“Μου αρέσει να δημιουργώ ιστορίες με την φαντασία μου που ζωντανεύουν μέσα από τον χορό.”
Η ταλαντούχα ηθοποιός και χορεύτρια Μαργαρίτα Βαρλάμου μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για τον χορό, το θέατρο , την μέχρι τώρα πορεία της στο χώρος της τέχνης, παράσταση “Ο Μονόκερος, οι Μάγισσες κι η μόνη Αλήθεια“, τους μαθητές της και τα επόμενα σχέδια της!
Το επάγγελμα των γονιών σας ήταν ένας παράγοντας που σας ώθησε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με το χορό και την υποκριτική;
Οι γονείς μου ήταν χορευτές και με την ομάδα τους ταξίδευαν σε όλο τον κόσμο. Ταξιδεύοντας μαζί τους κι εγώ και βίωνα διαρκείς εναλλαγές τόπων, εικόνων και μουσικών ακουσμάτων. Νέοι χώροι, διαφορετικά σχολεία και διαφορετικές γλώσσες, με κοινό παράγοντα πάντα τον χορό και το θέατρο. Ποτέ δεν σκέφτηκα να ασχοληθώ με κάτι διαφορετικό.
Η υποκριτική πότε μπήκε στη ζωή σας;
Κάποια χρόνια αργότερα, όταν επισκέφθηκα τον πατέρα μου στις ΗΠΑ και αποφάσισα να μείνω για να συνεχίσω τις σπουδές μου στο μουσικό θέατρο. Εκεί πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με την υποκριτική, την τέχνη του να αντιμετωπίζεις στην σκηνή, με ειλικρίνεια και αμεσότητα, οποιαδήποτε φανταστική συνθήκη.
Έχετε πρωταγωνιστήσει σε πολλές και ποικίλες τηλεοπτικές σειρές. Τι θα λέγατε ότι έχετε αποκομίσει από την τηλεόραση;
Η τηλεόραση, την εποχή που συμμετείχα σε κάποια σήριαλ, μου προσέφερε οικονομική άνεση και αναγνωρισημότητα. Σε επίπεδο υποκριτικής διαδικασίας, έμαθα να είμαι ταχύτερη στην εκμάθηση, να ελέγχω περισσότερο την σωματική κίνηση και τα εκφραστικά μέσα, να διατηρώ
την εσωτερική ένταση και καλλιέργησα την υπομονή μου στα πολύωρα γυρίσματα.
Ο συνδυασμός του χορού, της υποκριτικής και της μουσικής είναι κάτι το οποίο επιδιώκετε στη δουλειά σας;
Οι παραστάσεις που παρουσιάζω με τις μαθήτριες και τους μαθητές της σχολής, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως “θεατρικές παραστάσεις χορού”. Μου αρέσει να δημιουργώ ιστορίες με την φαντασία μου που ζωντανεύουν μέσα από τον χορό.
Μετά την επιτυχημένη παράσταση “4 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα” ετοιμάζετε μία νέα δουλειά “Ο Μονόκερος, οι Μάγισσες κι η μόνη Αλήθεια”. Μία δική σας σύλληψη αλλά και σκηνοθεσία. Ποια η πηγή έμπνευσης αυτού του έργου;
Η παράσταση “4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα” του Τζέιμς Φριτς, στην οποία έπαιζα τον χειμώνα σε σκηνοθεσία των Νικορέστη Χανιωτάκη και Γεράσιμου Σκαφίδα, είχε εξαιρετική αποδοχή και θα επαναληφθεί από το φθινόπωρο τα Δευτερότριτα στο θέατρο Olvio. Η παράσταση “Ο Μονόκερος, οι Μάγισσες κι η μόνη αλήθεια” που παρουσιάζω με τις μαθήτριες και τους μαθητές της σχολής μου είχε ως πηγή έμπνευσης τον Αλέξανδρο Πέρρο, τον ηθοποιό και χορευτή.
