Λατρεύω να δημιουργώ ψευδαισθήσεις
Η Φανή Παλιούρα μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για την παρασταση “550” του Σταμάτη Πακάκη στην οποία πρωταγωνιστεί, το ρόλο της, τον σκοπό της παράστασης, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς , την καθημερινότητα και την παράσταση “ΑΛΑΣΚΑ” η οποία συνεχίζεται για 2η χρονιά στο θέατρο “Vault“
Ηθοποιός, ενδυματολόγος, σκηνογράφος. Ποιο από τα τρία σε αντιπροσωπεύει περισσότερο;
Το εξερευνήτρια. Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να μη βάζω ταμπέλες. Και τα τρία είναι κλάδοι που εξερευνώ με αγάπη και προσήλωση. Και τα τρία είναι επαγγέλματα ψευδαισθήσεων. Λατρεύω να δημιουργώ ψευδαισθήσεις. Είναι άλλωστε ένα μέσο που χρησιμοποιώ για τις δικές μου προσωπικές αποδράσεις που κατά καιρούς χρειάζομαι για να φορτίσω τις μπαταρίες μου. Δύσκολο και προκλητικό να μπορέσεις να διαβάσεις το κάτω κείμενο, ενός ρόλου, ενός χώρου, μιας κατάστασης. Με ιντριγκάρει το να μπορώ να μεταφέρω στο κοινό το μη προφανές, μια ¨παρατημένη¨ σανίδα που τελικά είναι ένα ψυχικό όριο, ένα γέλιο που τελικά είναι κλάμα, ένα ¨Τελειώσαμε¨ που τελικά είναι ¨Σ’αγαπώ¨.
Φέτος, θα βρίσκεσαι και στην παράσταση «550» του Σταμάτη Πακάκη στο «Faust». Πως προέκυψε η συνεργασία σου με τον Σταμάτη;
Νομίζω με τον Σταμάτη δε γνωριστήκαμε επίσημα ποτέ. Κάποιος μου είχε μιλήσει για εκείνον και κάποιος του είχε μιλήσει για εμένα και έτσι μια μέρα βρεθήκαμε κάπου και αρχίσαμε να μιλάμε σαν να γνωριζόμασταν πάντα. Βρήκαμε πολλά καλλιτεχνικά κοινά και έτσι συζητήθηκε μια κάποια συνεργασία. Για εμένα η επίσημη σφραγίδα μέσα μου έπεσε όταν είδα την προηγούμενη δουλειά του, πάλι στο θέατρο Faust , το «ΜΑΝΑ» όπου και ενθουσιάστηκα, για τον Σταμάτη, νομίζω όταν είδε το ρόλο μου στην «ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΕΝΟΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥ» την ίδια χρονιά στο θέατρο Vault. Έτσι ένα ανοιξιάτικο απόγευμα μου ήρθε ένα μήνυμα, που έλεγε: Φανή, μην κλείσεις τίποτα για Τετάρτες σου έχω γράψει ρολάρα.
Μια κοινωνική κωμωδία η οποία διαδραματίζεται σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς. Πως συνδέεται με την καθημερινότητα μας;
Μα είναι η καθημερινότητα μας. Ακόμα και να μην τα χρησιμοποιείς, συναναστρέφεσαι σίγουρα με κάποιον που θα φέρει τον αέρα λεωφορείο κάπου μέσα στην μέρα. Τα ΜΜΜ είναι η απόλυτη μικρογραφία της κοινωνίας μας. Μέσα σε ένα δρομολόγιο μπορούν να σου συμβούν τα πάντα. Να γνωρίσεις τον οποιοδήποτε. Είναι ένας χώρος που σε αναγκάζει, εκ των πραγμάτων, συχνά, να έχεις επαφή με αγνώστους. Όπως λέει και ο Σταμάτης στο «550», συχνά είμαστε σαν τα ζόμπι, απομονωμένοι στους εαυτούς μας και δεν παρατηρούμε τί γίνεται γύρω μας αλλά αν λίγο αρχίσεις πραγματικά να βλέπεις, τα ΜΜΜ μπορούν να σου προσφέρουν απίστευτο υλικό για σκέψη. Τώρα που το σκέφτομαι ελπίζω το επόμενο έργο να είναι μέσα σε ασανσέρ.
