Οι παραστάσεις που σπάνε ταμεία φέτος στην Αθήνα
Κάνουν έντονη αίσθηση, συγκινούν, προκαλούν προβληματισμό, συζητήσεις και αρκετά χειροκροτήματα
Γι’ άλλη μία χρονιά, οι δημιουργοί προσφέρουν στο θεατρόφιλο κοινό πληθώρα παραστάσεων, με κάποιες από αυτές να κάνουν μεγάλη επιτυχία και να δημιουργούν τεράστιες ουρές στα ταμεία τους.
Αδιαμφισβήτητα, µία από τις πιο πετυχηµένες παραστάσεις της φετινής σεζόν είναι το αριστουργηµατικό έργο του Ευγένιου Ιονέσκο «Ο ρινόκερος», που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας, µε πρωταγωνιστή τον Αρη Σερβετάλη, στο θέατρο «Κιβωτός». Ενα έργο που αντιτίθεται σε κάθε µαζική υστερία, σε κάθε επιδηµία που καλύπτεται κάτω από τον µανδύα της λογικής και των ιδεών. «Η παράσταση έχει σαν τόπο το κοντινό µέλλον. Οι άνθρωποι κυριαρχούνται από έναν νέο τρόπο επικοινωνίας και τις οθόνες των κινητών και της µη διαπροσωπικής επαφής. Επικοινωνούν µόνο µέσα από µηνύµατα, σχέδια, φωτογραφίες και δηµιουργούν µια νέα έννοια ύπαρξης. Σταδιακά αυτό καταστρέφεται, µειώνεται, δεν υπάρχει και στο τέλος µένει ένας άνθρωπος µόνος που ξαναβρίσκει τον πυρήνα του, πηγαίνουµε από την υπεροψία του “κατέχω τα πάντα” στο “δεν έχω τίποτα παρά µόνο την αγωνία της ύπαρξής µου”» περιγράφει ο Γιάννης Κακλέας στο «Εθνος της Κυριακής».
Ακόμα μία επιτυχία της σεζόν είναι το έργο της Μιµής Ντενίση «Κι από Σµύρνη… Σαλονίκη» που παρουσιάζεται στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισµού «Ελληνικός Κόσµος» και αποτελεί συνέχεια του «Σµύρνη µου αγαπηµένη». «Ηταν απαίτηση του κόσµου να γράψω τη συνέχεια. Ολοι µε ρωτούσαν τι έγιναν στη συνέχεια η Φιλιώ Μπαλτατζή και τα παιδιά της. Το έργο γράφτηκε έπειτα από ενδελεχή έρευνα σε ιστορικά κείµενα -ελληνικά και ξένα-, για να αποφευχθούν οι ανακρίβειες. Η πόλη της Θεσσαλονίκης επιλέχθηκε ως το ιδανικότερο σκηνικό για τη συνέχεια της ιστορίας, καθώς τότε ήταν ένα καζάνι που έβραζε» τονίζει η Μιµή Ντενίση.
