“ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ΘΑΥΜΑΖΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΑΚΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ”

Η συγγραφέας, ποιήτρια, αλλά και σκηνοθέτις  θεατρικών κειμένων και μη Άννα Σωτρίνη μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για τη συγγραφή, τη σκηνοθεσία , την εκπαίδευση, τα παιδιά , τη νέα θεατρική της σκηνοθεσία “τρύπιο βαρέλι”, τη συνεργασία της με τον Θεοδόση Πελεγρίνη, το παρόν και το μέλλον και τα επόμενα της σχέδια

Ασχολείστε με πολλά και διαφορετικά πράγματα. Όπως η σκηνοθεσία, η συγγραφή, την εκπαίδευση κτλ. Ποιο από αυτά πιστεύετε ότι σας αντιπροσωπεύει περισσότερο;
Από μικρή θαύμαζα τους αναγεννησιακούς καλλιτέχνες. Οι περισσότεροι ήταν και αρχιτέκτονες αλλά και ζωγράφοι και γλύπτες και δάσκαλοι και και και… Γεννήθηκα όμως στον αιώνα της εξειδίκευσης. Τι να κάνουμε; Από αυτή την πλευρά ήμουν άτυχη. Στην εποχή μας σχεδόν δεν είναι αποδεκτό να είναι κάποιος πολυπράγμων. Φυσικά στην αναγέννηση δεν θα ήταν έτσι κι αλλιώς τίποτα αποδεκτό επειδή θα ήμουν γυναίκα. Άρα και οι δύο περιπτώσεις στερούνται… αρτιμέλειας. Για να είμαι ειλικρινής πλήττω πολύ εύκολα και κάτι πρέπει να κάνω διαρκώς γι αυτό. Είμαι σαν τους ήρωες του τρύπιου βαρελιού. Με αντιπροσωπεύει κάθε τι που καταπιάνομαι και ευτυχώς για μένα όλα μαζί χωράνε στο Θέατρο. Δεν ξέρω πραγματικά τι κάνω καλά, κακά, κάλλιστα,  από όλα αυτά και είναι μια άλλη ιστορία, που μόνο εγώ δεν θα ήμουν η κατάλληλη να απαντήσω. Πάντως κάθε κομμάτι αυτού του παζλ το απολαμβάνω.

Με τι κριτήρια επιλέγετε ένα έργο το οποίο σκηνοθετείτε;
Η αλήθεια είναι ότι κινούμαι από τις εκάστοτε εμμονές μου. Είμαι εμμονικός άνθρωπος. Κυρίως είναι η ποίηση και η πεζογραφία στη σκηνή. Πως δηλαδή, τα κείμενα που δεν έχουν γραφτεί για το θέατρο να μπορούν χωρίς να προδίδουν την ουσία τους, να παρασταθούν και να είναι θελκτικά, αλλά και κατανοητά στον θεατή. Να γίνουν θέατρο. Είναι ένα προσωπικό μου στοίχημα, Γι’ αυτό και ο Λάμπρος του Διονύσιου Σολωμού , το Πιτσιμπούργκο της Σώτης Τριανταφύλλου ή το Μπλοκ ιχνογραφίας του Κώστα Καρτελιά  ανάμεσα σε  άλλα. Πάνω απ’ όλα όμως, εγώ πρώτη πρέπει να συγκινηθώ. Κάτι να με αγγίξει σε προσωπικό επίπεδο. Να μπορώ να έχω ένα είδος συνομιλίας μαζί τους. Αλλιώς τα προσπερνώ.

Πότε ανακαλύψατε την έφεση σας στο γράψιμο;
Είναι αστεία ιστορία. Τα Χριστούγεννα της δευτέρας δημοτικού, η δασκάλα μας, είχε δώσει κάποια ποιήματα  σε μερικά παιδιά, για την σχολική γιορτή. Σε εμένα όμως όχι! Δεν ήμουν ανάμεσά τους. Μεγάλη στεναχώρια! Και τότε, αποφάσισα να γράψω ένα δικό μου ποίημα και της ζήτησα να το απαγγείλω στην εκδήλωση. Που να βλέπατε την έκπληξή της! Έμεινε άναυδη, αλλά δεν μπορούσε μάλλον να μου το αρνηθεί. Έτσι έγραψα για πρώτη φορά αλλά και ανέβηκα ταυτόχρονα πάνω σε μία σκηνή. Από τότε αυτό δεν σταμάτησε.

