«ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΑ»
Ο καταξιωμένος και ταλαντούχος ηθοποιός Άγγελος Αντωνόπουλος μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για την παράσταση “Μάρξ στο Σόχο”, τη μέχρι τώρα πορεία του στο χώρο τις υποκριτικής, τον ελληνικό κινηματογράφο τις συνεργασίες του, τα νέα ανεβάσματα και τα νέα παιδιά.
Σας βλέπουμε σε μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη παράσταση «ο Μαρξ στο Σοχο» στο θέατρο Άλμα. Πως προέκυψε η επιλογή αυτού του ανεβάσματος;
Ο συγκεκριμένος μονόλογος έχει ξανά παιχτεί και μάλιστα πριν από 5 χρόνια ολοκληρώθηκε μια περίοδος όπου η παράσταση παίχτηκε 5 σεζόν. Φέτος συμπληρώνονται τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ. Είναι καθαρά επετειακή η επιλογή. Βλέπω όμως ότι δικαιώθηκα από αυτήν καθώς ο κόσμος τιμάει αυτή μου την απόφαση. Κάθε βράδυ το θέατρο γεμίζει και ο κόσμος συμμετέχει σε αυτή τη μεγάλη γιορτή. Αυτό ήταν ένα κινητήριο στοιχείο που επέλεξα αυτό το έργο.
Ο μονόλογος είναι από τα δύσκολα είδη θεάτρου;
Ναι, είναι δύσκολο διότι θέλει αντοχές. Την περίοδο που το επέλεξα βέβαια η βιολογία μου και τα χρόνια μου δημιουργούν μια παραπάνω δυσκολία. Έχει ανηφόρα αυτός ο μονόλογος. Αλλά είναι ταυτόχρονα το κείμενο τόσο εναυσματικο που σου δίνει δύναμη και ένταση. Από πίσω βέβαια βρίσκεται ένας εξαιρετικός συγγραφέας ο Χαουαρντ Ζιντ ο οποίος έχει δημιουργήσει ωραίες θεατρικές στιγμές. Αυτό το αισθάνεσαι και ως ηθοποιός και ως άνθρωπος που επικοινωνεί με την πλατεία ανά πάσα στιγμή.
Η ανταπόκριση του κόσμου στην παράσταση είναι μεγάλη;
Η παράσταση πάει πολύ καλά. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Θα ήθελα να πω ότι η αίθουσα γεμίζει Κυρίως από νέους, οι οποίοι είναι τεταμένοι, ταραγμένοι, ευέξαπτοι και με όλα αυτά τα στοιχεία συμμετέχουν στην ένταση της παράστασης.
Το έργο μας δείχνει τον Μαρξ στη σημερινή εποχή. Η πολιτική έχει αλλάξει η όσα χρόνια και να περάσουν θα παραμένει ίδια;
Η πολιτική προχωράει με τα χρόνια, προβληματίζει τους ανθρώπους, ζούμε μεγάλες εντάσεις αλλά το συμπέρασμα είναι ένα: «και αν δεν είχε γεννηθεί ο Μαρξ, θα τον δημιουργούσαμε εμείς τώρα με αυτά που βλέπουμε γύρω μας».
Κάθε χρόνο σας βλέπουμε στο θέατρο και σε πολύ σημαντικούς ρόλους. Με τα χρόνια το άγχος και η ευθύνη είναιμεγαλύτερη;
Το άγχος υπάρχει πάντα. Όπως και το άγχος της ευθύνης. Είναι το «τρακ» που λέμε, το οποίο δημιουργεί ο θεατρικός ρόλος, η ύπαρξη σου πάνω στη σκηνή και η αμεσότητα που έχεις με όλους τους θεατές. Αυτό είναι ταυτόχρονα μια μαγευτική αίσθηση.
Είστε από τους ηθοποιούς που έχουν πρωταγωνιστήσει σε αρκετές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Βλέπουμε την τάση πολλών σκηνοθετών να ανεβάζουν κάποιες από αυτές στο θέατρο. Πως το βλέπετε εσείς αυτό τους το εγχείρημα;
Εγώ βλέπω τις ταινίες στις οποίες έχω παίξει και ποτέ δεν εγκρίνω τον εαυτό μου. Είμαι πολύ αυστηρός κριτής. Βέβαια η ευδαιμονία σε αυτές τις ταινίες είναι ότι έχω επαφή με πολύ σπουδαίες ηθοποιούς. Όπως την Καρέζη, τη Βουγιουκλάκη, τη Παξινού. Πρόσωπά τρομακτικού εκτοπίσματος. Αυτό μου έδωσε και μένα δύναμη για να μπορέσω να δημιουργήσω, να μπορέσω να υπάρξω και να λειτουργήσω. Πηγαίνω και παρακολουθώ τις προσπάθειές των συναδέλφων μου με μεγάλη αγωνία και περιέργεια. Θέλω να αισθάνομαι, να βλέπω και να σφυγμομετρώ το θεατρικό γίγνεσθαι της εποχής μας. Μπορώ να πω ότι συναντάω και βλέπω ωραίους και μεγάλους προβληματισμούς. Σίγουρα δεν είναι πάντα μοιραίο να είναι όλα καλά και αριστουργηματικά. Αυτό όμως είναι το θέατρο. Το χαρακτηρίζεις καλό, λιγότερο καλό ή αριστούργημα. Αυτό το βλέπει κανείς και το αισθάνεται σαν ηθοποιός σαν θεατρινος, αλλά και από κάτω σαν θεατής, συμμετέχοντας στην αγωνία των ανθρώπων που είναι πάνω στη σκηνή. Και μιλάω με μια πείρα πάνω από μισό αιώνα. Πολλές φορές αισθάνομαι την αγωνία τους, τη ταραχή τους και το χτυποκαρδι τους. Τους αγαπάω πολύ όπως τους βλέπω από κάτω σαν θεατής.
