“ΘΑ ΜΕ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΑ ΩΣ ΕΝΑΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ”

Ο ηθοποιός , μουσικός, τραγουδιστής και performer Σταμάτης Πακάκης μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για την υποκριτική, τη συγγραφή, τη μουσική, τη προσωπική του δουλειά “Μάνα”, τις συνεργασία του με πολλούς και σημαντικούς ανθρώπους της τέχνης , την εμπειρία του ​στα  Μουσικά Σύνολα του Δήμου Αθηναίων, στην Εθνική Λυρική Σκηνή και στην ΕΡΤ,  ως χορωδός (τενόρος) και τα επόμενα σχέδια του.

«Μάνα» η πρώτη προσωπική σου δουλειά. Πότε ολοκλήρωσες τη συγγραφή του;
Η συγγραφή του “ΜΑΝΑ” ξεκίνησε με την καταγραφή ιδεών και του βασικού του σκελετού κάπου το 2012. Μετά από μια μεγάλη παύση δέχτηκα τα κατάλληλα ερεθίσματα ώστε να βγάλω από το συρτάρι την πρώτη μορφή του κειμένου και τις πρώτες μουσικές συνθέσεις. Αυτό έγινε το 2017. Μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο ολοκλήρωσα τη συγγραφή και τις μουσικές μαζί με τους συνεργάτες μου καθώς και την ηχογράφηση που έφερε ως αποτέλεσμα το ομότιτλο θεατρικό βιβλίο και το cd του (“ΜΑΝΑ” εκδόσεις i-Write Publications, Σεπτέμβριος 2018).

Πες μας λίγα λόγια για το έργο;
Είναι ένα μουσικό, σκοτεινό κοινωνικό παραμύθι για ενήλικες. Έχω μεταφέρει μέσα από ένα γκροτέσκο ύφος ποικίλα κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν τον κάθε άνθρωπο. Δεσπόζει η σχέση Μάνας-παιδιού και πως αυτή διαμορφώνει τον καθένα μας ως προς την ενήλικη πορεία του. Με παρονομαστή την ιδέα της Μάνας αγγίζω ζητήματα όπως οι φορεμένοι κοινωνικοί ρολόι, η βία κατά των γυναικών, ο χωρισμός, η απώλεια προσώπων, ψυχικές διαταραχές κ.ά. Στο συγκεκριμένο έργο παίζει κύριο ρόλο η φόρμα, η συγκεκριμένη κινησιολογία καθώς και η μουσική. Υπάρχουν πολλά τραγούδια καθώς και μουσικές που έρχονται σε  συνεχή αντίστιξη με τα κείμενα του έργου.

Υπογράφεις το κείμενο, τη σκηνοθεσία και την μουσική της παράστασης. Ήταν επιλογή να είναι μία εξολοκλήρου δική σου παράσταση;
Ασχολούμαι με πολλά αλλά όχι σε όλες τις δουλειές μου. Αυτό το συγκεντρωτικό εμφανίζεται στο “ΜΑΝΑ”. Έχοντας γράψει το κείμενο κατέληξα στο να το σκηνοθετήσω εγώ διότι ήθελα να βγει ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου. Επίσης κατά τη διάρκεια της συγγραφής των κειμένων και των στίχων είχα μπει στη διαδικασία σύνθεσης μουσικής. Στη μουσική σύνθεση έχω δύο υπέροχους συνεργάτες, τον Αλέξανδρο Δημητρόπουλο και την Άννα-Μαρία Ζαχαριάδη..

Ποια η πηγή έμπνευσης του κειμένου;
Ο κόσμος, μέσα στον οποίο ζούμε. Ζώντας στην Αθήνα από τα 17 μου χρόνια και παρατηρώντας γύρω μου συμπεριφορές και ακούγοντας προσεκτικά τους συνομιλητές μου, άρχισα να καταγράφω ό,τι μου έκανε εντύπωση. Υπό το πρίσμα της ιδιότητας του ηθοποιού ήταν η όλη παρατήρηση, ωστόσο είδα να προσπερνάμε ζητήματα παιδεραστίας, βίας κατά των γυναικών, χωρισμούς, απώλειες ανθρώπων, τα όνειρά μας…. Κυνηγάμε όλοι τον χρόνο που τρέχει και δυστυχώς δεν τον πιάνουμε ποτέ. Πηγή αστείρευτη ο σκοτεινός κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε!

