«ΔΙΔΑΧΗ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΟΥΣΙΑ»

Η μοναδική ηθοποιός και σπάνιος άνθρωπος του καλλιτεχνικού χώρου Μίρκα Παπακωνσταντίνου μίλησε στο Αthens Art Theater και στην Άννα Χατζή για το θέατρο, τους ρόλους , το χιούμορ, τη πολιτική, τη συμμετοχή της ως κριτής σε τηλεοπτικά σόου στο μέλλον καθώς και για τη νέα συνεργασία της με τον πρώην μαθητή της και νυν σκηνοθέτη Αλέξανδρο Κοέν στη «Γηραιά Κυρία».

Ήσασταν ένα ντροπαλό παιδί και παρόλο που φοβόσασταν την έκθεση, η υποκριτική ήταν η πρώτη σας επιλογή. Τι ήταν αυτό το οποίο σας ώθησε στο θέατρο;
Δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή, είναι περίεργο. Πάντα πήγαινα σε αυτά τα οποία με φοβίζουν. Δηλαδή φοβόμουν το αεροπλάνο και ήθελα να γίνω αεροσυνοδός. Γιατί μικρή ήμουν αδυνατούλα και κοντούλα. Αν και τότε παίρνανε τις καλλονές , εγώ ήθελα να πάω γιατί φοβόμουν το αεροπλάνο. Γενικά έβλεπα θέατρο, άκουγα πολύ θέατρο στο ραδιόφωνο το οποίο έκανε τη φαντασία μου να καλπάζει και αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Πάντως δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή, καθόλου. Έχω πει και σε συνεντεύξεις ότι άρχισα να αγαπάω το θέατρο σιγά σιγά, δηλαδή κυρίως μέσα από τη σχολή, μέσα από τη τριετή φοίτηση, άρχισα να το αγαπώ.

Όταν μπήκατε στη δραματική σχολή καταλάβατε ότι είχατε κλίση στην υποκριτική;
Όχι καθόλου. Και εκεί αισθανόμουν περίεργα, κυρίως στο πρώτο έτος. Όταν έδωσα εξετάσεις απόρησα πως με πήραν γιατί ξέχασα τα μισά λόγια. Ίσως κάτι να είδαν. Γιατί τότε είχες τη δωδεκαετή φοίτηση , δημοτικό και γυμνάσιο και όταν το τελείωνες μπορούσες να δώσεις εξετάσεις σε όποια ιδιωτική σχολή ήθελες. Στις εξετάσεις αυτές λοιπόν απορώ πως με πήραν. Ήμουν πάρα πολύ δειλή , αισθανόμουν πολύ περίεργα και με το καιρό ανοιγόμουν, από το δεύτερο έτος και μετά.

Παρόλα αυτά το αγαπούσατε το θέατρο.
Όχι απλά το αγάπησα, το λάτρεψα και θα το λατρεύω. Αυτό το οποίο βλέπω με τα χρόνια είναι ότι αγαπάω τις λέξεις και προσπαθώ όσο μπορώ να το περάσω στα παιδία στη σχολή. Να μη τις περνάω σα να έχουν γραφτεί έτσι. Γιατί οι λέξεις έχουν οντότητα , ψυχή, λένε πράγματα και πρέπει να τα καταλαβαίνουμε.

Ένας καλός ηθοποιός μπορεί να ερμηνεύσει οποιονδήποτε ρόλο ή είναι καλό να ακολουθεί ένα συγκεκριμένο είδος;
Αυτό δε το ξέρω. Εγώ πάντα προσπαθούσα να κάνω διαφορετικά πράγματα.. Δε ξέρω αν τα έκανα με επιτυχία κάθε φορά , ο κόσμος θα το πει αυτό . Απλώς προσπαθούσα να κρύβομαι πίσω από τους ρόλους επειδή μου άρεσε και το κάνω μέχρι τώρα . Μου άρεσαν πολύ τα διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή να είναι ένα παιδάκι σε επιθεώρηση, ένας ρόλος δραματικός όπως ήταν «η σιωπή» ή «η Ισμήνη» του Ρίτσου και κάποιοι άλλοι ρόλοι. Προσπαθούσα να κάνω διαφορετικά πράγματα. Αυτό δε σημαίνει τίποτα. Ένας καλός ηθοποιός είναι ένας καλός ηθοποιός, δεν κρίνεται από τα είδη τα οποία κάνει, το θέμα είναι πως το κάνει. Το να περνάω από την κωμωδία στο δράμα και από το δράμα στη κωμωδία, είναι κάτι που μου αρέσει πολύ, δε προσπαθώ να αποδείξω κάτι σε κάποιον με αυτό. Απλά είναι δική μου ανάγκη να μπαίνω μέσα στα πράγματα και να ερεθίζω τον ψυχισμό μου.