Τι πραγματεύεται το κείμενο;
Στην παράσταση μας συγκρούονται δύο κόσμοι που εκ πρώτης όψεως φαντάζουν εντελώς αντίθετοι, όπου ο ένας θέλει να επιβληθεί στον άλλον, στην πορεία όμως ανακαλύπτουν πως τελικώς υπάρχει η δυνατότητα της ειρηνικής συνύπαρξης.
Με τον Αλέξανδρο Πέρρο πως προέκυψε η συνεργασία;
Τον Αλέξανδρο Πέρρο τον γνώρισα προ διετίας στην παράσταση σωματικού θεάτρου της ομάδας Επιplay ” Οι Ακαταμάχητοι Λεβέντες”. Η σωματική του διάπλαση, το εντυπωσιακό ύψος του Αλέξανδρου, τα μακριά του άκρα, η υπέροχη κίνηση του και το ταλέντο του στον αυτοσχεδιασμό, στάθηκαν η αφορμή να δημιουργήσω ένα ολόκληρο παραμύθι αφού τον φαντάστηκα σαν έναν μυθικό Μονόκερο, σύμβολο δύναμης και προστάτη της Νεραϊδοχώρας.
Πως αισθάνεστε που στην παράσταση θα συμμετέχουν οι μαθήτριες και οι μαθητές σας από τη σχολή;
Η παράσταση της σχολής μας φέτος μα και κάθε διετία, είναι δομημένη για να συμμετέχουν όλες οι μαθήτριες και όλοι οι μαθητές. Είναι μία υπέροχη περιπέτεια για όλους μας. Από τα μωρά μας που είναι τεσσάρων ετών ως και τα μεγαλύτερα τμήματα των ενηλίκων, όλοι, με χαρά και ενθουσιασμό βουτάνε σε αυτήν την εμπειρία. Είναι μια διαδικασία που απαιτεί αφοσίωση, πολύωρες πρόβες, σωματική και πνευματική εγρήγορση. Έχουν την ευκαιρία να γνωριστούν μεταξύ τους, να συνεργαστούν, να ερμηνεύσουν ρόλους, να χορέψουν μαζί στη σκηνή -συχνά γονείς με τα παιδιά τους. Είναι μία γιορτή στην οποία συμμετέχουν όλοι από την πρώτη απόπειρα συνδυασμού βημάτων έως το τελευταίο χειροκρότημα και το σβήσιμο των φώτων.
Πως συνδέσατε το πραγματικό με το φανταστικό;
Οι ήρωες μας είναι μυθικά πρόσωπα με ανθρώπινα πάθη, όντα υπερφυσικά με μαγικές ιδιότητες. Ζουν σε βουνά, δάση, ρυάκια και πηγές, σε πύργους στοιχειωμένους, εκεί θα δούμε αυτές τις υπάρξεις να ζουν, να αγαπούν, να παίζουν και να παθιάζονται, να πληγώνονται και να διεκδικούν, να μισούν και να εκδικούνται, να προστατεύουν και καταστρέφουν. Στήνουν τους χορούς τους και φέρνουν φως και χαρά κι άλλοτε οδηγούν θύελλες, καταιγίδες και φόβο.
Τι θα λέγατε στον κόσμο για να δει την παράσταση σας;
Θα σας απαντήσω με έναν μικρό πρόλογο που έγραψα στο πρόγραμμα της παράστασης:
“Οι λέξεις συχνά δεν αρκούν.
Τότε είναι απαραίτητα τα χρώματα.
Τα σώματα και τα σχήματα που δημιουργούν.
Οι νότες κι η συγκίνηση που γεννούν.
Η συγκίνηση.
Καλώς ορίσατε στο παραμύθι.
Ελάτε μαζί μας!”
Υπάρχουν νέα σχέδια για τη συνέχεια;
Υπάρχει μία συγκεκριμένη ιδέα για την επόμενη παραγωγή, έχω κάποιες εικόνες από μία συγκεκριμένη δεκαετία που με γοητεύει… όμως θα δρομολογηθεί όταν με το καλό κλείσει αυτός ο κύκλος, ο οποίος απαιτεί την απόλυτη προσήλωση μου.
