“ΣΤΟΧΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ Η ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ”
Η ανερχόμενη ηθοποιός Λία Τσάνα μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για το θέατρο, τον χορό,την ζωγραφική, την ερμηνεία της στο “Μαζί ποτέ“, την συνεργασία της με τον Θοδωρή Βουρνά, τη νέα παράσταση “Στα Σκοτεινά-Making movies” στην οποία πρωταγωνιστεί και τα επόμενα της σχέδια.
Είσαι απόφοιτη του Παντείου πανεπιστημίου. Με την υποκριτική πότε αποφάσισες να ασχοληθείς;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήξερα την απάντηση στην γραφική ερώτηση ‘τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις?’Μεγάλωσα στην Λιβαδειά, θυμάμαι όταν έφτιαχνα το μηχανογραφικό στην 3η λυκείου είχα δηλώσει μόνο τις σχολές που ήταν στην Αθήνα γιατί ο στόχος μου ήταν να έρθω στην Αθήνα και να πάω σε μια δραματική σχολή. Η Κοινωνική Ανθρωπολογία απλά προέκυψε, και για εμένα καλώς ή κακώς σήμαινε μόνο η μετάβασή μου από την Λιβαδειά στην Αθήνα για να γίνω ηθοποιός.
Την δραματική σχολή από την οποία αποφοίτησες , την επέλεξες τυχαία;
Όταν ήρθα στην Αθήνα κάθε χρόνο πήγαινα σε μια δραματική σχολή και μετά από λίγο καιρό έφευγα , ίσως γιατί εγώ η ίδια δεν ήμουν έτοιμη. Ώσπου μια μέρα βρέθηκα στην πόρτα της σχολής θεάτρου δήλος εντελώς τυχαία κάνοντας μια βόλτα στο Μεταξουργείο. Μόλις μπήκα μέσα στο κτήριο και γνώρισα την Κυρία Δήμητρα Χατούπη κατάλαβα ότι αυτή ήταν η δραματική σχολή που ήθελα να σπουδάσω την τέχνη που τόσο αγαπώ. Απλά το ένιωσα και το ένστικτό μου δεν έκανε λάθος.
Έγραφες και ζωγράφιζες από τη νεαρή σου ηλικία;
Έγραφα από μικρή . Από πολύ μικρή είχα ερωτήσεις και απαντήσεις που δεν άρμοζαν στην ηλικία μου .Απορίες για την ζωή και τις ιδεολογίες των ανθρώπων που δεν μπορούσα να συζητήσω με τα παιδιά της ηλικίας μου , όταν τους μίλαγα ακουγόμουν σαν να μίλαγα σε άλλη γλώσσα. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να γράφω και να αποτυπώνω τις σκέψεις μου στο χαρτί ψάχνοντας μόνη μου τις απαντήσεις. Σήμερα πολλές από αυτές τις σκέψεις μου δημοσιεύονται στο The machine. Η ζωγραφική προέκυψε στην ζωή μου πριν από έξι χρόνια εντελώς τυχαία. Έψαχνα έναν ρόλο , ήμουν στο γραφείο μου και προσπαθούσα να φανταστώ τον χαρακτήρα. Κρατούσα ένα μολύβι και είχα μπροστά μου ένα χαρτί και χωρίς να το καταλάβω άρχισα να σχεδιάζω μια γυναίκα έχοντας στο μυαλό μου τον ρόλο. Μετά από ώρα συνειδητοποίησα ότι η γυναίκα που σχεδίασα ήταν ο ρόλος που προσπαθούσα να δημιουργήσω και από τότε ξεκίνησα να ζωγραφίζω. Δεν έχω κάνει μαθήματα , ζωγραφίζω κυρίως με κάρβουνο και κυρίως γυναικείες φιγούρες ή δύο πρόσωπα επηρεασμένη κυρίως από τους ρόλους μου. Η ζωγραφική λειτουργεί για εμένα κάπως συνδυαστικά με την υποκριτική στο αρχικό στάδιο που προσπαθώ να φανταστώ έναν ρόλο.
