ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΩΝ “Η ΑΓΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ”
Οι ηθοποιοί (Ασπασία Μίχου, Άννα – Μαρία Στεφαδούρου, Αλεξάνδρα Μαρθαλαμάκη ) και η σκηνοθέτιδα Μαριάννα Κοντούλη μίλησαν στο Athens art theater και την Άννα Χατζή για την παράσταση “η Αγνή του θεού” η οποία παίζεται στο θέατρο “Αλκμήνη”, την πίστη, την θρησκεία, την επιστήμη και τους ρόλους τους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΙ ΕΙΠΑΝ:Μαριάννα Κοντούλη (σκηνοθέτης):
Πως επιλέξατε αυτό το έργο;
Δεν το επιλέξαμε , μας επέλεξε. Η πρόταση όλη ξεκίνησε από την Αλεξάνδρα όπου έπεσε το έργο στα χέρια της , το ερωτεύτηκε, μου έκανε την πρόταση να το σκηνοθετήσω και στην συνέχεια ολοκληρώθηκε η ομάδα με τις άλλες δύο ηθοποιούς .
Το περιεχόμενο του έργου είναι ένα σύνηθες φαινόμενο της καθημερινότητας. Το ανέβασμα αυτής της παράστασης είναι μια απάντηση στον κόσμο;
Όχι δεν νομίζω. Από την πρώτη στιγμή που διάβασα το κείμενο, δεν μου άφησε την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα έργο πάλης μεταξύ θρησκείας και επιστήμης. Θεωρώ ότι το θρησκευτικό κομμάτι ο συγγραφέας το έχει χρησιμοποιήσει απλά σαν κίνητρο για να στήσει την ιστορία. Το έργο μιλάει για τα πιστεύω του κάθε ανθρώπου , την αλήθεια την οποία κρύβει μέσα του ,το πόσο πολύ την πιστεύει και παλεύει για αυτήν και πως αυτή η αλήθεια διαμορφώνεται με βάση το παρελθόν και τα ερεθίσματα που έχουμε σαν άνθρωποι. Από τις πρώτες σελίδες το έργο μας δείχνει το παρελθόν κάθε χαρακτήρα. Το πώς δηλαδή με βάση το παρελθόν έχει διαμορφώσει μία ιδέα απέναντι στην θρησκεία ή την επιστήμη αντίστοιχα. Οπότε πιστεύω ότι αυτός είναι ο πυρήνας του έργου.
Η ηγουμένη τελικά χάνει την πίστη της προς την Αγνή , όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια;
Ναι. Δυστυχώς και για τις τρεις γυναίκες άλλαξαν τα πιστεύω τους μετά από αυτή την ιστορία. Αυτό μας λέει ότι ενώ πάλευαν με νύχια και με δόντια για κάτι , ένα γεγονός κατάφερε να τους αλλάξει τελείως κατεύθυνση σε αυτό το οποίο πίστευαν. Άρα επηρεάστηκαν από κάποιο ερέθισμα ή από κάποια εμπειρία που έζησαν. Θεωρώ πιο σημαντικό να καταλάβουμε ότι αυτά τα οποία πιστεύουμε μπορεί να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή αν αλλάξουν οι συνθήκες, τα δεδομένα και η γνώση. Για μένα αυτή είναι η ουσία. Τρεις γυναίκες μετά από μία εμπειρία έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Άλλαξε όλη τους η πίστη.
Συνεπώς ένας άνθρωπος οδηγείται στο μοναστήρι για προσωπικούς λόγους και όχι για την πίστη του στο θεό;
Ναι, επειδή έχει την ανάγκη να πιαστεί από κάπου . Από μία ανάγκη του ουσιαστικά. Για να βρει κάτι το οποίο θα τον κρατήσει στη ζωή.