Η μεγάλη επιτυχία της παράστασης «Αίας» οδηγεί τη µεταφορά της σε νέο θέατρο και σε περισσότερες µέρες παραστάσεων, ώστε να µπορέσει να ανταποκριθεί στη θερµή υποδοχή του κοινού. Ετσι, από τον Μάρτιο ο Γιώργος Νανούρης, ο Μιχάλης Σαράντης και ο Αποστόλης Χαντζαράς µετακοµίζουν στο θέατρο «Προσκήνιο». «Οταν ξεκινήσαµε να δουλεύουµε τον “Αίαντα”, σίγουρα δεν ελπίζαµε, αλλά ούτε και φανταζόµασταν την τόσο µεγάλη απήχηση που θα είχε τελικά η παράστασή µας. Η ανταπόκριση, ειδικά από νέους ανθρώπους, µας δίνει έξτρα χαρά. Η εποχή είναι άγρια και δύσκολη, το να ακούγεται ο λόγος του Σοφοκλή -µέσα από την εξαιρετική µετάφραση του Νίκου Α. Παναγιωτόπουλου- σε τόσο κόσµο που φεύγει συγκινηµένος από το θέατρο µας δίνει τη δύναµη να συνεχίζουµε και να προσπαθούµε σε πείσµα των καιρών που ζητά περισσότερο την ευκολία και το γρήγορο» υπογραµµίζουν οι συντελεστές της παράστασης.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης υπογράφει και σκηνοθετεί την πρώτη του θεατρική κωµωδία στο θέατρο «Ηβη» µε τίτλο «Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του». «Νοµίζω πως ο λόγος της επιτυχίας της παράστασής µας είναι η πληθώρα συναισθηµάτων που προκαλεί στο κοινό της. Ούτως ή άλλως είχε σκοπό εξαρχής να σε κάνει να γελάσεις, να ταυτιστείς, να αναρωτηθείς και νιώθω ότι τα πετυχαίνει όλα αυτά, προσφέροντας στον θεατή µια πλούσια συναισθηµατική εµπειρία. Και φυσικά για να πετύχουµε όλα αυτά έπρεπε να δουλέψουµε ως οµάδα και αυτό έγινε. Η ατµόσφαιρα που έχουν δηµιουργήσει τα παιδιά είναι πραγµατικά απόλαυση να τη ζεις αλλά και να είσαι µέρος της. Κάθε βράδυ, µε απίστευτο κέφι, µε µέτρο, µε συνέπεια σε αυτό που όλοι µαζί χτίσαµε, λέµε µια ιστορία ανθρώπινη, αληθινή, αστεία, και ο κόσµος απολαµβάνει αυτή την ιστορία, γελάει µε τα αστεία και τα απρόοπτα, συγκινείται µε τους προβληµατισµούς των ηρώων και πιστεύω πως την παίρνει µαζί του και τη συζητά και µετά το τέλος της» σηµειώνει ο Γιώργος Καπουτζίδης.
Για ένατη θεατρική σεζόν στο ίδιο θέατρο παρουσιάζεται η πολυαγαπηµένη ψυχοθεραπευτική κωµωδία «Toc Toc» του Γάλλου συγγραφέα Laurent Baffie. Ενα έργο για το πώς η αναµονή στο σαλόνι ενός γιατρού µπορεί να καταλήξει σε οµαδική ψυχοθεραπεία µε πολλές ανατροπές. «Είναι ένα έργο που µε έχει σηµαδέψει και νιώθω µεγάλη χαρά που συµµετέχω σε αυτό. Είναι τόσο διεισδυτικό το θέµα του, που αν ανατρέξω στο πρόσφατο αλλά και το µακρινό παρελθόν δεν βρίσκω άλλο έργο µε τέτοια διείσδυση. Και το λέω αυτό γιατί οι ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές είναι κάτι που λίγο ή πολύ όλοι έχουµε. Ολοι οι χαρακτήρες της παράστασης είναι ιδιαίτεροι, ενδιαφέροντες και ο θεατής θα βρει σίγουρα κοινά στοιχεία και θα ταυτιστεί µε κάποιον από αυτούς» τονίζει ο Κώστας Σπυρόπουλος για την παράσταση που σκηνοθετεί και στην οποία πρωταγωνιστεί.