Τι σε χαλαρώνει περισσότερο το θέατρο, ο χορός , η ζωγραφική ή η συγγραφή;
Το θέατρο κυρίως και μετέπειτα ο χορός με κρατάνε σε μία εγρήγορση , νιώθω ζωντανή, είναι η ζωή μου. Αλλά αυτό που με χαλαρώνει είναι κυρίως η ζωγραφική και η συγγραφή, είναι οι στιγμές που είμαι μόνη μου με τον εαυτό μου και δημιουργώ κάτι για εμένα.
Ασχολείσαι και με τον χορό;
Ο χορός ήταν για μένα ο μεγάλος μου έρωτας αλλά το θέατρο η μεγάλη μου αγάπη για αυτό και με κέρδισε το θέατρο. Από ηλικία 5 χρονών έκανα κλασσικό μπαλέτο μέχρι το λύκειο. Από μικρή ηλικία έμαθα να εκφράζομαι με το σώμα μου, να το ακούω και να το ακολουθώ. Γεγονός που με βοήθησε αργότερα στο θέατρο. Πάντα είχα το δίλημμα ανάμεσα στο χορό και στο θέατρο αλλά όταν πήγα στην δραματική σχολή κατάλαβα ότι ο χορός μπορεί να ακολουθεί το θέατρο και αντίστροφα.
Θυμάσαι την πρώτη σου παράσταση; Πώς ένιωσες όταν ερμήνευσες τον πρώτο σου ρόλο;
Η πρώτη μου παράσταση ήταν ‘Τα ονειρικά τοπία’ σε σκηνοθεσία του Πέτρου Αλατζά, θυμάμαι τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα δευτερόλεπτα μετά το τρίτο κουδούνι λίγο πριν βγω στην σκηνή . Ξεκίναγε το έργο με εμένα στην σκηνή και δεν θα ξεχάσω ποτέ το τρέμουλο που ένιωθα στο σώμα μου σε αυτές τις πρώτες ατάκες. Μία πολύ όμορφη εμπειρία που σκέφτομαι πάντα με ένα μεγάλο χαμόγελο.
Ο ρόλος σου στο «Μαζί ποτέ» ενθουσίασε. Ήταν για σένα ξεχωριστή ερμηνεία;
Το ‘Μαζί Ποτέ’ ήταν για εμένα έτσι και αλλιώς στο σύνολο της μια ξεχωριστή δουλειά , καθώς συνεργαζόμουν με πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα και συνεργάτες πια, όπως είναι ο Ηλίας Παρασκευόπουλος και ο Σταύρος Αποστολάτος. Υποδυόμουν την Ελένη μία κοπέλα που έπασχε από σκλήρυνση κατά πλάκας και βλέπαμε μέσα στο έργο σε διάστημα πέντε χρόνων μια ερωτική σχέση όπου αυτοί οι δύο άνθρωποι-η Ελένη και ο Άρης- όσο και αν αγαπιόντουσαν δεν άντεχαν να είναι μαζί πληγώνοντας συνεχώς ο ένας τον άλλον. Δεν ξέρω αν ήταν μια ξεχωριστή ερμηνεία, δεν μπορώ να το κρίνω εγώ αυτό, αλλά σίγουρα ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος χαρακτήρας . Είχε πλούσιο ψυχικό κόσμο , έντονες και απότομες ψυχολογικές μεταπτώσεις και μεταστροφές, μια απίστευτη εμμονή με τον Άρη όπου άγγιζε τα όρια της ψύχωσης και ταυτόχρονα γινόταν τόσο λογική και καθημερινή που ήταν πολύ δύσκολο να την χαρακτηρίσεις. Το σίγουρο είναι ότι αυτός ο ρόλος ήταν μια πολύ μεγάλη πρόκληση για εμένα.