Πως καταλήγει ένας άνθρωπος στο μοναστήρι;
Ήταν ένα ερωτικό το οποίο είχα και εγώ για αυτή την γυναίκα. Θεωρώ ότι ήταν πάρα πολύ έξυπνη γυναίκα και κάποιες φορές αναρωτήθηκα γιατί πήγε στο μοναστήρι. Αλλά νομίζω ότι το απαντάει η ίδια η ηγουμένη από τη ζωή της. Δηλαδή κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο αδύναμοι να αντιμετωπίσουν τα πράγματα, όταν μάλιστα συμβαίνουν πάρα πολλά στη ζωή τους. Αυτή ήταν από μία κατεστραμμένη οικογένεια , με προβλήματα από τους γονείς της, τον πατέρα της , τον άντρα της ,τα παιδιά της . Οπότε ο θεός και η πίστη της έδωσε την δυνατότητα να συνεχίσει να ζει . Μέσα από την Αγνή βρίσκει πάλι την πίστη της στη ζωή. Ήταν ουσιαστικά ένα στοίχημα το οποίο έδωσε η ίδια ως μητέρα απέναντι στα παιδιά της, όπου τα δικά της παιδιά δεν κατάφερε να προστατεύει. Όπως η ίδια αναφέρει.
Είναι λύση η καταφυγή κάποιων ανθρώπων στα μοναστήρια;
Όχι δεν είναι λύση για μένα.Η λύση είναι να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα σου και μάλιστα εσύ ο ίδιος. Γιατί όπως βλέπουμε η ηγουμένη θέλησε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της μέσα από την Αγνή. Έτσι έφτασε σε ένα σημείο να μην την δει. Ουσιαστικά η ηγουμένη και η ψυχίατρος είναι σαν μία μαριονέτα η οποία είναι από πάνω από την Αγνή και η κάθε μία πιστεύει ποιο είναι το καλό για αυτήν. Οπότε αυτό έχει ένα αντίκτυπο. Αλλά από τη στιγμή που η ίδια ένιωθε καλά και πίστεψε σε αυτό , καλά έκανε και πήγε στην μονή. Δεν μπορώ να την κρίνω.
Υπάρχει ένα συχνό φαινόμενο. Μικρά παιδιά αποφασίζουν και πάνε σε μοναστήρια. Πιστεύετε ότι πρέπει να τα αποτρέπουμε; Και με ποιον τρόπο;
Εξαρτάται σε ποια ηλικία θέλουν να το κάνουν αυτό. Αν είναι ανήλικα πιστεύω ότι πρέπει να αποτρέπονται. Αν ενηλικιωθούν μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Πλέον είναι ενήλικοι και οι ίδιοι αποφασίζουν τι θέλουν να κάνουν. Για μικρά παιδιά δεν συμφωνώ, επειδή μπαίνουν σε ένα δόγμα και θα πρέπει να κάνουν κάποια πράγματα χωρίς ελευθερία.
Υπάρχει μία κόντρα ανάμεσα στην εκκλησία και την ιατρική. Συνδέονται κάπου αυτά τα δύο;
Νομίζω πως ναι, τα πάντα μπορούν να γίνουν. Θεωρώ ότι η ιατρική και συγκεκριμένα η ψυχιατρική ιδιότητα στον άνθρωπο προσδίδει μία ελαφριά έπαρση και έναν κυνισμό, τα οποία είναι απαραίτητα για την δουλειά τους. Αλλά σε όλους έρχεται μία στιγμή που νομίζουν ότι τα κάνουν όλα σωστά και ενδεχομένως κάτι να πάει στραβά και ο ασθενής να αποβιώσει. Οπότε εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί κάποιος να εξηγήσει που έγινε το λάθος. Νομίζω ότι αν κάποιος είναι ανοιχτόμυαλος μπορεί να δει ότι η παντοδυναμία είναι αυταπάτη.
Στο έργο η γιατρός είναι ανήσυχη , ψάχνει να βρει τα πάντα. Πιστεύεις ότι κάποιες φορές θα πρέπει να σταματάμε και να μην ψάχνουμε παραπέρα;
Νομίζω ότι και εγώ στη θέση της δεν θα σταματούσα. Βλέπουμε ότι γίνεται κατά μέτωπο σύγκρουση με την αλήθεια και τα γεγονότα. Αλλά ο βαθμός αμφισβήτησης είναι αυτός ο οποίος ορίζει που θα σταματήσουμε. Διότι στις μέρες μας ερμηνεύουμε την αμφισβήτηση του εαυτού ως αδυναμία. Έτσι δεν την επιτρέπουμε κιόλας ,ούτε στον συνομιλητή μας ούτε στον εαυτό μας. Θέλουμε ανθρώπους ισχυρογνώμονες και σίγουρους για όλα. Δεν ερευνούμε τόσο όσο θα έπρεπε για να επιτρέπουμε στους άλλους να υπάρχουν χωρίς να τους πατάμε.
