“Επιδιώκω και κυνηγάω να κάνω διαφορετικά πράγματα”

Ο ηθοποιός Θανάσης Κουρλαμπάς μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους του στις φετινές θεατρικές παραστάσεις ” Ο Θάνατος του Ιβαν Ιλιτς” και “Οι 12 Ένορκοι” στις οποίες πρωταγωνιστεί. Την εναλλαγή των ρόλων από την κωμωδία στο δράμα, το θέατρο “Αλκμήνη” στο οποίο βρίσκεται τα τελευταία χρόνια, τους ρόλους τους οποίους ερμήνευσε στην τηλεόραση, το θέατρο κα την τηλεόραση γενικότερα και τα επόμενα σχέδια του.

Δεύτερη Χρονιά για την παράσταση «Ο Θάνατος του ΙΒΑΝ ΙΛΙΤΣ» Πως προέκυψε η συνεργασία σας με τον κ.Γαλίτη και το ανέβασμα αυτής της παράστασης;

Είναι πραγματική θεατρική ευτυχία να δουλεύεις με ανθρώπους όπως η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη -με την οποία έχω τη χαρά να συνεργάζομαι κάποια χρόνια τώρα έχοντας συμμετάσχει σε παραγωγές της όπως οι 12 ΈΝΟΡΚΟΙ, το AT HOME AT THE ZOO, την ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΆΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΊΑ- αλλά και τον Γιώργο τον Γαλίτη. Ειδικά σε ένα έργο όπως το δικό μας το οποίο ουσιαστικά αποτελεί ένα θεατρικό ντουέτο δηλαδή ένα έργο που πρέπει να βασιστείς απόλυτα στον άλλον, είναι πολύ σημαντικό ο ηθοποιός που θα είναι δίπλα σου να ταιριάξει πάρα πολύ με σένα και εσύ με αυτόν. Στην περίπτωση του Γιώργου έχουμε να κάνουμε με έναν καταπληκτικό ηθοποιό, πολυδιάστατο, πολυτάλαντο, ευφυή, αλλά πάνω από όλα με έναν εξαίρετο συνάδελφο και καταπληκτικό άνθρωπο. Αισθάνομαι τυχερός που ανταμώσαμε.

Το έργο βασίζεται σε αληθινό γεγονός. Είναι ένας λόγος που το κάνει πιο δυνατό και ενδιαφέρον;

Σίγουρα όταν ένα θεατρικό κείμενο έχει ρίζες στην αληθινή ζωή αυτό το καθιστά πιο ενδιαφέρον καθώς σε προσκαλεί θα λέγαμε να ανακαλύψεις και να αναπαράγεις στη θεατρική της διάσταση την οποία ρεαλιστική του βάση. Αλλά ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι αν κατορθώσεις να εξάγεις από τα η όποια αληθινά γεγονότα εκείνη τη ποιητική και θεατρική τους διάσταση που είναι χρήσιμη για τις ψυχές των ανθρώπων που θα έρθουν να το δουν στην μορφή μιας παράστασης.

Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο σας;

Το μεγάλο θεατρικό στοίχημα σε αυτή την παράσταση τόσο για την Κωνσταντίνα όσο και για μένα αλλά και για τον Γιώργο ήταν το γεγονός ότι έπρεπε να ερμηνεύσουμε οι δυό μας και τους 19 ρόλους και μάλιστα ως ένας άνθρωπος, με την έννοια ότι αντικαθιστούμε ο ένας τον άλλον στον ίδιο ρόλο μέσα σε δευτερόλεπτα. Από τον αφηγητή και τον ίδιο τον Ιβάν ίλιτς μέχρι τη σύζυγό του, την κόρη του, τον πιστό του υπηρέτη, τους δικαστές, γιατρούς, και γενικά ένα πλήθος από διαφορετικούς ρόλους μικρούς και μεγάλους. Συνεπώς δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για έναν ρόλο γιατί θα αδικήσει τους υπόλοιπους. Το σίγουρο είναι ότι αποτέλεσε και για τους δυο μας ένα σπουδαίο θεατρικό ταξίδι.

