“Προτιμώ τους ρόλους που με κάνουν να βλέπω πόσο εκτεταμένα όρια έχω”
Η ηθοποιός Αλίκη Ζαχαροπούλου μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για την θεατρική παράσταση “Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια” σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια στο Θέατρο “Βέμπο“, τον ρόλο της, την αγάπη και την ανταπόκριση του κόσμου της παράστασης, το μυθιστόρημα του Στρατή Μυριβήλη και την μεταφορά του στο θέατρο, την τηλεόραση και τους επόμενους της στόχους.
Σε βλέπουμε στην φετινή επιτυχημένη θεατρική παράσταση «Η Δασκάλα με τα Χρυσά μάτια» στο θέατρο «Βέμπο». Πως προέκυψε η συνεργασία αυτή;
Η συνεργασία μου με τον Πέτρο Ζούλια, τον σκηνοθέτη της παράστασης προέκυψε απλά και κύλησε υπέροχα. Του είχα εκφράσει στο παρελθόν την επιθυμία μου να συνεργαστούμε και να που ήρθε η στιγμή να γίνει πραγματικότητα. Έγινε λοιπόν και αισθάνομαι μεγάλη χαρά που είμαι μέρος ενός υπέροχου συνόλου, το οποίο έχει τον ίδιο στόχο: Να συγκινήσει και να γοητεύσει τους θεατές. Το ταξίδι στη χώρα του Μυριβήλη είναι μαγικό.
Ποιος ο δικός σου ρόλος;
Ο δικός μου ρόλος στην παράσταση είναι η Λουλού, η κόρη του δημάρχου. Ένα κορίτσι εξωστρεφές, ευσυγκίνητο κι έτοιμο να παραδοθεί σ’ ένα έρωτα που απ’ ό,τι δείχνει δεν έχει φτερά!
Ο κόσμος αγκάλιασε την παράσταση από τις πρώτες κιόλας παραστάσεις. Τι σημαίνει αυτό για σας;
Η αποδοχή είναι πάντα το ζητούμενο. Όταν συμβαίνει αυτό και εισπράττεις την αγκαλιά και την ικανοποίηση του κοινού, δεν έχεις παρά να το χαρείς και να το απολαύσεις.
Το γεγονός ότι ο κόσμος γνωρίζει το έργο μέσα από το αριστουργηματικό βιβλίο στου Στρατού Μυριβήλη. Πως σας επηρέασε;
Μόνο θετικά μπορεί να επηρεάσει και εμάς που δουλεύουμε πάνω σ’ έναν τέτοιο καμβά γεμάτο αποχρώσεις από την ψυχή του συγγραφέα, αλλά και τον κόσμο που έρχεται να το δει. Είτε έχει διαβάσει το μυθιστόρημα, είτε όχι. Το να προσπαθείς να βαδίσεις σε μονοπάτια που κινήθηκε ο Στράτης Μυριβήλης δεν είναι εύκολο, ούτε λίγο, θεωρώ όμως ότι αυτό το έκανε με μεγάλο σεβασμό κι αγάπη ο Πέτρος Ζούλιας, ο οποίος έκανε και τη θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος.
Υπάρχει ο φόβος της σύγκρισης του κειμένου και της παρουσίασης του ανεβάσματος με αυτόν του μυθιστορήματος;
Στο θέατρο όλα γίνονται πιο συμπυκνωμένα, πιο μεστά, πιο δυνατά. Είναι σαν να γεννιούνται όλα εκείνη τη στιγμή, μα και να πεθαίνουν. Είναι σαν τον έρωτα που ξεχειλίζει και δεν μπορείς να τον συγκρατήσεις από πουθενά. Ενώ όταν διαβάζεις ένα βιβλίο έχεις τον χρόνο να ταξιδέψεις όπου θέλεις, να κάνεις τις εικόνες όπως ποθείς, να απλωθείς όπως ένα παιδί σε μια αλάνα, απαιτείται όμως χρόνος για να μεγαλώσει μέσα σου. Aς πούμε λοιπόν ότι είναι σαν την αγάπη! Άρα όχι σας απαντώ, κανένας φόβος για σύγκριση. Ο κόσμος έρχεται και ξέρει ότι θα δει μια παράσταση φτιαγμένη με σεβασμό και αλήθειες. Δεν έρχεται να συγκρίνει. Αυτό θα ήταν λάθος.
Είναι σημαντικό κατά τη γνώμη σου να μεταφέρονται τέτοιου είδους έργα στο θέατρο;
Σημαντικό είναι οτιδήποτε μπορεί να βγάλει μια κραυγή από μέσα του και να ακουστεί στα πέρατα του κόσμου. Ο μυθιστοριογράφος τριών πολέμων, όπως τον χαρακτηρίζουν, είχε πολλά να μας πει μέσα από το έργο του. Φυσικά, χρειάζεται να μεταφέρονται τέτοια έργα στο θέατρο, όμως χρειάζονται μάτια και αυτιά που διψούν να ανακαλύψουν νέους κόσμους. Κι ευτυχώς, το λέω με μεγάλο ενθουσιασμό, νιώθω πως υπάρχουν ανήσυχοι άνθρωποι.
Έχεις προτίμηση σε κάποιο είδος ρόλου;
Ναι, προτιμώ εκείνους τους ρόλους που με κάνουν να βλέπω πόσο εκτεταμένα όρια έχω. Τους ακραίους συναισθηματικά. Και στη ζωή το ίδιο θέλω να κάνω! Όπως έγραψε κάποτε και ο Μίλτος Σαχτούρης σ’ ένα απ’ τα ποιήματά του: “Ας μην το κρύβουμε, διψάμε για ουρανό “! Έτσι ακριβώς λοιπόν. Ρόλους που διψούν για ζωή…
Με τι κριτήριο επιλέγεις την κάθε σου συνεργασία;
Θέλω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που εκτιμώ για την ανθρώπινη υπόστασή τους και μετά για την καλλιτεχνική. Δε μου λέει απολύτως τίποτα ένας άξεστος, αγενής, σκληροτράχηλος άνθρωπος όσο σπουδαίος καλλιτέχνης κι αν αισθάνεται.
Τηλεοπτικά σε έχουμε δει σε επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές. Είναι στα θέλω σου η τηλεόραση γενικότερα;
Δεν έχουμε πάντα την πολυτέλεια επιλογής, ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Τουλάχιστον εγώ δεν ανήκω στην κατηγορία που τα είχε όλα λυμένα κι έκανε το χόμπι της στο θέατρο. Η υποκριτική είναι η αγάπη μου η μεγάλη αλλά είναι και η δουλειά από την οποία ζω. Και ένας Θεός ξέρει πώς έχουμε επιβιώσει πολλοί από εμάς. Ασφαλώς και είναι στα θέλω μου η τηλεόραση. Γίνονται αξιόλογες δουλειές. Ας μην είμαστε αφοριστικοί.
Ποιοι οι επόμενοι στόχοι σου για τη συνέχεια;
Να πάω ένα ταξίδι είναι ο επόμενος στόχος. Τα υπόλοιπα ακόμα δεν μπορώ να σας τα ανακοινώσω. Γιατί αν σας τα ανακοινώσω και δε συμβούν, θα λυπηθώ διπλά.
