“ΕΠΕΛΕΞΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ”

Η ανερχόμενη ηθοποιός Μάρθα Λαμπίρη-Φεντόρουφ μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για την υποκριτική, τον πρώτο της θεατρικό ρόλο στο έργο «Lacrimosa ή το απέπρωτο» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γιαμλόγλου στο θέατρο “Θησείον” , το κείμενο , τις εναλλαγές των ρόλων , τη σχέση μεταξύ των δύο ηρώων και τη σημασία της  έργου.

Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με την υποκριτική;
Από μικρή ήθελα να γίνω τα πάντα, ήθελα να δω μέσα από τα μάτια όλων, να μιλήσω με όλων τις φωνές. Eπέλεξα συνειδητά το μονοπάτι της υποκριτικής όταν ήμουν στο Λύκειο. Εκεί μπήκα στη θεατρική ομάδα του σχολείου, την οποία είχε αναλάβει η αγαπημένη μου δασκάλα κυρία  Αγγελάκη· ένας φωτεινός παντογνώστης θεάτρου. Σε κάθε μας πρόβα, συνειδητοποιούσα πως αυτό ήταν που ήθελα να κάνω.

Πως προέκυψε το ανέβασμα αυτής της παράστασης;
Το «Lacrimosa ή το απέπρωτο» είναι η πρώτη μου θεατρική δουλειά.       Είχα την τύχη εμέσως μετά την αποφοίτησή μου να συναντηθώ και να συνεργαστώ με ανθρώπους γεμάτους όρεξη και αγάπη για το θέατρο. Ο σκηνοθέτης μας, Δημήτρης Γιαμλόγλου, ήρθε σε επαφή  μαζί μου μέσω ενός casting director. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ένα ταξίδι στο άγνωστο, στους αλλεπάλληλους γρίφους του Τριαρίδη με ατέλειωτη δουλειά και σίγουρα άλλη τόση πίστη.

Είναι μία παράσταση φαντασίας ή έχει και αληθινά στοιχεία;
Αφετηρία όλων είναι το διήγημα του Θανάση Τριαρίδη «η Lacrimosa » από το ανέκδοτο δεύτερο βιβλίο των Χλωρών Διαμαντιών. Από εκεί ξεκίνησε να ξετυλίγεται το νήμα του απέπρωτου και να τυλίγει έναν έναν τους ήρωές   του, όποιοι κι αν αποφασίσουν να είναι αυτοί.

Γίνονται συνεχείς εναλλαγές στους ρόλους. Ποια η σημασία τους;
Κάθε χαρακτήρας έχει διαφορετικές σκοπιμότητες από κάθε μετάβαση σε κάποιον άλλο ρόλο. Ένα γενικό πλαίσιο που μπορεί να περιλαμβάνει   και τους δύο χαρακτήρες, είναι η προσπάθεια εξερεύνησης και κατά συνέπεια υπέρβασης των ορίων του καθενός. Τα δύο αυτά εικοσιδιάχρονα παιδιά, γίνονται όλη η οικογένεια ταυτόχρονα, ρισκάρουν και ταξιδεύουν στο χρόνο και σίγουρα, μόνο τους ζητούμενο μέσα από αυτό το δαιδαλώδες κηνυγητό ανάμεσα σε ατέρμονες σχισμές του χρόνου, είναι το απάγκιο   λίγης ατόφιας αγάπης.

Η σχέση ανάμεσα στα δύο αδέρφια κατά πόσο ταυτίζεται με αυτή των γονέων;
Όσον αφορά τη σχέση αδελφών και τη σχέση γονέων, καταλύτης είναι και πάλι η αγάπη· αυτή είναι και κινητήριος δύναμη αλλά και ο σκοπός για οτιδήποτε. Είναι η αρχή και το τέλος κάθε πράξης και απόφασης. Συνεπώς, η «αδελφή» Ρ, προκειμένου να πράξει το ορθό για τον «αδελφό» της Κ θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της· θα κάνει ακόμη και ό,τι δεν περνάει, θα διατελέσει ακόμη και το απέπρωτο.

Τι θέλει να τονίσει η παράσταση αυτή κατά τη γνώμη σου;
Αγάπη. Πίστη. Οικογένεια. Ενοχές. Ξανά αγάπη.

Δύο αδέρφια υποδύονται τους γονείς τους και εν συνεχεία οι γονείς να υποδύονται τα παιδιά. Που οδηγεί αυτό αυτό το παιχνίδι ρόλων ;
Αυτό το παιχνίδι ρόλων μοιάζει σαν να ξεκίνησαν δύο άνθρωποι ένα ταξίδι, πιασμένοι χέρι-χέρι, με αφετηρία τον τόπο «χ» και να κατέληξαν ο ένας στον χωροχρόνο «ψ» κι ο άλλος στον χωροχρόνο «ζ». Το όμορφο εδώ είναι πως δεν υπάρχει λάθος και σωστό· ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί και να πιστέψει τη δική του αλήθεια. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και πιθανά.

Το γεγονός ότι δεν αναφέρονται τα ονόματα των πρωταγωνιστών καθόλη τη διάρκεια της παράστασης τι σημαίνει;
Το ότι καθόλη τη διάρκεια της παράστασης δεν αναφέρονται ονόματα είναι ένα ανεκτίμητο και ιδιοφυές δώρο του συγγραφέα στο θεατή. Χάρη σε αυτήν την ιδιαιτερότητα, ο θεατής έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα στα τινά που έχουν πέσει σα σβώλοι στο τραπέζι, γιατί κατά τη διάρκεια του έργου μπαίνει υποσυνείδητα σε ένα ποτάμι στο οποίο ο ήχος ενός μόνο ονόματος θα λειτουργούσε σα φράχτης. Σαν ξαφνικά να σου τραβούν το μαγικό χαλί κάτω από τα πόδια.

Ποια η αλληγορία που δημιουργείται στο ρόλο της γυναίκας με την οικογένεια;
Η γοητεία του έργου είναι ότι αφήνει τον καθένα ξεχωριστά να δημιουργήσει τις δικές του αναλογίες και αλληγορίες σχετικά με αυτά που συμβαίνουν και πέρα από τα όσα ερμηνεύουμε εμείς· τίποτα δεν είναι απόλυτο, τα όρια εξαλήφθηκαν και η κάθε εκδοχή που μπορεί να γεννηθεί   σε κάποιον είναι αποδεκτή και κατά πολύ πιθανή.

Υπάρχει κάτι που να σε ελκύει ή να ξεχωρίζεις στο εργο;
Βρίσκω αξιοθαύμαστο στο έργο του Θανάση το πώς εξελίσσεται (και πώς καταλήγει) η συνύπαρξη δύο εκ διαμέτρου αντίθετων χαρακτήρων, όπως   και το γεγονός της πολλαπλής ταυτόχρονης πραγματικότητας και των ανεξαντλητων και ισοδύναμων ενδεχομένων της μίας και μοναδικής χρονικής στιγμής.