Το «Masterclass» ανέβηκε στο θέατρο «Χορν» στην Αθήνα το 2018 και έπειτα από συνεχή sold out συνεχίζει για δεύτερη χρονιά την επιτυχηµένη πορεία του. Το έργο του Αµερικανού συγγραφέα Terrence McNally βασίζεται στο διάσηµο σεµινάριο όπου δίδαξε η Μαρία Κάλλας στη Μουσική Σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Μια παράσταση που µιλά για τη µοναξιά, τον έρωτα, την τέχνη, για τις παράπλευρες απώλειες στις ζωές των ανθρώπων που θέτουν και πετυχαίνουν υψηλούς στόχους. Η Μαρία Ναυπλιώτου επιτρέπει στο κοινό να πάρει δόσεις από όλη την γκάµα του βασάνου και της µέθης, στοιχεία που σκιαγραφούν την προσωπικότητα της Κάλλας, άρρηκτα συνδεδεµένα µε τη ζωή της και την κατάληξή της. Παράλληλα, η σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου δίνει χώρο και δηµιουργεί τις τέλειες συνθήκες για αυτήν τη σπουδαία ερµηνεία της ηθοποιού.
Η πολυβραβευμένη κωµωδία του Φρανσίς Βεµπέρ, «Το δείπνο ηλιθίων», η sold out παράσταση των τελευταίων ετών, συνεχίζεται µε επιτυχία για τέταρτη χρονιά στο Θέατρο Κάππα. «Η αλήθεια είναι ότι την επιτυχία ή την αποτυχία µιας παράστασης µόνο εκ των υστέρων µπορείς να την ερµηνεύσεις. Λίγο πριν από την πρεµιέρα η αγωνία και το άγχος χτυπάνε κόκκινο και µπαίνει επιτέλους ο κόσµος που είτε λέει “Ωσαννά” είτε “Σταύρωσον”» αναφέρει χαριτολογώντας ο Σπύρος Παπαδόπουλος και προσθέτει: «Οσον αφορά τη σκηνοθετική µατιά, δεν είδα τον ήρωα σαν έναν βλάκα που κάνει αστεία για να γελάµε. Είναι ένας άνθρωπος που αφίσταται λίγο της πραγµατικότητας. Θεωρώ ότι ο ίδιος ο συγγραφέας µού επέτρεψε να σχολιάσω αυτό που συµβαίνει σε όλους µας σχεδόν και είναι καθεστώς στην καθηµερινή συµπεριφορά µας. Να κρεµάµε ταµπέλες. Επίσης, ένα άλλο χαρακτηριστικό της παράστασης είναι ότι δεν παίζουµε κωµωδία. Είναι αξίωµα για µένα ότι -και για πολλούς άλλους ευτυχώς- όσο αστείος και να είναι ο ρόλος, ο ηθοποιός πρέπει να είναι πάσχον πρόσωπο».
Η Νένα Μεντή και ο Πέτρος Ζούλιας, µετά την «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» και τις «Γυναίκες του Παπαδιαµάντη», µε έναν θίασο δέκα ταλαντούχων ηθοποιών, συναντούν επί σκηνής τη «Μαρίκα» στο θέατρο «Χώρα». Η παράσταση είναι εµπνευσµένη από τη µυθιστορηµατική ζωή και το έργο της Μαρίκας Κοτοπούλη, µιας αµφιλεγόµενης γυναίκας, που κατάφερε να αφήσει ανεξίτηλα το στίγµα της στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας. «Αυτό που έχει ενδιαφέρον για τον κόσµο είναι το πρόσωπο. Αν και η Κοτοπούλη είναι µια πολύ ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου, ο περισσότερος κόσµος δεν γνωρίζει σχεδόν τίποτα για εκείνη. Ηταν µια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα στον χώρο – όχι µόνο τον θεατρικό αλλά και τον κοινωνικό, και τον πολιτικό. Είχε πολύ µεγάλη παρουσία στη ζωή του τόπου. Αντιδρά στη στασιµότητα, στον συµβιβασµό, στην αποδοχή µιας µονότονης και ισοπεδωτικής πραγµατικότητας. Ετσι, λοιπόν, ο κόσµος µέσα από την παράσταση έχει την ευκαιρία να µάθει κάποια κοµµάτια από τη ζωή της» επισηµαίνει η Νένα Μεντή.
ΠΗΓΗ: ETHNOS.GR