Με τον Θοδωρή Βουρνά πως συναντηθήκατε;
Με τον Θοδωρή Βουρνά γνωριστήκαμε φέτος , ήρθε στην παράσταση που συμμετείχα το Χειμώνα ‘Ιστορία Δύο Πόλεων’ συναντηθήκαμε λοιπόν στο θέατρο Αργώ και από εκεί ξεκίνησε η τωρινή μας συνεργασία. Είναι ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος που έχει να δώσει πολλά και νιώθω πολύ όμορφα για αυτή μας την συνεργασία.
Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου.
Στην παράσταση Στα Σκοτεινά-Making movies κάνω δυο μονολόγους, δυο πολύ διαφορετικές γυναίκες αλλά στο σύνολο της παράστασης υποδύομαι και πολλούς άλλους μικρότερους ρόλους . Στον ένα μονόλογο υποδύομαι μια γυναίκα που κακοποιείται από τον άνδρα της. Δεν φεύγει , δεν του επιτίθεται αλλά τον δικαιολογεί και ελπίζει ότι κάποτε όλο αυτό θα περάσει και θα ζήσουν μαζί -ευτυχισμένοι μέχρι το ‘τέλος’. Είναι μια γυναίκα για εμένα, που αρνείται να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος επιλογή στον γάμο της και φοβάται να μείνει μόνη της ελπίζοντας πως όλα θα περάσουν, σε συνδυασμό πάντα με τον έρωτα που τρέφει για αυτόν τον άντρα. Στον άλλο μονόλογο υποδύομαι μία γυναίκα που δέχτηκε την μεγαλύτερη ακύρωση που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος από τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μας – από την ίδια της την μητέρα. Έτσι μεγάλωνε πιστεύοντας ότι ζει σε βάρος των άλλων , ζητάει συγγνώμη ακόμη και για το οξυγόνο που αναπνέει. Ώσπου μία μέρα με αφορμή ένα γεγονός ανακάλυψε μέσα της ένα όπλο για να πάρει την δική της εκδίκηση – για όλους αυτούς που την καταδίκασαν στο λίγο, στο λίγο σε όλα.
Τι ήταν αυτό που σου κέντρισε το ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο ρόλο;
Βασικά, το κείμενο του Γιώργου Ηλιόπουλου είναι ένα εξαιρετικό κείμενο, μόλις το διάβασα μου δημιούργησε πολλά και έντονα συναισθήματα και ήθελα πολύ να συμμετέχω σε αυτή την παράσταση. Και στους δύο ρόλους με κέντρισε το ίδιο ακριβώς πράγμα και ας είναι δύο τελείως διαφορετικοί ρόλοι. Και οι δύο ηρωίδες πάσχουν και ψάχνουν να βρουν το δικό τους φως μέσα στο σκοτάδι , έχουν επίγνωση της κατάστασης και πολύ συνειδητά κάνουν την επιλογή τους , όποια και αν είναι αυτή. Είναι δυο πολύ δυναμικές γυναίκες που προβάλουν την δύναμή τους με απίστευτη δεξιοτεχνία και βρίσκουν τον δικό τους τρόπο να επιβιώσουν στην ‘ζωή’ που έχουν επιλέξει .
Πέραν την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείς. Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο;
Μέχρι τέλος Ιουνίου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη θα βρισκόμαστε στον Τεχνοχώρο Cartel, Στα Σκοτεινά – Μaking movies σε κείμενο του Γιώργου Ηλιόπουλου και σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά . Ταυτόχρονα βρίσκομαι σε περίοδο προβών για μια physical παράσταση με τον σκηνοθέτη-χορογράφο Αριστοτέλη Μαγουλά όπου θα κάνουμε μια μικρή περιοδεία τον Ιούλιο και από τον Οκτώβριο θα παρουσιάσουμε την δουλειά μας σε κάποιο Αθηναϊκό θέατρο.
Ημερομηνία 1ης δημοσίευσης άρθρου: 09.06.2015