Στη σκηνή βλέπουμε τόσο το κωμικό όσο και το δραματικό κομμάτι. Πόσο δύσκολη είναι αυτή η συχνή εναλλαγή ρόλων για έναν ηθοποιό σε γρήγορα χρονικά διαστήματα;

Είναι αλήθεια πως στην συγκεκριμένη παράσταση η εναλλαγή ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους είναι καταιγιστική, αστραπιαία, πολλές φορές ακόμα και στη μέση της ίδιας της πρότασης. Εύκολο δεν είναι, όχι. Αλλά με τη σωστή προετοιμασία και με το απαραίτητο πάθος και την εξαιρετική συνεργασία όλα γίνονται μαγικά!

Μέσα από αυτό το έργο ο συγγραφέας επιχειρεί να μας δείξει αν ο άνθρωπος ζει όπως πρέπει να ζει. Υπάρχουν κατάλληλα «Πρέπει» και τρόποι για να γίνει αυτό πράξη κατά τη γνώμη σας;

Ο μοναδικός τρόπος με τον οποίον ο καθένας μας βιώνει το ταξίδι του στη ζωή είναι διάσπαρτος από τα “πρέπει” και τα “δεν πρέπει” που ο ίδιος τοποθετεί ως όρια αυτής της πορείας. Και τα διαμορφώνει αλλά και ανα-διαμορφώνει στην εξέλιξη αυτής ακριβώς της πορείας. Ενίοτε ξεφεύγει και τελείως από αυτά. Όλα είναι θέμα συγκυριών, βαθύτατων ανάγκών μας και προετοιμασίας η μη του καθενός μας. Το θέατρο και γενικά η τέχνη αυτό που κάνει είναι να σου συστήνει και άλλους κόσμους, άλλες πορείες έξω από τη δική σου για να έχεις τον πλούτο και την δυνατότητα-ευκαιρία να επιλέξεις.

Είναι στόχος της παράστασης να θέσει ερωτήματα και προβληματισμούς στον κάθε θεατή;

Είναι αυτοσκοπός θα λέγαμε! Μάλιστα όταν δεν καταφέρνει κάτι τέτοιο πατάει και με τα δύο της πόδια στην αποτυχία. Και δεν εννοώ την εισπρακτική αλλά την καλλιτεχνική. Τι κέρδος έχει άραγε ένας καλλιτέχνης αν γεμίσει μεν ένα θέατρο αλλά το κοινό όταν βγει και πάρει το ταξί ή το αυτοκίνητό του για να επιστρέψει σπίτι του δεν έχει να πει ή να σκεφτεί τίποτα για αυτό που μόλις είδε!

Στο θέατρο Αλκμήνη σας βλέπουμε σε αρκετές παραστάσεις τα τελευταία χρόνια. Πως είναι για έναν ηθοποιό να ερμηνεύει διαφορετικούς ρόλους στον ίδιο χώρο ;

Το συγκεκριμένο θέατρο αποτελεί τα τελευταία χρόνια θα έλεγα ένα θεατρικό σπίτι για πολλές παραγωγές, άρα και πολλά όνειρα! Σπίτι για πολλούς ηθοποιούς και συντελεστές- εργάτες του θεάτρου όπου με πολύ πάθος, μεράκι και αγάπη χτίζουν και παραδίδουν στο κοινό το όνειρο τους κάθε φορά. Ένα κοινό που όλο και περισσότερο πληθαίνει και αγκαλιάζει αυτά τα όνειρα. Δεν μπορεί λοιπόν παρά να είναι μεγάλη χαρά για έναν ηθοποιό να ερμηνεύει 2 και 3 ρόλους κάθε χρόνο -5 χρόνια τώρα πια για μένα- και να συμμετέχει σε αυτό το παράξενο θεατρικό “γαϊτανάκι”!