Η γιατρός απομακρύνεται από τη θρησκεία εξαιτίας κάποιων βιωμάτων της. Τι είναι αυτό το οποίο απομακρύνει τους νέους από την εκκλησία;
Νομίζω η ενοχοποίηση. Το γεγονός ότι η εκκλησία ενοχοποιεί την ανθρώπινη φύση , την σεξουαλικότητα και την ατομικότητα και επειδή στην εφηβεία τα σώματα «βράζουν» είναι ένας λόγος που ένας νέος να μην πηγαίνει στην εκκλησία.
Πόσο δύσκολο ήταν για σένα να προσεγγίσεις τον ρόλο της Αγνής;
Ήταν αρκετά δύσκολο. Άργησα να πιάσω την βάση της Αγνής. Η αλήθεια είναι ότι συνειδητοποίησα την βάση της στην ατάκα «Ξυπνάω και δεν μπορώ να πιάσω τον κόσμο, δεν μένει σταθερός». Εκεί κατάλαβα ότι αυτό το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει τους ανθρώπους που φεύγουν από κοντά της και από την ζωή. Δεν μπορεί να καταλάβει τον κόσμο και πως αυτός λειτουργεί. Αντιλήφθηκα ουσιαστικά πως σκέφτεται αυτό το παιδί αλλά και το πόσο αθώο είναι.
Είναι όντως αθώο αυτό το παιδί παρά την πράξη της;
Το παιδί αυτό είναι αθώο. Έκανε την πράξη αυτή γιατί πίστευε ότι το μωρό αυτό ήταν κακό Την είχαν πείσει για αυτό από μικρό παιδί. Έστειλε λοιπόν το μωρό πίσω στον θεό για να είναι καλά. Γιατί και εκείνη ήθελε να βρίσκεται δίπλα στον θεό.
Τι μπορεί να οδηγήσει μια νεαρή κοπέλα στον εγκλεισμό ενός μοναστηρίου;
Η έλλειψη της αγάπης.
Πιστεύεις ότι οι γονείς μπορούν να αποτρέψουν τα παιδιά τους από μια τέτοια απόφαση;
Ναι. Θεωρώ ότι πολλοί παράγοντες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτό και πάνω απ’όλα η οικογένεια. Από εκεί ξεκινάνε όλα.
Παίζεις παράλληλα σε δύο έργα. Πόσο δύσκολο είναι να ερμηνεύεις μέσα σε μία εβδομάδα 2 διαφορετικούς αλλά δραματικούς ρόλους;
Υποδύομαι την Έντβινγκ στην «Αγριόπαπια» και την «Αγνή» εδώ. Τα δύο παιδιά έχουν ένα κοινό, την αθωότητα. Απλά η Έντβιγκ παθαίνει πράγματα πάνω στην σκηνή ενώ η αγνή κουβαλάει πολλά. Αλλά και τα δύο παιδιά είναι μόνα τους και έχουν κοινά σημεία.
Πιστεύεις στα θαύματα;
Δεν πιστεύω στα θαύματα. Όμως νομίζω ότι κάποιες φορές όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να πιστεύουμε. Όλα αυτό μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα.
Ως Αλεξάνδρα έχεις κοινά σημεία με την Αγνή;
Πολλά. Όπως το γεγονός ότι αυτό το παιδί σε μικρή ηλικία έχει βιώσει θάνατο. Αυτό στη συγκεκριμένη ηλικία σε φοβίζει να μεγαλώσεις. Πασχίζεις να κρατήσεις την παιδικότητα σου.
Με τον θάνατο ενός δικού σου ανθρώπου μπορεί να χάσει κανείς την πίστη σου στο Θεό;
Ναι. Προσωπικά επειδή μου έχει συμβεί, την έχασα την πίστη μου. Αργότερα με τα χρόνια προσπάθησα να την ξανά βρω.