Ποια η δική σου σχέση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς;
Ομολογώ ότι τα χρησιμοποιώ συχνά. Λατρεύω το μετρό και την συνέπεια του. Εκνευρίζομαι με τις απεργίες, τους επαγγελματίες ζητιάνους και την γαϊδουριά προς τα ΑΜΕΑ. Για μένα τα ΜΜΜ είναι το ησυχαστήριο μου όταν θέλω να μάθω λόγια. Όλων των ηθοποιών νομίζω. Μας ξεχωρίζεις. Είμαστε αυτοί οι τρελοί που μιλάμε μόνοι μας κοιτάζοντας ένα χερούλι σε μια γωνία του συρμού. Του θυμώνουμε, το φλερτάρουμε, του γελάμε. Εγώ πλέον όταν κάνω λόγια είτε χρειάζομαι το κείμενο είτε όχι, πάντα το κρατάω μπροστά μου για να μειώσω όσο μπορώ τα περίεργα βλέμματα. Αγαπητοί μου συνεπιβάτες το κορίτσι δεν είναι κοινωνικά δυσλειτουργικό, είναι ηθοποιός. Ανοίγει την τσάντα, βγάζει ένα flyer, κλείνει την τσάντα, δίνει το flyer. Λύθηκε.
Ο ρόλος σου είναι η Ντέβορα. Ποια είναι αυτή η γυναίκα;
Άστα, βάλε καφέ να στα πω… Εσύ κ’ εγώ αναρωτιόμαστε το ίδιο. Την ψάχνω ακόμα την Ντέμπορα. Μου κρατάει μυστικά. Εκεί που την καταλαβαίνω εκεί μου κλείνει το μάτι τσαχπίνικα όπως της αρέσει και μου τα ανατρέπει όλα. Νομίζω η Ντέμπορα είναι ένα έξω καρδιά πλάσμα που έχει καταφέρει να περάσει μέσα από συμπληγάδες. Αλώβητη όχι, νικήτρια όμως ναι. Θέλει τόσο πολύ να ερωτευτεί, να δώσει, να ζήσει, που φτάνει στα όρια του γελοίου. Είναι ένα πολύχρωμο πόνυ και όχι μονόκερος που έχει βάλει σκοπό της ζωής της να τρέξει σε αγώνες με τα μονόχρωμα βαρβάτα άλογα. Και να σου πω, πιστεύω ότι θα τα καταφέρει. Είναι ένα πλάσμα που έχει τυλιχτεί με glitter και χαμόγελα για να κρύψει τις πληγές του. Κάποτε νόμιζα ότι είμαι αυτό το πλάσμα, η Ντέμπορα. Από εκείνη την περίοδο της ζωής μου αντλώ υλικό. Τελικά δεν είμαι. Στην αρχή τη σιχαινόμουν. Μετά άρχισα να τη ζηλεύω λίγο. Τώρα είμαι στη φάση των προβών που έχω αρχίσει και την αγαπώ. Έχει κάτι αφοπλιστικά υπερβολικό επάνω της ή το αντίστροφο;!.
Πολλές φορές μέσα από τις πιο κωμικές καταστάσεις μπορούμε να δούμε το μωσαϊκό της κοινωνίας μας. Το πιστεύεις;
Τον άνθρωπο νομίζω πραγματικά τον καταλαβαίνεις κάτω από δύσκολες συνθήκες. Όταν είμαστε χαλαροί όλοι καλοί είμαστε. Τα ακραία συναισθήματα φανερώνουν την πραγματικότητα. Το μεγάλο δράμα και η μεγάλη κωμωδία. Στον έρωτα και στο πένθος. Η αλήθεια μας βρίσκεται στις άκρες. Η μέση είναι για τους δειλούς και τους βολεμένους. Βέβαια αν καλοσκεφτείς τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης όλα θα έπρεπε να τα αντιμετωπίζουμε σαν κωμωδία.
Υπάρχει κάποιος στόχος ή ένα μήνυμα το οποίο θέλετε να περάσετε και να πετύχετε μέσα από αυτή την παράσταση;
Chill guys… everything is possible!!!! Ααα και δώστε τη θέση σας σε κάποιον που την έχει περισσότερο ανάγκη. Και δεν μιλάω για τα ΜΜΜ.
Άλλα σχέδια για το μέλλον ;
Προς το παρόν είμαι επικεντρωμένη στην πρεμιέρα του «550» και να μπορέσω να βγάλω το αποτέλεσμα που θέλει ο Σταμάτης. Αμέσως μετά τα Δευτερότριτα και για δεύτερη χρονιά θα συνεχίσουμε μια αγαπημένη μου παράσταση στο θέατρο Vault, την «ΑΛΑΣΚΑ» με την ομάδα Lorem Ipsum.