Στα έργα τα οποία γράφετε χρησιμοποιείτε πραγματικά γεγονότα της καθημερινότητας;
Ας πούμε ότι είναι ιστορίες από τα εσωτερικά τοπία των ανθρώπων. Δεν είναι απαραίτητα περιπτώσεις που γνωρίζω προσωπικά και δεν είναι καθόλου αυτοβιογραφικά. Μέχρι τώρα έχω γράψει μόνο διηγήματα και  τα τελευταία χρόνια μόνο ποίηση. Δεν θέλω να αφηγηθώ περιστατικά με την ακρίβεια που θα τα αντιμετώπιζε για παράδειγμα η δημοσιογραφική πένα. Θεωρώ ότι δεν είναι αυτό, το αντικείμενο του συγγραφέα. Θέλω να γράφω για το πώς αισθάνονται οι άνθρωποι μέσα από αυτά που τους συμβαίνουν. Η συγγραφή για μένα είναι ο καθρέπτης που αντανακλά τις κοινωνίες που ζω εκ των έσω.

Ποια η σχέση σας με την εκπαίδευση και τα νέα παιδιά;
Είναι σαν να κουβαλώ ένα σακί ζαχαρωτά και να θέλω να τα μοιράσω για να τα απολαύσουν και οι νεότεροι μου. Αυτή είναι η σχέση μου με τους μαθητές μου στη σχολή Βεάκη. Και προσπαθώ να μην  ξεχνάω ότι η εκπαίδευση διαφέρει από την καλλιέργεια, μόνο που είναι αλληλένδετες.  Και οι δύο μαζί δημιουργούν την Παιδεία και μέσω αυτής, ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Οι πολύπλευρες γνώσεις επιφέρουν στην τέχνη ένα καλύτερο αποτέλεσμα;
Στο θέατρο ειδικά, που είναι ένα καζάνι που χωράει στην κυριολεξία τα πάντα, σας απαντώ με βεβαιότητα πως ναι.

Πείτε μας λίγα λόγια για τη νέα θεατρική σας σκηνοθεσία « Τρύπιο βαρέλι»;
Το «Τρύπιο βαρέλι» του Θ. Πελεγρίνη, είναι ένα θεατρικό έργο που αφορά την καθημερινότητα του ανθρώπου στις μεγαλουπόλεις   που  αναρωτιέται αν όλο αυτό που ζει και ο τρόπος που το ζει, έχει κάποιο νόημα. Ζωές τσιμεντωμένες. Σε αυτό το γκρίζο σκηνικό, αποφάσισα ότι η παράσταση δεν θα μπορούσε να είναι παρά μια «γκρίζα κωμωδία». Μια κωμωδία που σαρκάζει, χλευάζει και λοιδορεί την ανούσια καθημερινότητά μας. Που μας δίνει την δυνατότητα να σκεφτούμε αλλά χαμογελώντας.

Πως προέκυψε η συνεργασία σας με τον κο Πελεγρίνη;
Είναι η δεύτερη συνεργασία μας με τον κ. Πελεγρίνη. Πέρσι με τη «Αυτοβιογραφία» στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, με ένα έργο που διαπραγματεύεται τη μνήμη με τις αυταπάτες της και φέτος το «Τρύπιο βαρέλι» με θέμα του, την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του νοήματος της ζωής.
Και τα δύο έργα έχουν ένα στέρεο φιλοσοφικό υπόβαθρο. Όταν συναντηθήκαμε πριν δύο χρόνια με τον κ. Πελεγρίνη για μένα ήταν η κατάλληλη στιγμή να εξερευνήσω άλλη μία πλευρά μου, που έφευγε από τη θεατρικότητα της ποίησης και της πεζογραφίας και να περάσω σε μία άγνωστη για μένα ατραπό εκείνη της φιλοσοφίας στο θέατρο. Και αισθάνομαι τυχερή.

Μια παράσταση με θέμα ερωτήματα που μας απασχολούν καθημερινά. Εσείς πως ζείτε το σήμερα και το μέλλον;
Ευτυχώς για μένα  ζω την καθημερινότητα ακατάστατα με όσο λιγότερο πρόγραμμα γίνεται. Η επιρροή ή και η δικαιολογία αυτή, προέρχεται από τους στίχους του αγαπημένου  και αείμνηστου φίλου μου ποιητή, Έκτορα Κακναβάτου, «… η αταξία είναι ευφυής, η τάξη είναι αγκύλωση, φυλάξου…»
Για το μέλλον… δεν έχω λόγια…

Είστε αισιόδοξη ως άνθρωπος;
Θα σας πω μόνον αυτό κ Χατζή. Οι φίλοι μου λένε ότι θα γίνεται η Δευτέρα Παρουσία κι εγώ θα νομίζω ότι γυρίζεται το remake του Αρμαγεδδών.

Ετοιμάζετε κάτι άλλο για το άμεσο μέλλον;
Στο μυαλό μου, πολλά και διάφορά. Για την πράξη που είναι και η ουσία, θα δείξει. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Ποτέ δεν γνωρίζω εκ των προτέρων.