Εσείς έχετε κάποια ιδιαίτερη αγάπη σε κάποιο είδος;
Όχι, κάθε φορά προσπαθώ να το υπηρετώ αν και είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Ο Μινωτής το έλεγε αυτό : «πρέπει να είμαστε σκλάβοι των λέξεων» με την ωραία έννοια. Κάθε φορά προσπαθώ να το αγαπήσω. Έχω αγαπήσει πάρα πολύ και επιθεωρησιακά νούμερα και παραστάσεις δράμα, κωμωδία και αντίθετα δεν έχω αγαπήσει, δεν έχει σημασία αν τα έχω κάνει, ούτε αν άρεσαν στον κόσμο, είναι άλλο πράγμα αυτό.

Ο κόσμος σας χαρακτηρίζει κυρίως κωμική ηθοποιό λόγω πολλών τηλεοπτικών, κινηματογραφικών αλλά και θεατρικών επιτυχιών. Έχετε τόσο χιούμορ και στη προσωπική σας ζωή;
Προσπαθώ, κυρίως έχω αυτοσαρκασμό. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι όπλο και ο αυτοσαρκασμός η άμυνα το λέω αυτό πολλές φορές . Δηλαδή προτιμώ να πω πράγματα για μένα για να μη τα πει ο άλλος , ίσως για αυτό το κάνω. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν χιούμορ. Γελάω όταν πέφτω εγώ αλλά όχι όταν πέφτει ο άλλος . Όταν πέφτει ο άλλος τρομάζω κιόλας. Γενικά μου αρέσουν οι άνθρωποι οι οποίοι σαρκάζουν τον εαυτό τους πολύ.

Κάθε καινούριος ρόλος που παίρνετε στα χέρια σας, είναι και ένα στοίχημα με τον εαυτό σας;
Ναι, και με τα χρόνια το στοίχημα γίνεται μεγαλύτερο και πιο επώδυνο. Στην αρχή το ρόλο τον βλέπω σαν εχθρό ,δε μου αρέσει ποτέ, δεν έχει σημασία αν είναι και επιλογή μου πολλές φορες , τον βλέπω σαν εχθρό στην αρχήν , μετά πλησιαζόμαστε , έπειτα προσπερνάμε ο ένας τον άλλο στη συνέχεια μπαίνει μέσα σε μένα ή εγώ μπαίνω μέσα σε αυτόν, όχι πάντα με επιτυχία και βεβαίως η καταπληκτική στιγμή είναι όταν ακούς τον εαυτό σου και λέει : « ναι αυτός ο ήρωας έτσι θα μπορούσε να μιλάει».

Μετά από τόσα χρόνια το άγχος μεγαλώνει ή μικραίνει;
Ναι μεγαλώνει, νιώθεις ότι δεν υπάρχει τελεία σε αυτή τη δουλειά , σε αυτό το λειτούργημα και δεν υπάρχει τελειότητα επίσης μαζί με τη τελεία. Ίσα ίσα μεγαλώνουν οι ανεπάρκειες σου, όσο μεγαλώνει η γνώση, αισθάνεσαι ότι σου λείπουν πολύ περισσότερα πράγματα. Όταν είσαι νέος έχεις την ορμή και πολλές φορές τα παιδιά προτείνουν πράγματα λόγω άγνοιας έχοντας και μια φόρα, εγώ λόγω γνώσης ή κάποιων χρόνων γνώσης λέω: «τι είναι αυτό»,« γιατί να το κάνω»; «και πως το κάνω;» Μπαίνει και αυτό το φίλτρο.