Ασχολείσαι με πολλά πράγματα. Υποκριτική, σκηνοθεσία, μουσική. Αυτό σημαίνει και μεγαλύτερη ευθύνη σε μία δουλειά;
Εργάζομαι ως ηθοποιός και μουσικός/τραγουδιστής κυρίως. Έχω εργαστεί και ως βοηθός σκηνοθέτη παραγωγή. Η ευθύνη που είχα στο “ΜΑΝΑ” ήταν και είναι τεράστια διότι εκθέτω πολλές από τις ιδιότητες μου και υπογράφοντας την καλλιτεχνική επιμέλεια του αποτελέσματος  ήθελα να είμαι σε όλη τη διάρκεια της δημιουργίας των πάντων. Ίσως να επενέβηκα σε κάποιους συνεργάτες μου αλλά ήταν ανάγκη να δω αυτό που φανταζόμουν να γίνεται πραγματικότητα. Όλα κύλησαν όμορφα και το αποτέλεσμα με ανταμείβει.

Εστιάζεις σε κάποιο περισσότερο ή σκοπός σου είναι ο συνδυασμός όλων;
Μου αρέσει να παίζω. Χαίρομαι να δουλεύω με σκηνοθέτες που με καθοδηγούν σωστά. Είναι μαγεία να δίνεις σάρκα και οστά σε έναν ρόλο που έχει γράψει κάποιος συγγραφέας μέσα από το πρίσμα του εκάστοτε σκηνοθέτη. Στο “ΜΑΝΑ” έκανα πολλά επειδή εμπλέκομαι ως πνευματικός δημιουργός. Η σκηνοθεσία είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ σοβαρά. Ελπίζω να έχω την ευκαιρία να επικοινωνήσω τις ιδέες μου μέσα από την ιδιότητα του σκηνοθέτη.

Θα χαρακτήριζες τη συγγραφή ως ταλέντο;
Το κάθε τι στο πλαίσιο όποιας δημιουργίας κρύβει ένα ταλέντο. Σίγουρα όμως είναι όλα θέμα παιδείας, μελέτης, σκληρής δουλειάς, επιμονής και υπομονής. Δε θα μιλήσω για τη συγγραφή γενικά ούτε για άλλους συγγραφείς. Δεν μπορώ να το κάνω άλλωστε διότι οριακά αντιλαμβάνομαι πως λειτουργώ εγώ. Προσωπικά γράφω στίχους και θεατρικά κείμενα. Στη δική μου περίπτωση πέρα από την όποια ικανότητα μπορεί να έχω στη χρήση της γλώσσας πιστεύω με βοήθησε η φαντασία μου και οι προσλαμβάνουσές μου.  Κύριο στοιχείο, το οποίο φαίνεται στα κείμενά μου, είναι η πρωταρχική μου ιδιότητα· αυτή του ηθοποιού. Μου αρέσει να δημιουργώ κόσμους από το μηδέν. Μου αρέσει να μπορώ να ‘μπαίνω’ στα παπούτσια του κάθε ρόλου, να μπορώ να γράφω αυτά που θα έλεγε και να δίνω λόγο στις αντιδράσεις του.  Θα με χαρακτήριζα έναν ηθοποιό που γράφει. Το ‘ΜΑΝΑ’ δημιουργήθηκε ως ένα θεατρικό κείμενο κι έτσι κυκλοφόρησε και από τις εκδόσεις i-Write Publications (Σεπτέμβριος 2018), δεν έγινε πρώτα κάποιο κείμενο και στην πορεία να διασκευαστεί θεατρικά. Ο στόχος δημιουργίας ήταν εστιασμένος και συγκεκριμένος.

Τον χαρακτηρισμό «performer» τον δέχεσαι;
Τον δέχομαι και τον χρησιμοποιώ. Πέρασαν χρόνια που είχα άλλο βιογραφικό ως μουσικός-μουσικολόγος-καθηγητής μουσικής, άλλο ως ηθοποιός και άλλο ως  τραγουδιστής. Κάπου στην πορεία είπα πως δεν γίνεται να είμαι κάθε φορά κάτι άλλο. Είμαι όλα τα προηγούμενα! Έτσι ξεκίνησα να χρησιμοποιώ τον όρο «performer». Πολλές φορές είμαστε αυτό που δηλώνουμε. Δε θέλησα να δίνω εγώ τον ορισμό του τι είμαι κάθε φορά. Είμαι μουσικός που τραγουδάει; Είμαι ηθοποιός με μουσικές γνώσεις; Είμαι εκπαιδευτικός που έτυχε να είναι και ηθοποιός; Φέρω όλες τις ιδιότητες μου σε κάθε μου εργασία, το ποια από αυτές κυριαρχεί είναι αυτό που αλλάζει ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες. Είμαι ένας συνδυασμός των παραπάνω. Οπότε από το να λέω -ηθοποιός-μουσικός-λυρικός τραγουδιστής-τραγουδιστής μουσικού θεάτρου- εκπαιδευτικός-έχω καλή κίνηση-παίζω φλάουτο κ.τ.λ. προτίμησα τον όρο «performer».

