βρίσκεται σε ένα παραμύθι. Και μέσα από τους ήρωες και τις σχέσεις το παιδί ξεπερνάει το βασικό του θέμα . Έτσι βρίσκει αυτό που χρειάζεται να πάρει, προκειμένου να βοηθήσει τον σύντροφο  του.

Το δικό σας μήνυμα ποιο είναι για να έρθει μια οικογένεια να δει την παράσταση σας;

Ελάτε να δούμε μαζί πως τα προβλήματα μπορούν να γίνουν βήματα. Τα προβλήματα δεν είναι μόνο εμπόδια, δεν είναι εκεί ως αδιέξοδα. Πάντα υπάρχει μια διέξοδος όταν στραφεί κανείς στην αγάπη και κάθε πρόβλημα μπορεί να είναι μια υπέροχη αφορμή για να μάθουμε κάτι.