Διδάσκετε 17 χρόνια σε δραματική σχολή. Τι σας δένει τόσο πολύ με τη διδασκαλία;
Η διδαχή είναι μεγάλη κουβέντα. Εγώ μεταφέρω πράγματα που μου έχουν συμβεί , τις αναμνήσεις μου τις εμπειρίες μου, κυρίως αυτό και περισσότερο παίρνω από τα παιδιά παρά δίνω. Παίρνω πάρα πολλά πράγματα. Επειδή είμαι απ’εξω και είμαι παρατηρητής καταλαβαίνω πολλά περισσότερα πράγματα για το λόγο για την εκφορά. Αλλά δεν γίνεται αν δεν αγαπάς τα παιδιά με ουσία δεν έχει σημασία αν μαλώνουμε , αν διαπληκτιζόμαστε αν νευριάζω στην ουσία νιώθω και χαρά και περηφάνια όταν γίνεται κάτι , όχι ότι έχει συμβεί από μένα από εκείνα έχει συμβεί και μου αρέσει φοβερά αυτό. Αλλά κατά καιρούς όταν νιώθω ανεπαρκής, αποσύρομαι. Το κάνω αυτό, σε αυτά τα χρόνια είχα και αποχές. Δύο-τρία χρόνια, γιατί αισθανόμουν ότι δε μπορούσα.

Και τα παιδιά σας έχουν μια ιδιαίτερη αγάπη , ιδιαίτερη αδυναμία.
Μ’αρεσει πολύ αυτό . Η σχέση φαίνεται. Δε μπορεί να γίνει με όλους αυτό, αλλά εγώ προσπαθώ να είναι άγραφα χαρτιά όλα τα παιδιά , προσπαθώ να τα αντιμετωπίζω όλα το ίδιο και τα επιμελή και τα μη επιμελή παιδιά που για μένα είναι μαθητεία αυτό. Πρέπει να έρχονται να προσέχουν και να έχουν πρόοδο. Αυτό με ευχαριστεί εμένα πάρα πολύ, αλλά στο τέλος πραγματικά μας μένει μια πάρα πολύ ωραία γεύση, έτσι έχω δει με τα χρόνια και εύχομαι να συνεχιστεί.

Πολλοί συνάδελφοι σας στρέφονται στην πολιτική. Εσείς θα ασχολιόσασταν ποτέ με αυτή;
Όχι, είμαι πολιτικό ον με την έννοια του τι συμβαίνει γύρω μου, να μιλάω , να λέω τη γνώμη μου αν μου ζητηθεί αλλά όχι να ανακατευθώ ενεργά, δε το θέλω . Δεν κατηγορώ όποιον το κάνει , μακάρι όποιος το κάνει λόγω της αναγνωρισιμότητας , αφού ξεκινάνε με ένα επίπεδο με την αναγνωρισιμότητα να την εκμεταλλευτούν , πρέπει μετά να πάνε δέκα βήματα παραπάνω από τους άλλους , να έχουν ένα ήθος , να είναι σωστοί γιατί τη ψήφο τη θεωρώ ιερό πράγμα, για να στη δίνει ο κόσμος πρέπει και συ να φανείς αντάξιος. Εύχομαι οι συνάδελφοι οι οποίοι έχουν βάλει υποψηφιότητα να φανούν αντάξιοι αυτής της ψήφου.

Κριτής σε κάποιο τηλεοπτικό σόου θα δεχόσασταν να γίνετε;
Όχι, γιατί έχω πιο πολύ άγχος εγώ. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα. Αλλά ποτέ μη λες ποτέ. Δε θα μπορούσα για αυτό το λόγο. Δε θα αισθανόμουν πολύ άνετα, έχω περισσότερο άγχος από τα παιδιά. Δηλαδή στις εξετάσεις των παιδιών εγώ θέλω να πεθάνω.

Θα μας πείτε λίγα λόγια για τη νέα παράσταση που θα ανεβάσετε την ερχόμενη σεζόν τη « Γηραιά Κυρία»;
Δε ξέρω τι θα συμβεί, έχω αγωνία, δημιουργική αγωνία. Τον Αλέξανδρο τον Ξέρω χρόνια , υπήρξε μαθητής μου, έχουμε δουλέψει μαζί, έχω παρακολουθήσει δουλειές του, βρίσκω ότι έχει πάρα πολλές ιδέες, είναι πολύ δημιουργικό παιδί και για αυτό το λόγο το δέχτηκα με χαρά. Το τι θα κάνουμε δε το ξέρω, εύχομαι τα μυαλά μας να συναντηθούν και να κάνουν κάτι πολύ καλό. Το εύχομαι και το ελπίζω. Όσο αφορά το καλοκαίρι έχουμε την «Annie» η οποία θα πάει σε κάποιες πόλεις όχι με αυτά τα σκηνικά θα βρούμε έναν τρόπο. Επίσης από Σεπτέμβρη- Οκτώβρη θα ξανά παιχτεί στον Ελληνικό κόσμο.