Οι συνεργασίες σου είναι πολλές και με σημαντικούς ανθρώπους της τέχνης. Νιώθεις τυχερός στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Νιώθω τυχερός που ζω από το επάγγελμά μου. Νιώθω τυχερός που κάνω ακριβώς αυτό που μου αρέσει. Δε με φαντάζομαι να κάνω κάτι άλλο. Είμαι ενεργός καλλιτεχνικά κι αυτό με κάνει ζωντανό ως άνθρωπο. Είναι περίεργο να είσαι καλλιτέχνης και να κάνεις κάτι άλλο παράλληλα ή να μην μπορείς να ασκείς την καλλιτεχνική σου ιδιότητα. Για ένα μικρό διάστημα εργάστηκα σε ένα μαγαζί που είχε η αδερφή μου. Ήταν τόσο ωραίο στην αρχή και σε λίγο με κούρασε. Το είδα ως έναν ρόλο που έπρεπε να παίξω. Ευτυχώς κράτησε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Έτσι δουλεύοντας ως «performer» είχα την τύχη να συνεργαστώ με σημαντικούς ανθρώπους του καλλιτεχνικού στερεώματος της χώρας μας από τους οποίους αποκόμισα πάρα πολλά. Έμαθα πώς να σέβομαι αυτό που κάνω. Έμαθα να δουλεύω σε ποικίλες συνθήκες κ.τ.λ. Από τη μέχρι τώρα πορεία μου είμαι απόλυτα ικανοποιημένος διότι αισθάνομαι γεμάτος. Εννοείται πως ως άνθρωπος θα ήθελα να είχα κάνει κι άλλα καθώς και να κάνω κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα…. Δεν το θεωρώ απληστία αλλά αστείρευτη επιθυμία για καλλιτεχνική δημιουργία.

Έχεις δουλέψει στα  Μουσικά Σύνολα του Δήμου Αθηναίων, στην Εθνική Λυρική Σκηνή και στην ΕΡΤ,  ως χορωδός (τενόρος). Πως θα χαρακτήριζες αυτές τις εμπειρίες και ποιος ο κύριος στόχος μέσα από αυτές;
Θα το πάω λίγο πιο πίσω, όταν ήμουν έφηβος. Ξεκίνησα να είμαι μέλος χορωδίας όταν φοιτούσα στο Μουσικό Σχολείο της Ρόδου. Κατάγομαι από την Ρόδο. Μέσα στη χορωδία μαθαίνεις να είσαι ουσιαστικό και παραγωγικό μέλος ενός συνόλου, μαθαίνεις να λειτουργείς συλλογικά και όχι ατομικά. Για να φτάσεις στο όποιο αποτέλεσμα πρέπει να συνεργαστείς και να παραμερίσεις τον εαυτό σου. Είναι όπως η κοινωνία η χορωδία.  Ερχόμενος στην Αθήνα για πανεπιστημιακές σπουδές υπήρξα μέλος πολλών χορωδιών και φωνητικών συνόλων (ολιγάριθμη χορωδία, αν το πούμε πιο απλά). Είχα στόχο κάπου στα 19 μου, που ξεκίνησα να μελετάω κλασικό τραγούδι να μπορέσω να συνεργαστώ με την Εθνική Λυρική Σκηνή, τα Μουσικά Σύνολα του Δήμου Αθηναίων και της ΕΡΤ. Το κάθε χορωδιακό σώμα από αυτούς τους τρείς κορυφαίους φορείς μου προσφέρει κάτι διαφορετικό. Αισθάνομαι τυχερός που έχω γνωρίσει τη χορωδιακή τέχνη μέσα από διαφορετικά είδη κλασσικής, και μη, μουσικής. 

Σχέδια για το μέλλον υπάρχουν;
Άμεσα σχέδια είναι ο ρόλος του θεού Ερμή στον “Ορφέα του Άδη” του J. Offenbach στο Θέατρο Ολύμπια σε σκηνοθεσία Ισίδωρου Σιδέρη (Δεκέμβριος 2018). Επίσης βρίσκομαι σε πρόβες για το μιούζικαλ “Οι Στοιχειωμένοι” σε μουσική Δημήτρη Μαραμή που θα ανέβει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Φεβρουάριος-Μάρτιος 2019).Τέλος είμαι σε συζητήσεις για να παιχτεί το “ΜΑΝΑ” σε κάποια φεστιβάλ καθώς και σε μια διαδικασία οργάνωσης του επόμενου έργου μου.