Είστε από τους ηθοποιούς τους οποίους παρακολουθούμε και σε κωμωδία αλλά και σε δράμα. Είναι στα θέλω σας να ερμηνεύετε διαφορετικά είδη ρόλων;

Αγαπώ τόσο πολύ τη δουλειά μου που επιδιώκω και κυνηγάω να κάνω διαφορετικά πράγματα. Είναι αυτό που σου δίνει τη δυνατότητα να εξελίσσεσαι διαρκώς και να μπαίνεις σε καινούργιους κόσμους με κάθε θεατρικό έργο που καταπιάνεσαι. Είτε αυτό είναι κωμωδία είτε δράμα. Όλα έχουν να σου προσφέρουν μόνο κέρδος.

Υπάρχει κάτι που να σας φοβίζει ή να σας αγχώνει στη δουλειά σας;

Είναι γεγονός πως η δουλειά μας είναι συνυφασμένη με το άγχος και την ανασφάλεια, τους φόβους για την επόμενη συνεργασία, την επόμενη δουλειά, τον επόμενο ρόλο, ακόμα ακόμα και για την ίδια την επιβίωση. Ειδικά αν έχεις οικογένεια και πολλές υποχρεώσεις. Αλλά από την άλλη, κατά έναν παράξενο τρόπο, αυτή είναι και η ομορφιά της. Όλη αυτή η κινητικότητα πολλές φορές σε αναζωογονεί! Σε εξοπλίζει με δύναμη και ενέργεια. Σε κάνει μαχητή. Είναι μεγάλο κέρδος, δεν είναι;!

Σας έχουμε απολαύσει σε αρκετές και επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές. Ήταν στις προτεραιότητες σας η τηλεόραση ή προέκυψε με την πάροδο του χρόνου και τις αντίστοιχες συνεργασίες;

Η πρώτη βάση της δουλειάς μου ήταν το θέατρο. Είχα τη χαρά να βρεθώ για πολλά χρόνια δίπλα στον σπουδαίο Σπύρο Ευαγγελάτο και στο Αμφιθέατρο, στον Βασίλη Νικολαΐδη, στην Αθανασία Καραγιαννοπούλου κλπ. Η τηλεόραση ακολούθησε,  προέκυψε λίγο αργότερα.  Από τα πρώτα μου σήριαλ ήταν το ΚΆΝΕΙΣ ΔΕΝ ΛΕΕΙ Σ ΑΓΑΠΏ του Αλέξανδρου Ρήγα, του οποίου του χρωστάω πολλά.

Πόσο σας βοήθησαν οι τηλεοπτικοί ρόλοι στη μέχρι τώρα πορεία σας στο χώρο της υποκριτικής;

Στην τηλεόραση χρωστάω πολλά. Όχι μόνο την χαρά να μπαίνεις κάθε βράδυ στα σπίτια τόσων ανθρώπων, αλλά και την αναγνωσιμότητα, την ευκαιρία να γνωριστώ και να συνεργαστώ με σπουδαίους συναδέλφους και γενικά συντελεστές και την συνάντηση με ωραίους ρόλους. Όμως το μεγαλύτερο κέρδος που αποκόμισα είναι η εξέλιξη των εκφραστικών μου μέσων. Οι τηλεοπτικοί μου ρόλοι μου πρόσθεσαν εφόδια στην ερμηνευτική μου προσέγγιση. Μου χάρισαν μια ρεαλιστικότερη βάση για όπου και όποτε την χρειαστώ, εμπλουτίζοντας την όποια θεατρική μου εργαλειοθήκη.

Ετοιμάζετε κάτι άλλο παράλληλα με αυτή τη θεατρική παράσταση;

Για μία ακόμη χρονιά έχω τη χαρά να συμμετέχω στους 12 ΕΝΌΡΚΟΥΣ, μία μεγάλη θεατρική επιτυχία των τελευταίων έξι ετών της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη και εκτός από το ΘΆΝΑΤΟ ΤΟΥ ΙΒΆΝ ΊΛΙΤΣ κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Αλκμήνη συμμετέχω στη ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΆΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΊΑ στο θέατρο Διάνα πάλι σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη στο ρόλο του Εμπενίζερ Σκρούτζ. Τέλος, συμμετέχω σε μία εξαιρετική τηλεοπτική δουλειά, τις ΆΓΡΙΕΣ ΜΈΛΙΣΣΕΣ του ΑΝΤ1